Die Jongste Meisie in Maasdorpskool. Stella Blakemore

nie, hoe kan hulle dit van haar verwag?

      Maar die een mens wat kan help, is nou op pad van die kombuis af. Terwyl Matrone haastig die trap opkom, vertel Hester haar die storie.

      “Dis Hannie se sussie, Matrone. Sy het aangehou met huil van aandete af, en die twee juffrouens en Hannie kan haar glad nie laat ophou nie.”

      “Wat makeer sy?”

      “Sy wil in Hannie se kamer slaap.”

      “O so!” sê Matrone.

      Sy maak die kamerdeur agter haar toe en kyk Breggie streng aan.

      “Wat makeer jou?” vra sy skerp.

      “Ek wil by Hannie slaap,” kom die antwoord deur ’n hewige gesnik.

      “Nou, jy gaan nie. Verstaan jy?”

      ’n Hartverskeurende gesteun is die enigste antwoord.

      “Gaan jy nou dadelik ophou met huil? Want ek gaan nie toelaat dat jy die ander wakker hou nie. As jy nie dadelik ophou nie, gaan ek jou na die siekekamer neem en jou daar in die bed sit. Dis ver weg van die ander kamers en ek gaan jou daar opsluit sonder ’n lig en jy kan tot môreoggend skree, want niemand sal jou hoor nie. Gaan jy nou stilbly?”

      Breggie bly ’n oomblik stil, dan begin sy weer, dié keer nog harder.

      Matrone tel haar op en loop met haar by die kamer uit. Na die geraas is dit baie stil.

      “Lê nou dadelik en maak julle oë toe,” beveel juffrou Van der Westhuizen die ander kleintjies. “Dadelik, Heloise, of jy gaan ook siekekamer toe.”

      Die twee onderwyseresse en Hannie is verbaas toe Matrone ’n paar minute later met Breggie terugkom. Breggie is nou heeltemal rustig en tevrede. Daar is nog traanmerke op haar gesiggie, maar sy lyk wonderlik kalm as ’n mens dink hoe sy net ’n tydjie gelede gehuil het.

      “Dadelik in die bed!” sê Matrone streng. “Ek wil nie ’n woord verder hoor nie, of jy gaan terug siekekamer toe. Wil jy graag gaan?”

      “Nee,” sê Breggie. Sy trek haar laken op. “Dis te donker. Ek sal nie omgee om daar te slaap nie as ek net eers die kamer in die dag gesien het, maar dis nie lekker om nie te weet wat rondom jou in ’n vreemde plek is nie.”

      Matrone byt haar lip.

      “Gedra jou dan maar.” Sy gee vir Breggie ’n glas water. “Hoe voel jy nou?”

      “Goed, dankie,” sê Breggie vriendelik. “Ek voel altyd lekker as ek goed gehuil het.”

      Sy gaan lê en maak haar kop toe met die deken. Dan sit sy weer penorent.

      “Ek wonder …” sê sy.

      “Wat?” vra Matrone.

      “Sal dit nie snaaks wees as ek weer in my slaap begin huil nie?”

      Matrone stik van die lag.

      “Pas op dat dit nie gebeur nie!” is haar advies.

      “Hoe het jy haar stilgekry?” vra juffrou Van der Westhuizen buite in die gang.

      Sy kyk Matrone aan met die grootste agting.

      “Ek het haar ’n paar minute in die donker siekekamer laat staan. Toe het ek die deur oopgemaak en gevra of sy die hele nag daar wil bly. Sy het gesê nee.”

      “Hoe het jy aan die plan gekom?”

      “Liewe tyd! Ek het mos my eie twee grootgemaak!”