“Dankie …” begin Breggie, maar Matrone vat haar hand en loop met haar weg.
“Asseblief,” sê Breggie. “Mag ek dan liewers alleen bly as ek nie met Hannie mag praat nie? Ek wil nie die ander kleintjies ontmoet nie.”
“Hoekom nie?”
Breggie se oë is soos twee viooltjies.
“Ek is bang!”
Matrone lag.
“Skaam jou! So ’n groot meisie!”
Breggie bly staan, diep ontevrede.
“Ek is nie so baie groot nie,” sê sy. “Ek is maar nege jaar oud en Mammie wil liewer hê ek moet by Hannie slaap, en ek wil ook liewer. Ek hou so ’n bietjie van die meisies in haar kamer.”
“So,” sê Matrone, wat nou nie meer haar lag kan hou nie. “Ek kan jou wed dit sal jou niks goeds in die sak bring as jy van hulle hou nie. Hier is ons nou by die speelkamer.”
Dis ’n mooi groot vertrek met stoele en tafels en rakke vir boeke en speelgoed. Die kleintjies is almal besig om te speel of om van die vakansie te vertel.
“Heloise Malan!” roep Matrone. “Kom hier!”
Een van die kleinste meisies kom vorentoe.
“Heloise, dis Breggie Landsberg. Ek wil hê jy moet haar oppas en haar alles van die skool vertel. Sy is in jou klas en natuurlik ook in jou kamer. Laat haar by die aandete langs jou sit.”
“Goed, Matrone,” sê Heloise.
Matrone stap weg terwyl die twee mekaar staan en aankyk. Heloise wonder of iemand so mooi soos Breggie ’n bietjie lewe in haar kan hê. Sy twyfel sterk daaraan. Breggie, aan die ander kant, is nogal beïndruk deur Heloise. Al is sy soos Kobie klein vir haar ouderdom, lyk sy baie sterk. Gedurende die vakansie het sy haar hare soos ’n seun s’n laat sny, met net een groot krul op die voorkop.
“Hoe oud is jy?” vra Heloise.
“Nege en ’n kwart,” antwoord Breggie.
“Ek is tien,” sê Heloise. “Wens jy nie jy was so oud soos ek nie? Nege is nog vreeslik jonk.”
“Wat help dit om tien te wees as jy so klein is dat dit lyk asof jy maar agt is?” vra Breggie minagtend.
“As jy dit weer sê, trek ek jou hare!”
“Jy lyk net agt,” sê Breggie beslis. “En as jy my hare trek, sal ek joune ook trek.”
“Ek wil graag sien dat jy dit probeer.”
“Trek jy eers my hare, dan sal jy my sien probeer.”
“Ag!” sê Heloise. “Ek is baie sterker as jy. Ek kan met my broer boks, en hy is twaalf.”
“Ag,” sê Breggie op haar beurt, “my broer is al twintig en ek boks hom.”
’n Glimlag breek oor Heloise se gesig. Sy vat Breggie se hand en sê: “Kom ons gaan speel.”
5
_____________
Breggie vind haar Moses!
Hannie voel verlig. Sy het Breggie tot die aandete nie weer gesien nie en toe het sy heeltemal gelukkig tussen haar nuwe maats gelyk. Die ander hou blykbaar van haar, want hulle luister gretig na wat sy sê. Na die ete het Hannie haar buite in die tuin hoor lag.
Maar om halfnege toe die graadneges in een van die klaskamers besig is om hulle boeke uit te pak, laat Breggie weer van haar hoor.
Hannie is net besig om Kobie ’n nuwe danspassie te leer, toe Hester, een van die huishulpe, haastig binnekom.
“Asseblief, Hannie, juffrou Van der Westhuizen wil hê jy moet gou-gou na jou sussie kom. Sy huil vreeslik!”
Hannie is onrustig.
“O, ek het nog nie vir haar nag gesê nie. Huil sy daaroor?”
