Die meisies in graad nege steur hulle nie baie aan dissipline nie. Al is sewe van hulle ook nou oorgeplaas na graad tien, maak dit nog geen verskil aan hulle doen en late nie. Hulle is nog net so uitbundig soos altyd. Toe Hannie dus die deur oopmaak, kry sy twee opgerolde kouse vol in die gesig. Hoor en sien vergaan in die groot blou-en-wit kamer.
“Haai!” roep Hannie verskrik uit.
Die ander dertig meisies wil hulle doodlag.
“Mooi skoot!” skree een met ’n koddige gesiggie vol sproete. “Ek het dit eintlik vir Bettie bedoel, maar ek is seker sy gun dit vir jou.”
Hannie gooi die kouse blitsvinnig terug en lag.
“Julle is ’n wilde spul in graad nege. Dis darem jammer ons slimmes kan nie in ons eie kamer bly nie.”
“Toe maar! Die graadtiens sal julle laat deurloop. Dit sal g’n week wees nie, dan soebat julle om na ons terug te kom.”
“Waar is Kobie?”
Die gordyne van een van die afskortings gaan oop en Kobie se nors gesiggie loer daaruit. Haar goue krulle staan penorent en sy lyk baie klein in ’n wit onderrokkie.
“Hallo!” sê sy terneergedruk.
“Wat makeer dan?”
Hannie is verstom om die lewendige Kobie so te sien.
“Alles makeer!”
“Ja, vra haar maar!” sê Terrie. “Sy begin die kwartaal goed. Wil met niemand ’n woord praat nie! Seker te trots omdat sy nou in graad tien is.”
Elsabe, wat besig was om uit te pak, kom haar maat te hulp.
“Dis nie waar nie. Sy het genoeg om oor siek te lyk. Ek ook. Ons moet hierdie kwartaal so te sê sonder sakgeld klaarkom.”
Die ander meisies kom belangstellend nader.
“Hoekom dan so?” wil Tienkie weet wat nog haar oë afvee.
Sy verlang altyd huis toe, maar as Kobie ongelukkig is, moet ’n mens jou eie verdriet vergeet.
’n Bos rooi hare verraai Tokkie se teenwoordigheid.
“Sy het gister in die Kaap ’n vreeslike stel afgetrap,” sê sy skelm. “Ek sal nie verbaas wees as sy dalk pak gekry het nie.”
“Moenie verspot wees nie!” sê Kobie verontwaardig. “Dis gemeen van jou om vir my te lag. Dis alles jou skuld. As dit nie vir jou neef was nie, dan was ons nie in die moeilikheid nie.”
“Wat het dan gebeur?” vra Hannie. “Hoekom het julle nie gister kom kuier nie?”
Tokkie vertel die episode van die vorige dag met kleur en geur.
“Het jou ma jou toe pak gegee?” vra die besproete Terrie.
“Nee, ek wens sy het,” antwoord Kobie. “Sy het al my sakgeld teruggehou. Ruth mag vir my geld gee vir die allernoodsaaklikste goed.”
“En ek het gesê as Kobie gestraf word, dan ek ook,” sê Elsabe. “Ek het al my geld aan my pa teruggestuur en net ’n paar rand gehou.”
“Jy was verspot!” sê Tokkie. “Hoekom het jy so ’n lawwe ding gedoen? As jy dit gehou het, kon jy vir Kobie daarvan gegee het.”
“Maggies! Dis waar!” Kobie klink spyt. “Jy was ’n aap, Elsabe. Ek weet regtig nie hoe ons deur hierdie kwartaal gaan kom nie.” Nou sien sy Breggie vir die eerste maal raak. “Wie is dit?”
Tokkie begin al in die rondte dans.
“’n Kind!” roep sy uit. “’n Lekker vet kind! Maak ons van haar sop? Of eet ons haar met melk en suiker?”
Breggie kyk haar aan sonder vrees en sê: “Ek is nie vet nie.”
“Bly stil!” betig Hannie haar sussie skerp.
