“Goed!” sê sy.
Kobie staan ook op.
“Nee, wag! Ons het saam geëet! Jy kan nie alleen gaan nie. Ons kom ook.”
Dis vier verleë mense wat die kelnerin volg. Om darem so voor al die mense in die koffiekamer na die bestuurder se kantoor te loop, is geen grap nie. En op die koop toe hoor Kobie ’n dame sê: “Ag, dis mos die Malan-meisietjie wat so wonderlik klavier speel!” Sy voel of sy in die aarde kan wegsink.
Kobie se vader is ’n bekende parlementslid en haar moeder dien op al wat komitee is. Kobie het self ’n paar weke gelede saam met die orkes in Maasdorp opgetree en dit is dus geen wonder dat iemand haar sou herken nie.
“O, maggies! Dis mevrou Cronje. Sy soek mos witvoetjie by my ma. Dit sal nie lank wees nie dan weet my ma dat ek kantoor toe gesleep is.”
Kobie wil sommer huil.
Elsabe kyk om.
“Kom ons hardloop!” sê sy.
“Hardloop?”
“Ja. Hier is die groot deur. Hulle sal ons nooit vang nie. Dan gaan vra ons gou vir jou pa die geld en bring dit.”
“Vir ’n mens wat net aan die plaaslewe gewoond is, is jy heeltemal dapper!” sê Kobie tussen huil en lag. “As ons probeer weghardloop, sal hulle ons vang en die polisie roep. Ek sal veel eerder die polisie wil teëkom as my ma!”
Op daardie oomblik praat iemand agter hulle.
“Ekskuus!”
Almal, ook die kelnerin, draai om. Die meisies is verras toe hulle sien wie dit is. Hy is groot en sterk, met pikswart hare waarin een silwer streep wys asof ’n gepoeierde vinger daaroor gevee het. Sy oë is donker en sonder vreugde.
“Wat is die probleem?”
Die kelnerin antwoord: “Hulle kan nie hulle rekening betaal nie.”
Kobie verduidelik gou.
“Tom het sy geld in sy ander klere vergeet en nou kan hy nie die rekening betaal nie.”
“Ek sal dit vir julle betaal.”
“O, maar dis te goed van u,” sê Tom verbaas. “Hoekom wil u so iets vir vreemdelinge doen?”
“Hy is nie ’n vreemdeling nie,” sê Kobie vrolik. “Ons ken hom goed, maar miskien ken Meneer ons nie persoonlik nie. Ons is in Maasdorp op skool.”
Dit lyk nie juis asof hy hom aan die inligting steur nie. Hy betaal die rekening en loop sonder ’n woord weg. Die kinders probeer ook so gou as moontlik onder die ander mense se oë uitkom. Hulle haal skaars asem totdat hulle weer in die straat is.
“Haai, dis ’n snaakse man, al het hy ons lewens gered,” sê Tom.
“Ken julle hom regtig? Wat is sy adres sodat ek die geld vir hom kan terugstuur?”
“Dis meneer Van Velde,” antwoord Tokkie. “Hy is baie ryk. Daardie wonderlike huis en tuin langs die skool behoort aan hom, maar hy’s vreeslik nors – net soos jy hom vandag gesien het. Hy haat die Maasdorpmeisies en is net tevrede as hy die skool kwaad kan aandoen. Ek was verstom toe ek sien hy betaal die rekening.”
“Dit spyt my regtig dat ek julle so lelik in die steek gelaat het,” maak Tom verskoning. “Ek weet nie hoe ek so ’n gek kon wees nie!”
“Ag nee wat!” lag Elsabe vriendelik. “Jy kon dit tog nie help nie. Ons sal later nog almal daaroor lag.”
Kobie is woedend.
“O, so! As jy dink my ma sal hieroor lag, maak jy ’n fout. Dit kom daarvan as mens jou ophou met klein seuntjies wat nog nie droog agter die ore is nie!”
Sy stap so vinnig weg dat Elsabe moet hardloop om haar in te haal.
