Sy maak ’n kasdeur oop. “Eers as forensies die kamer kom ondersoek, leidrade oor die Nagsluiper kry . . . Dis ál hoe ons sal weet, of hoe, sersant?”
“Ons’t alles deursoek, ek en konstabel Xala, die hele kamer en die badkamer, die minikombuis met die tweeplaatstoof en potte en panne en goed. Daar in die hoek lê alles wat ons gekry het, net ’n spul koerante en ’n paar tydskrifte, dis al. En die vel. Is dit genoeg rede om forensies te laat kom?”
Sy kyk na die stapel agter die deur. “Hy’t niks persoonliks vergeet of agtergelaat nie, kam of tandeborsel, so iets?”
“Net die leesstof, ywerige koerantleser.”
Sy buk by die stapel ou koerante, lig een ná die ander op, verplaas elkeen na ’n nuwe hoop. Tussen die koerante enkele tydskrifte: South African Sky Guide. Sky & Telescope Magazine. Deep-Sky Observations.
Agter aan haar nek weer die koue duisendpootkriewels teen haar rugstring af. “Verskoon my,” sê sy en haal haar sel uit.
Sy stap gang toe en soek die nommer van doktor Verhoef van die Hartebeeshoek-observatorium vir radio-astronomie. Dis die sterrekundige wat Abel se teleskoop ondersoek het, wat onthul het dat die teleskoop in sy huis in Doradopark ingestel was op die koördinate van die rooi ster Betelgeuse.
“Ja?”
Doktor Verhoef se stem is kortaf, klink gejaagd. Áltyd gejaagd, dink sy, asof die sterre wat hy bestudeer enige oomblik kan verdwyn. Asof hy Betelgeuse se skouspelagtige inploffing nie wil misloop nie.
“Ella Neser hier,” sê sy terwyl sy kop agteroor kyk na die swart verf aan die GKTV-kamera se lens.
“A, adjudant Neser! Steeds met die sterre gepla?”
Sy is verbaas dat hy haar onthou, die vriendeliker stemtoon.
“Helaas, ja.”
“Steeds Betelgeuse?”
“Jy onthou goed, doktor.”
“Ek kry selde besoek van die gereg, adjudant. As ’n mooi speurder van moord-en-roof in my kantoor kom sit, onthou ek dit.”
Sy laat die opmerking verbygaan. “Nee, dié slag nie Betelgeuse nie. Of miskien wel, ek weet nie.”
“Waarmee kan ek help?”
“Weet nie hoe spreek mens dit uit nie, sal dit spel: F-O-M-A-L-H-A-U-T en dan ’n klein b. Ken jy so iets, doktor, het dit iets met die sterre te doen, soos Betelgeuse?”
“Fomalhaut?” Hy spreek dit uit as foam-a-lot. “Jy bedoel die ster?”
“’n Ster?” Sy aarsel, sê dan: “Kan ek jou kom sien, doktor, as jy tyd het vir ’n kort gesprek?”
“Vir sterre het ek altyd tyd.”
“Ek’s op pad.”
Sy stap weer die kamer binne. Nou gaan sy haar stem dik maak, het al geleer in hierdie manswêreld trap hulle op jou as jy nie knaters het nie.
“Rabie, jy kan maar gaan. Ek sal jou op die hoogte hou.”
“Maar my kamer . . .”
“Dankie, Rabie!” Sy draai na hom en hy skarrel uit.
Vir die sersant sê sy: “Goeie werk, sersant, om kolonel Sauls te bel en die kamer te verseël. Die bottel met die vel, is dit gestof vir vingerafdrukke voor dit lab toe is?”
“Uhm . . . nee, maar konstabel Xala het handskoene aangehad.”
Dis ’n verligting. In die laboratorium sou hulle die bottel ook met handskoene hanteer het.
“Dit kan belangrik wees, vingerafdrukke aan daardie bottel. Laat konstabel Xala dit by vingerafdrukke kry. Ek sal forensies en misdaadtoneelbestuur laat kom vir hierdie kamer.”
“Wat gaan aan, adjudant? Jy’t iets gekry, nè?”
“Net ’n vermoede, sersant. Hierdie kamer moet deurgegaan word, elke sentimeter, elke haar in die bad, elke haar op sy bed, elke geknipte vinger- en toonnael moet gesoek word. Elke vingerafdruk, elke vlek van menslike en dierlike vloeistof moet ontleed word, ook die inhoud van die afvoerpype van die stort en bad en wasbak. Dankie vir jou hulp, sersant, ons sal nou die toneel oorvat.”
