Die Skyn van tuiskoms. Lina Spies

      Ek is klaar met die liewe kind,

      ek belet haar my huis.

      Ek is soos die Hollandse Dolle Minas

      voortaan baas in my eie buik.

      My rol van die Engelse nanny is uitgespeel:

      Mother to all, wife to no-one.

      Die laai bly leeg aan suigstokkies.

      Ek bêre nie meer ou koppies

      vir modderkoekies bak nie.

      Ek laat hulle skreeu “Wolf, wolf hoe laat is dit?”,

      maar ek hardloop nie meer saam nie.

      Ek is ’n wolvin

      beroof van die kleintjies

      wat ek nooit gehad het nie:

      die skaapsklere wat ek dra,

      is van ’n growwer vesel.

      Woordspel i

      Jy het my eenmaal beskuldig

      dat ek hang aan woorde;

      ek moet erken: speels, byna-liefdevol

      in soverre jy in staat was

      om my lief te hê.

      Goed dan, ek hang aan woorde

      bo die afgrond van my bestaan:

      ek speel daarmee en ek spoeg dit uit

      en ek ken alleen die wraak van woorde

      as hulle met my owerspel kom pleeg

      tot my redding en my reinheid telkemaal.

      Woordspel ii

      Liefhê maak taal onnodig

      maar verkwansel op die lange duur

      ook meer as woorde:

      jy en ek word ontklee

      tot die ewige hy en sy –

      minder as onsself.

      Daarom herstel tot

      my eie doodgewone liggaam en gesig

      waarna op straat

      niemand om sal kyk nie

      kan ek begin om in my eie toevallige taal

      eiesoortig te haat

      dat ’n lang wolwefluit my uiteindelik agtervolg.

      Veldwerker

      Ek wil jou naam noem as ’n towerspreuk

      want dit is nuut aan my gegee

      wanneer om my die ou verdriet hom uitstrek

      soos ’n stadsplein in die winter:

      alles wat ek voorheen liefgehad het

      ver soos die huise, steenkoud, vensterblind,

      sonder die latere genade van die sneeu.

      Maar kyk, ek benoem jou tot beswering van die swygsame aarde

      dat ’n entjie bo die grond

      jou naam die krokusse verleërig laat kop uitsteek.

      Hul vreugdespel is kort maar vol geduld

      waarmee hul wag op die seker opvolgbeurt

      van die goudgeel affodille

      wat die kopsku Noordelike son uitknikker

      onder die gryslug met hul skaterlag.

      So sal van kop tot toon

      jou naam my warm maak

      as jy die ou liefde en verdriet

      uiteindelik uitvang vir ’n nul.

      Twee verse vir Marileen

      i Slaaptyd

      Nou kan die slaaphaas naas die speelteddie

      reken op ’n bietjie aandag

      en ek self vergoed word

      vir die kere wat ek gesmelt het en verdamp

      in die sonskynure van suigstokkies en ballonne.

      Dis die ou spel waaraan ek toegee

      vir my eie stil plesier

      om jou klein verset dig teen my hart te voel:

      ek-wil-jou-hê, ek-sal-nie-slaap-nie.

      Die deur uiteindelik toe wens ek

      dat ek jou weer daar uit mag haal.

      Jou rebellie bons in my oor,

      my arms boots jou verlangend na

      en jou kleiner afmetings lê in my

      meteens soos ’n swaar pyn:

      eendag sal jy jou self insluit,

      die donker welkom heet

      en jou trane demp teen my gehoor.

      ii Troos

      Jy sal altyd wees

      van hulle wat jou die lewe gegee het:

      liewe kind, buitebeentjie van my,

      koudgelaat deur my bloed

      maak jy my die nooit-vanselfsprekende altyd-bevoorregte.

      Maar jy besit jou oë

      met soveel eiesinnigheid

      dat ek my met my enkelheid opnuut versoen

      want daardie blou –

      geen mens herlei dit ooit tot bruin en groen.

III Dagreis (1976)