“My tyd!” sê Tom na ’n oomblik van stilte. “Sy is darem kwaai!”
2
_____________
Breggie gaan skool toe
“Ag, hou tog op, Breggie!” soebat Hannie vir die soveelste maal. “Ek sal nooit klaar ingepak kry nie!”
“Ek wil maar net kyk!”
“Hoekom? Dis my gimnastiekrokkie daardie. Jy ken dit goed genoeg en van môre af sal jy om elke hoek en draai een sien.”
“Ja, en ek is bly!” roep Breggie uit. “Dis wonderlik om te dink dat ek regtig alles gaan sien waarvan jy my vertel het. Ai, ek is so bly ek hoef nie tot volgende jaar te wag nie.”
“Ek wonder of jy oor ’n week nog so sal praat!”
Hannie is onrustig oor Breggie. Sy is maar net nege jaar oud en baie bederf. Hul vader is siek en ter wille van sy gesondheid is hy en haar moeder na Matjiesfontein sodat hy daar kan aansterk. Nou moet Breggie saam met Hannie Maasdorp toe gaan. Nie dat Breggie omgee nie. Nee, sy is baie opgewonde oor die vooruitsig.
“Sal ek die jongste in die skool wees?”
“Ja. Hulle neem nie kinders onder tien nie, maar juffrou Van der Westhuizen maak met jou ’n uitsondering om Mammie se ontwil.”
“Wie is in my klas?”
“Daar is Heloise Malan. Sy is Kobie se sussie en ’n regte klein skelm. Jy weet mos Kobie kom vanmiddag hiernatoe.”
“Ja. Watter soort mens is haar sussie?”
“Dit sal jy nog sien. Dan is daar Martha Human en Lina Weber en Naatjie Nel. Haar suster Tokkie is een van my maats. Ag, moet asseblief nie die goed uit daardie sak haal nie! Ek het dit nou net ingepak.”
Breggie maak ’n dik mond.
“Jy praat glad nie mooi met my nie! As jy altyd so naar gaan wees, gaan ek die skool haat.”
“Ag, maar ek het jou al honderd maal gevra om nie aan my goed te vat nie. Op Maasdorp sal jy die ouer meisies gehoorsaam moet wees.”
“Hoekom? Hulle is mos nie juffrouens nie.”
As daar een ding is wat Breggie goed kan doen, dan is dit teëpraat. Sy is nie juis daaraan gewoond dat iemand haar teëgaan nie.
“Jy moet gehoorsaam wees!” sê Hannie. “Jy sal swaar leef as die ander meisies agterkom hoe parmantig jy is. Hulle sal jou gou op jou plek sit.”
“Dit durf hulle nie doen nie! Jy het Mammie dan belowe om my op te pas!”
“Dit sal ek doen, ja, maar jy moet ook leer om jouself op te pas. Jy moenie altyd kom stories aandra nie. Jou maats sal dink dis gemeen.”
Breggie kyk met verskrikte donkerblou oë op.
“Moet ek dan glad nie vir jou kom sê as iemand my seergemaak het nie?”
“Natuurlik, as iets regtig verkeerd is, maar nie vir elke klein dingetjie nie.”
Breggie se lippe bewe.
“Ek sien al klaar hoe dit sal gaan!” kla sy. “Jy is glad nie van plan om vir my goed te wees nie! Jy is spyt dat ek saam met jou skool toe gaan!”
“Ag, moenie laf wees nie!” Hannie raak ongeduldig.
Sy sou miskien nog meer gesê het as haar ma nie op daardie oomblik die kamer binnegekom het nie.
“En toe, liefling! Hoe gaan dit met die inpak?”
“Goed dankie, Mammie. Ek is byna klaar en sal vanaand vir Mammie met Breggie se klere help.”
“Dis gaaf!”
Mevrou Landsberg streel albei donker koppe.
“Ek het slegte nuus vir julle. Jou maats sal nie vanmiddag kan kom nie, Hannie.”