“Wat van my? Dis my saak.”
“Mitzi die kat is jou saak, nie die Nagsluiper van Alberts Farm nie. In daardie saak is ék die ondersoekbeampte. Maar ek sal jou hulp waardeer. As jy en konstabel Xala kan begin met die ondervraging van die . . . die inwoners van die Sleep Inn. Ons plaas die plek as’t ware in kwarantyn, sersant. Niemand kom in, niemand gaan uit voor ons al die gaste ondervra het nie. Die personeel ook, veral die skoonmakers.”
“En jy wil weet?”
“Elkeen wat iets te doen gehad het met meneer Fomalhaut, hom selfs net vlugtig in ’n gang gesien het. As hy met iemand gesels het, wil ek weet wat hy gesê het. As iemand hom buite sien spoeg het, wil ek die spoeg hê.” Sy dink ’n oomblik. “Ek stel veral belang of hy die vroue oor tatoes uitgevra het.”
Die sersant fluit deur sy tande. “Rabie gaan nie daarvan hou nie, sy hotel in kwarantyn.”
“Met alle respek, sersant, Rabie se moer. Hy ken nie die man wat ek soek nie, ook nie jy nie.”
Sy lei die sersant aan sy dik elmboog by die kamer uit, haar vingers reeds weer op haar selfoon se toetse om kaptein Jimmy Julies van forensies te bel. Sê sel teen die oor vir die sersant: “Die vingerafdrukke op die jembottel, as jy nie omgee nie?”
Dis doktor Verhoef wat Ella op die spoor gesit het van die astronomiese betekenis van die velle wat Abel van vroue versamel. Hy het haar gehelp om die simboliek te ontrafel van die getatoeëerde pou wat uit Mia Vermooten se blad gekerf is, en die haas van Emma Adams se boesem. Pavo en Lepus, albei konstellasies.
Sy weet ook van Abel se besondere belangstelling in hemelliggame. Dit verklaar haar eie noue ontkoming, toe hy begin het om háár tatoe te vil, die versteekte een aan haar maagvel, die verskietende ster oor die operasieletsel waar haar blindederm uitgehaal is. Dit was eerder ’n praktiese as ’n estetiese ding, daardie tatoe. Dit moes ’n lelike letsel verdoesel, g’n sommer net ’n modegier van liggaamsversiering nie. As sy ’n bikini aantrek, is dit ’n verskietende ster uit haar broekie wat die oog vang, nie ’n litteken nie.
Nou dra sy nie meer ’n bikini nie, nie nadat Abel met haar maag klaar is nie. By die dood omgedraai, eers op sy slagtersbed, toe van die infeksie van sy ongesteriliseerde instrumente.
In sy kantoor sê doktor Verhoef: “Betelgeuse, soos ek jou laas vertel het, is ’n ou ster. Tien biljoen jaar oud, aan die einde van sy lewe, ’n rooi superreus in die konstellasie Orion. En adjudant, moenie alles glo wat jy op die internet lees nie. As hulle sê Betelgeuse is aan die einde van sy lewe, beteken dit hy kan nog miljoene jare leef. In die sterre is alles relatief. Nou hierdie een, Fomalhaut, hy’s ’n jongeling. Omtrent twee honderd miljoen jaar oud, net vyf en twintig ligjare van die aarde af, die helderste ster in die konstellasie Piscis Austrinus.”
“En die b?”
“Fomalhaut b is in 2008 as buiteplaneet ontdek in ’n wentelbaan om sy son-ster, Fomalhaut, soos óns planete om ons eie son wentel. Is dit wat jy wou weet, adjudant? Het jy skielik ’n belangstelling in die sterre ontwikkel, ’n amateursterrekundige geword ná ons laaste ontmoeting?”
“Nie juis nie.” Sy huiwer. “Wat beteken die b?”
“Dis tegnies, hoeveel tyd het jy?”
“Toe maar, dis nie so belangrik nie. Ek’t net ’n vermoede gehad . . . Fomalhaut is vreemd vir my, maar nie vir iemand met kennis van die astronomie nie. Abel Lotz is ’n onvoorspelbare,