“Ek dink nie so nie. Juffrou Cillié en juffrou Van der Westhuizen probeer al meer as ’n halfuur lank om haar stil te kry.”
“Is sy siek?”
“Sy sal siek word as sy so aanhou met huil.”
“Weet jy dan nie wat makeer nie?” vra sy terwyl hulle vinnig die gang afloop.
“Ek dink sy hou nie van die kamer nie. Sy voel glo nie tuis nie.”
Voor Hannie op die tweede verdieping is, hoor sy reeds Breggie se geskree. Sy is verstom. So iets gebeur net nie in Maasdorp nie. As mens wil huil, steek jy jou kop onder die kussing in sodat niemand jou kan hoor nie. Hester maak die deur oop. Juffrou Cillié sit op Breggie se bed en probeer om haar te troos, terwyl Breggie met rooi gesig en hare wat deurmekaar is een skree na die ander laat hoor. Die ander kleintjies kyk haar verskrik aan. Juffrou Van der Westhuizen staan by die voet van die bed en lyk sonder raad.
“Stil tog, liefling!” soebat juffrou Cillié. “Kyk, hier is Hannie. Hannie, probeer jy tog om haar te laat ophou. Ons is bang sy sal siek word van hierdie gehuil.”
Dis net wat Breggie wil hê. Sy skep weer asem en begin jammerlik steun.
“Breggie, wat is dit dan?” vra Hannie.
“O, Hannie, moenie weggaan nie! Ek is so ongelukkig!”
“Maar wat makeer? Is jy siek?”
“Ja. Ek het ’n pyn in my sy, en kopseer en … o, dis vreeslik!”
“Ek het nooit geweet ’n kind kan so aanhou nie!” sê juffrou Cillié.
“Nege jaar is tog ’n bietjie te oud daarvoor!” sê die hoof. “Gedra sy haar by die huis ook so?”
“Ja, Juffrou,” sê Hannie ongelukkig.
“So! Ek wens ek het daarvan geweet voor ek haar ingeneem het! Sy sê sy gaan so aan omdat sy in jou kamer wil slaap.”
“Ag, Breggie!” sê Hannie. “Hoekom is jy so stout? Wat sal Mammie sê?”
“Ek wil Mammie hê! Ek wil my mammie hê!” is die antwoord.
Hannie lyk verleë. Die hoof dink seker haar ma is nie streng genoeg nie.
“Sy gaan gewis nie hier so maak nie!” sê die hoof beslis. “Luister na my, Breggie. As jy nie dadelik ophou nie, sal ek môre aan jou ma skryf en haar vra om jou weg te neem. Sal dit nie ’n skande wees nie?”
“Nee,” steun Breggie. “Ek wil Mammie hê! As Juffrou gou-gou vir haar skryf, kan ek nog saam met haar en Pappie Matjiesfontein toe gaan.”
“Breggie!” sê Hannie.
Sy is verstom oor sulke stoutigheid.
Die gehuil en gesnik word al hoe harder.
“Ons moet iets doen!” sê juffrou Cillié. “Sy kan nie so aangaan nie. Sy sal siek word en die ander kinders moet slaap. Daar moet ’n manier wees om haar stil te kry.”
Breggie het ’n plan …
“Ek sal gelukkiger wees – of ten minste nie so baie ongelukkig nie – as ek in Hannie se kamer kan slaap.”
Sy loer onderlangs na die twee onderwyseresse om te sien hoe hulle reageer. Juffrou Van der Westhuizen lag byna. Sy kyk juffrou Cillié hulpeloos aan.
“Het jy ooit geweet ’n kind kan so aanhou?”
“Nooit nie. Ek weet nie wat ons moet doen nie. Dit sal sleg wees vir die dissipline om toe te gee.”
Hester, wat by die deur staan, kom nou vorentoe.
“Moet ek nie vir Matrone gaan roep nie? Sy is onder in die kombuis.”
“Uitstekend,” sê juffrou Van