“Die vel van ’n vermiste kat? So, is ’n misdaad gepleeg?”
“Sersant Mfundisi bel my en sê hy’s bietjie verward, onseker of dit ’n misdaad is om ’n kat af te slag en sy vel te looi. Die toneel in die hotelkamer is steeds afgesper, maar die hotelbaas druk hom. Sê as geen misdaad gepleeg is nie, wil hy sy kamer terughê, hy verloor geld terwyl die polisie sloer.”
“Hoekom meld die sersant dan nie die vermeende moord op ’n kat by die Oos-Rand aan nie?”
Die kolonel ignoreer haar vraag.
“Sersant Mfundisi sê nadat hy vanmiddag die forensiese uitslag gekry het, het hy gaan sit en diep gedink. Hy onthou toe van ’n geval wat óns ondersoek het, noem selfs die ondersoekbeampte se naam, adjudant-offisier Ella Neser, van die reeksmoorde waarby gelooide velle ter sprake was. Sê hy dog hy deel net sy suspisie met my. Bel hom, hier’s sy nommer. Het jy ’n pen daar?”
“Ek kry een.”
Sy skryf, groet, sit die foon neer.
Gelooide velle. Sy voel die pootjies van ’n duisendpoot agter aan haar nekvel, loer na die TV-skerm, sien niks raak nie. Haar palms voel oor die snare, pluk die eerste akkoorde van die Beatles se “Here Comes The Sun”. Sy laat vaar die poging, sit net daar met die harp tussen haar bene, vrywend oor die harde eelte aan die kussings van haar snaarvingers.
Dan sug sy sag. “Demmit.”
Sy tel weer die sel op en bel die nommer wat Silas gegee het.
Die hotelbaas lyk verras toe hy vir haar oopmaak.
“Jy’s vroeg, adjudant, skaars sewe-uur,” sê Rabie Saadi. “Gewoonlik wag ek ure vir die polisie.”
“Sersant Mfundisi nog nie hier nie?”
Sy verwonder haar aan die jong man se pommade, sy swart hare glad en olierig agteroor, glimmend onder die dowwe ligte. Die stank van mout en stof en sweet en ou kos van die vorige nag se brassery hang soos ’n misbank in die verlate kroeg.
Hy skud sy kop. “Koffie? Terwyl ons wéér op Sy Eksellensie moet wag.”
“Swart, sonder suiker. Jou gas, die een wat verdink word dat hy die kat in sy bad geslag het, wat is sy naam? Die sersant het gesê, maar ek kon hom nie mooi verstaan nie, vreemde naam.”
“Fomalhaut. Dis hoe hy dit self in die register geskryf het. Netjiese handskrif.”
“Ek soek ’n beskrywing vir ’n identikit.”
“Ek dog die saak is afgehandel? Geen misdaad is gepleeg nie.”
“Daar’s ’n verwikkeling,” sê sy. “Die kamer bly steeds afgeseël. Het hy ’n voornaam gegee?”
Rabie bring die register, slaan dit op die kroegtoonbank oop, blaai ses weke terug, druk sy voorvinger onder ’n naam. “Dis sy voorletter. Lyk soos ’n b, hoekom ’n kleinletter b?”
Sy kyk na die naam by Rabie se vuil nael: Fomalhaut b.
“En hoekom sy voorletter agter sy naam skryf?” dink sy hardop, verwag nie regtig ’n antwoord nie.
“Hoekom is jý ontbied, adjudant, van moord-en-roof? Dis net ’n kat.”
“Dis vertroulike inligting, Rabie, ’n lopende ondersoek. Wat van daardie koffie?”
Hy beduie haar na die naaste sitplek, haal sy selfoon uit om twee koffies te bestel.
“Terwyl ons vir sersant Mfundisi sit en wag, vertel my alles,” sê sy. “Begin van voor af. Begin by die aand toe jou gas, meneer Fomalhaut, hier aangekom het. Hoe het hy gelyk? Kort van postuur, dikkerig om die heupe en dye, soos ’n peer?”
Sy oë skuif op na haar gesig. Sy vermoed hy het haar eers getakseer, besluit onder haar T-hemp is nie veel om oor opgewonde te raak nie. Rabie se inslaapgaste is natuurlik aansienlik beter toebedeel, al swaaiend saans aan die twee blink pale.
