“Hoe oud is jy?”
“Maak dit saak?”
“Chris het iemand ouer as vyf en twintig gesoek.”
“En jy dink nie ek is vyf en twintig nie?”
Hy neem ’n sluk en skud sy kop. “Jy kan nie ouer as twintig wees nie. Ek het eintlik gedink negentien, maar sê maar twintig. Chris was net so verbaas. Hy sê hy het vir Leon gesê ten minste vyf en twintig.”
“Wel, dan is daar nie sin in dat ek langer bly nie. Duidelik het Leon hom verkeerd verstaan. Dit is miskien ook waarom ek en die kinders nie oor die weg kom nie. Hulle het iemand ouer nodig.” Georgina steek die glimlag agter die glas weg.
Hy kyk haar ’n oomblik agterdogtig aan. “Ek het ’n vermoede ek het jou so pas ’n groot gaping gegee en jy is besig om blitsvinnig daardeur te glip. Jy is nie twintig nie?”
“Vir tien jaar al nie. Maar as die doktor dink ek is te jonk … Laat hom asseblief maar so dink. Jy sien, ek het my suster belowe ek sal hulle nie in die skande steek nie, maar as ek ontslaan word, dan is dit nie my skuld nie.”
Sy diep lag weerklink deur die luukse vertrek. “Ek het ’n vermoede jy is net wat hierdie kinders nodig het!”
“Dis maar net omdat jy my nie ken nie. Jy sal ’n ander deuntjie sing as jy my ken.”
Mark kyk na die leë bottel. “Wag net hier, ek gaan nog een haal. Ek begin nou eers lekker kuier.”
Sy begin om van haar kloppende hoofpyn te vertel, maar hy het reeds opgestaan, en toe hy oomblikke later met nog ’n bottel terugkom, skink hy hulle albei se glase vol en dan lig sy oë belangstellend. “Vertel my van juffrou Walters. Wat maak sy as sy nie bedorwe kinders oppas nie?”
“My naam is Georgina, eintlik sommer Georgie. Ek het nog nooit voorheen kinders opgepas nie, behalwe soms Leon en Magriet se twee seuns. Soos Bertie sê, ek teken prentjies. Wat wil jy nog weet?”
“Jy is nie getroud, verloof of so iets nie?”
Georgina skud haar kop.
“En waar woon jy?”
“Ek het ’n woonstelletjie aan my suster-hulle se huis in Kaapstad en is gewoonlik so drie maande van die jaar daar. Die res van die tyd loop ek sommer net rond. Waar die gees en my finansies my lei.”
“En niemand kla nie?”
“Daar is niemand wat kan kla nie. Maar dis nou genoeg oor my. Waar pas jy in hierdie vreemde man se wêreld in?”
“Ken jy die term right-hand man? Of liewer, persoonlike slaaf! Iets soos ’n persoonlike assistent, iemand om te keer dat hy nie heeltemal waansinnig raak nie.”
“Ek is jammer om vir jou te sê,” onderbreek sy hom, “maar jy is nie baie goed in jou werk nie.”
Hy lag hardop. “Jy is baie uitgesproke vir iemand wat eintlik in die moeilikheid by haar baas is!”
“Terwyl ek nou verbrou het, kan ek net sowel sorg dat ek dit behoorlik doen.”
“Jy kan nie nou weggaan nie. Saam met wie gaan ek weer so lekker wyn drink?”
“Die nuwe juffrou.”
Hy snork hard deur sy neus. “Jy kan dit nie aan my doen nie. Jy wéét nie hoe erg hulle is nie. Dié wat slim en goed in hulle werk is, is gewoonlik lelik en oninteressant en die mooies is gewoonlik onuitstaanbaar verwaand. So jy is ’n welkome verandering.”
“Mark …” Sy naam lê gemaklik op haar tong. “Dit gaan nie werk nie. Ek gaan nie hierdie kinders verder die verderf in help en spring as hulle of hulle pa so sê nie, en die gevolg gaan nog sulke histeriese oproepe wees en selfs jy sal dit later ook nie kan uithou nie.”
Die blou oë wat so maklik glimlag, is meteens ernstig. “Hulle is nie slegte kinders nie. Hulle is maar net die produk van ’n baie ontwrigte lewe. Dis moeilik vir Chris om pa én ma te wees, veral omdat hulle nog nooit eintlik ’n ma gehad het nie.”