Die jonger kinders by Maasdorp moet hulle plek ken. Sy wil nie hê Breggie moet sommer van die begin af ongewild wees nie. Maar die ander lag oor Breggie se ouderwetse manier.
“Hierjy! Moenie so parmantig wees nie!” sê Tokkie. “Dit lyk my jy soek ’n pak!”
“Gee maar liewer vir Hannie pak,” sê Kobie. “Dis haar skuld dat haar sussie so bederf is.”
“Nou toe kom!” daag Hannie haar uit. “Jy sal moet sterk wees as jy my wil pak gee.”
Kobie het al haar sorge vergeet. Sy gryp ’n pantoffel en stamp ’n stoel uit haar pad.
Al laggende spring Hannie weg en daar volg ’n gejaag en rumoer wat die dak laat skud.
“Keer voor daar!” roep Kobie vir Terrie. “Vang haar!”
“Vang haar self!” lag Terrie.
“Toe, gou, Hannie!” Dis Tokkie se stem. “O … sy het jou! Spring oor die bed!”
Die deur bars oop en Vera kom haastig binne. Sy is slaapkamerprefek vir graad nege. Dis nie ’n maklike taak om die klomp in toom te hou nie.
Kobie staan bo-op ’n bed met ’n pantoffel in haar hand, terwyl Hannie plat op die vloer lê. Die ander meisies skater soos hulle lag.
“Wat beteken dit?” vra Vera streng.
Niemand antwoord nie.
“Kobie, wat maak jy daar?”
“Ek, Vera?”
“Ja, natuurlik. Klim dadelik van die bed af. En jy, Hannie? Leer jy op die vloer swem?”
Die ander sondebokke giggel, want Hannie is een van die beste swemmers in die skool. Sy staan op en stof haar klere af. Vera kyk die twee meisies streng aan.
“En julle twee is nou in graad tien! Kobie, ek weet nie wat nog met jou gaan gebeur nie. Jy begin elke kwartaal so! Julle voel seker nou baie trots, nê?”
Kobie se bruin oë vonkel.
“Ekskuus dat ek so ’n bietjie uitgelate was, Vera,” sê sy ewe gedweë. “Ek is so bly om weer by die skool te wees. Tuis verstaan niemand my nie. Daar is ek doodongelukkig!”
Vera kan nie help om effens te glimlag nie.
“Ek dink hulle verstaan jou heeltemal goed! Hannie, dis g’n plek vir jou sussie nie. Neem haar na Matrone toe en kom dan terug en pak uit.”
“Goed, Vera.”
“Dis almal groot meisies,” sê Breggie buite in die gang.
“Ja.”
“En moet ek luister na alles wat hulle vir my sê?”
Hannie lyk onrustig.
“Nee … nie eintlik nie. Jy moet maar liewer by die jonger kinders bly.”
“Maar daardie meisies is die enigste mense in hierdie plek van wie ek hou,” sê Breggie.
“Dis nie vir jou om te sê van wie jy hou of nie hou nie!” maan Hannie. “Julle kleintjies is veronderstel om julle monde te hou.”
Matrone ken kinders deur en deur. Mens kan sommer dadelik sien jy durf nie met haar speel nie.
“Kom,” sê sy toe Hannie haar sussie voorgestel het, “ons gaan na jou kamer toe sodat ons jou goed kan uitpak.”
“Dankie,” antwoord Breggie beleef. “Maar dis nie nodig om my na ’n ander kamer te neem nie. Ek gaan by Hannie slaap.” Matrone lag.
“Nee, nee! Jy gaan in ’n pragtige kamer slaap saam met baie ander meisietjies van jou ouderdom. Jy weet nie hoe lekker dit gaan wees nie.”
“Ek dink nie dit sal baie lekker wees nie,” sê die nuwe leerder, nog beleef, maar nou ’n bietjie meer beslis. “Dit sal vir my lekkerder wees om by Hannie te slaap, dankie.”
Matrone