“Hoe’t jy geweet, ek bedoel van die dik heupe?” vra hy.
“Plat neus, gebrek aan ’n ken?”
“Nee, skerp neus, skeef. En groot ken.”
“Skerp neus? Groot ken?”
Dis nie soos sy Abel onthou nie. En sy het hom goed bestudeer, daardie aand in sy kombuis toe hulle gesels en hy vir haar koffie gemaak het. Sy het sy gesig selfs later vir ’n identikit beskryf, nadat sy uit sy huis gered is terwyl hy besig was om ’n stuk van haar maagvel uit te sny. Die gesig is op haar geestesoog geëts, sal dit nooit vergeet nie, droom snags van daardie gesig, met die skalpel in die hand.
En voor daardie byna noodlottige nag het sy hom twee keer gaan besoek in sy galery, omring deur sy Afrikamaskers en etniese artefakte. Die yl haartjies, die bleek oë, die plat neus, die gebrek aan ’n ken, die hangwange.
“Is jy seker, Rabie, oor die neus en ken?”
“Ja, wil jy sien?”
“Ek dog die CCTV-kamera se lens was toegespuit?”
“Nie die een by ontvangs nie.”
Sy vat die register saam, agter by Rabie se heiligdom in. Hy gaan sit by die rekenaar, sy vingers soos klein palings oor die toetsbord, totdat die eerste swart-en-wit beelde op die skerm verskyn, flikkerend en greinerig. Rabie het belê in die goedkoopste geslotekringtelevisie (GKTV) -stelsel op die mark, vermoed sy.
Sy kan die kort postuur uitmaak, maar miljoene mans het so ’n liggaamsbou. Hy het ’n hoed op, sy rug na die kamera, ’n slaprandhoed wat die boonste gedeelte van sy gesig in diep skadu hul toe hy, klaar met die register, buk om sy twee stukke bagasie op te tel, sy gesig in profiel na die kamera gedraai.
“Stop,” sê sy. Ja, Rabie is reg: skerp neus, die groot ken byna karikatuuragtig. “Het hy ’n sonbril op?”
“Ja, daardie tyd van die aand,” sê Rabie. “Gesê hy’t ook ’n oogbesering opgedoen in die treinongeluk. Ek kon die swelling sien.”
Sy vou weer die register oop: halfnege die aand ingeboek, drie dae ná die traumatiese gebeure in Poppe & Son se begrafnissaak.
“En dis al beelde wat jy het?”
“Hy’t nooit weer by ontvangs gekom nie, die brandtrap gebruik. Dis die eerste en laaste keer dat ek met hom gesels het. Hom ’n paar keer skrams opgemerk, gesien hy kweek ’n baard. Is dit die man wat jy soek?”
Sy skud haar kop. “Nee, lyk nie soos hy nie. Waar bly sersant Mfundisi? Dis al ná agt, hy sou sewe-uur hier wees?”
“Mos gesê,” sê Rabie. “Sy Eksellensie vat sy tyd.”
“Gaan wys my die kamer. Ek kan nie langer wag nie.”
“Dis verseël, die sersant sê niemand behalwe die polisie gaan daar in nie. My met die tronk gedreig as iemand die seël breek.”
“Ek’s van die polisie, Rabie, hy sal my nie opsluit nie. Bring die sleutel.”
Terwyl sy die lint voor die deur verwyder, sê Rabie agter haar: “Hier kom hy nou.”
Sy wag hom in, die sersant ook dik van heup, nog dikker van boud en buik, groter borste as sy, skof soos dié van ’n os, sy tred heen en weer soos die gewaggel van ’n vet gans.
“Niks uit die kamer verwyder nie?” vra sy.
“Net die bottel met die vel,” sê sersant Mfundisi.
Sy dink aan die velle en pelse wat in die kasarm in Doradopark gekry is, saam met die gebalsemde liggaam van die ou vrou, Abel Lotz se ma, met daardie vreemde masker oor haar gesig. Die gelooide huide van katte en molle en hase en dassies, nog klam aan die spanrame agtergelaat in sy ylingse vlug