Georgina wys met haar arm na die vertrek waarin hulle sit. “Hoe baie geld wil ’n mens maak? Moet hy nie maar minder werk en meer tyd by hulle spandeer nie?”
“Toe sy vrou destyds begin het met haar … rondlopery, was werk sy enigste troos. En na haar dood en met die drie kinders het hy sekerlik gedink hy kan geldelik probeer vergoed vir hulle hartseer. Maar moet nooit die fout maak om te dink hy is nie lief vir hulle nie. Hulle is die belangrikste ding in sy lewe.”
“Hoe lank werk jy al vir hom?”
“Tien jaar. Ek was twee en twintig en net klaar met universiteit toe ek by hom begin het, en ek is maar steeds hier. Dit behoort jou ook iets van hom te vertel. Hy is ’n ongelooflike werkgewer en … vriend.”
“Of jy is net ’n baie lojale persoon.”
Sy blou oë vernou merkbaar. “Waarom is dit vir jou so moeilik om iets goeds van hom te glo? Julle het seker nog nie honderd woorde met mekaar gepraat nie.”
Georgina trek haar skouers op. “Ek het seker net nie ’n voorliefde vir mense wat bo-oor ander loop nie. En glo my, hy loop nie net bo-oor mense nie, hy trap sommer nog op hulle ook. En hy het uiters swak maniere. Hy het my nou nog nie verskoning gevra vir die misverstand gister met my aankoms nie, en gisteraand het hy my soos ’n slaaf uit die geselskap verskoon en gesê ek moet gaan slaap want hy is bang ek val een van hulle dood!” Haar oë blink onstuimig en haar wange word warm.
En vir die derde keer in een aand weerklink sy lag in die sitkamer. “Toe die helikopter opstyg, het hy nogal gesê hy is seker as jy nou ’n geweer gehad het, het jy ons afgeskiet!”
“En hy was doodreg. Ek is net verbaas hy het geweet ek is daar.”
“A, daardie fout moet jy nooit maak nie. Hy mis niks nie. Om vir hom te werk is soms hel, want hy het ’n geheue soos ’n olifant en hy weet van alles wat rondom hom aangaan. Dit lyk maar net of hy van die helfte nie bewus is nie. Ek dink dis waarom hy so goed is in sy werk.”
Georgina kan net stil na hom sit en kyk, want sy besef hulle deel nie dieselfde gevoel oor die donker man met die grys oë nie. Dan gaan haar hand na haar mond om ’n gaap te keer en hy kyk op sy horlosie.
“Genade! Kyk hoe laat is dit! Ek moet môreoggend vroeg terug Washington toe en jy moet drie kindertjies gelukkig maak. Maar dit was ’n heerlike aand, dankie! Ek hoop ons sal nog vele sulke aande kan hê.”
By die hysbak in die portaal kyk sy hulpsoekend na hom. “Wat gaan ek met die kinders doen?”
“Laat jou instinkte jou lei. Ek het groot vertroue in jou.”
“En wat gaan jy jou baas vertel?”
Sy oë verkreukel weer en sy mond glimlag lui. “Dat ek mal is oor Georgina Walters en dat sy die beste ding is wat met die kinders kon gebeur het, en miskien sommer met my ook.”
Georgina kan net kreun en sy kan hoor hoe hy lag toe die hysbakdeure toeskuif.
’n Paar minute later lê sy met oop, starende oë in haar bed. Die slaap ontwyk haar en haar gedagtes dwaal na haar gesprek met Mark. Dis maklik om van hom te hou. Hy het soos ’n lewensredder hier opgedaag, te lojaal na haar sin, maar sy is bereid om dit te vergewe. Die gesels het haar goed gedoen en sy voel aansienlik beter. Sy weet nie waarom sy na hierdie vlug so moeg was nie. Sy word selde in haar lewe moeg. Eintlik net as sy te veel dink en voel – emosies maak haar moeg en die afskeid in die Kaap was moeilik. Die vier maande was te lank. Daar het weer bande gevorm en die losmaak word al pynliker. Dis waarom sy verkies om nie so lank te bly nie.
Nog steeds nie seker wat haar plan van aksie die volgende dag gaan wees nie, sluit sy – aansienlik rustiger – na ’n halfuur haar oë.
5
Na