La silento rompiĝis per la krio de konsiliano.
– Ho, Sinjoro Generalisifilo. Ili ne faris ekzekutojn, sed ili faris paroladon. – interrompis Cherevich Chmoriko, unu el la plej proksimaj konsilantoj al la Sinjoro.
– Silentu, Schmuck, mi ne finis mian parolon!!! – Vladyka indignis kaj balancis la ostojn al Chmoriko. – Do… Uh… Do, ne havas sencon tiri. Sed sendante teamon, estos almenaŭ iomete almenaŭ iom da espero… M-jes… Mi jam vidis ĉi tiun proponon ie?! – Li ekzamenis sin de ĉiuj flankoj, ŝanĝis sian vizaĝon, staris sur siaj kornoj, saltis, poste staris sur la kruro-osto, piedbatis, kapon kaj kriis. – Zaek, kia porko venis kun ĉi tiu parolo en mia kapo per ripetaj frazoj??
– III. Mi – tremis Zack.
– Ĉu mi estas idioto ripetanta la samon? Elspezu vian energion pri ripetado. Vi ne scias, ke Lingvo bezonas pli da energio ol… pensu?!
– Kie?
– En Karagando!! Vi iros pro ĉi tiu malhonoro de mi, la Ĝeneralisto de si mem, la Sinjoro de la tuta Galupio, la Uma de la galupia diktaturo. Wow Vi estos la unua volontulo se temas pri serĉi teamon. Kaj vi estos la unua heroo en la historio de nia shobla aŭ bando aŭ kolonio.
– Ho Sinjoro, kompatu!! Ahahaaa!!! – ekkriis Zack – mi ne volas esti heroo. Ahhhhh!!
– Kaj la punkto!!! (virbovo) – la Sinjoro dronis. «Kion vi havas, Pastro Chmor Iko?… Kaj vi, Zeka, preparu vin.»
– Dankon, ho Sinjoro, mi volis demandi, kaj kiu alia iros krom mi? – demandis Chereviĉ Chmor Iko.
– Vi!
– Mi?
– Vi kompreneble estos ĉe la estro de la vojaĝo. Vi volas esti heroo de Galupia, kiel mi? – demandis Semisrak Chmor Iko. Tio malkaŝus ĉion surprize se ĝi estus.
– Mi? Ĉu mi ne pretas Mi ne… Kaj kio estas «komerca vojaĝo»?
– Komerca vojaĝo estas teamo, kaj teamo estas komerca vojaĝo. Ĝenerale, Casulia Zack klarigos, ŝi scias, ĉi tio estas en ŝia kompetento. – Vladyka leviĝis sur la kruro-osto aŭ en la komuna homo – mosl.
– Mi ne pretas. Iu alia – polvo elfluis ĉe Cherevich.
– Neniu polvo kaj neniu kaprico, kiel Casulia. Estas mia kulpo. la najbaro flustris kaj ridis sarkasme.
– Mi diris: iru, tiam iru kaj tiel estas. -Semisraq levis sian dekstran kruron kaj kombis sian kalvan kranion inter la cervaj kornoj. – La kroĉo diris, la ŝraŭbo faris kaj daŭris. Mi ne bezonas ruli kotonan lanon. Gardu! venu Chereviĉ Chmor Iko kaj Kazuliya Zeku, kaj al la loko de invado. – Jen, la batalantoj alkuris kaj kaptis hazarde Zeku kaj Chmor Iko.
– Nur zorgu treni la piedbatojn. Ili jam estas herooj?! Al la loko de invado. Kaj por la resto, mi ligas kunvenon, sen bazaro. Kaj mi pardonas vin, ke vi invitis min al la generalo de la ŝeloj de tri frontoj, la kranio de Zasratoviĉ.
– Mi estas jam ĉi tie, Via Prezidantino … – kaj tiam aperis kranio kun tri kurbaj kruroj-ostoj kurantaj kaj kun rompita peco de kranio de ĝia flanko.
Antaŭ nelonge okazis puĉo en la Granda Truo (nun: Galupii) kaj dum kelka tempo la regulo estis prenita de certa Chereviĉ Chmor Iko, tiam sukcesa juna fragmento. Sed la taĉmento de generalo Zasratich en neegala lukto kaptis la tronon de Botva Ĉereviĉ kaj redonis la monarkion, anstataŭigante la leĝan Vladyka. En la batalo, li perdis la kapablon labori la kvaran oston, batinte parton de la krako. Li nur stumblis kaj forprenis parton de si mem. Sed pro tio li eĉ pli timis kaj ankoraŭ timis, precipe Semisrak, kial li vokis lin. Sed la batalantoj idolis lin.
– Hohh, bone farita, Zasratich!!! Mi dankas kaj laŭdas batalan rapidecon kaj disciplinan lojalecon. Do: prenu kun vi dek pliajn batalantojn, la plej malbonajn kaj konduku komercan vojaĝon.
– Sed kio pri Cherevich Chmoriko? Ĉu vi nomumis lin estro?
– Ahhh.. al mi.. – Vladyka hezitis. – Kaj tiam mi ankoraŭ ne elektis vin.. Kaj tiam, vi ne estas malgranda, vi devas decidi, kiu gvidos la komercan vojaĝon… Hmmm.. Cetere, vi estos tie sola, sen mi kaj Galupia. Ĉu vi volas okupi lian lokon kaj fariĝi ĉefa rolulo?
– Jes, mia Sinjoro!!
– Do iru antaŭen, kaj se vi ne trovos la dek plej volontulajn batalantojn, mi ordigos al la resto de viaj oleoj frapi vian kapon kaj eligi el ĝi flustran pilkon. Kaj kvin fojojn poste, se mi ne vidus vin, via spirito ne restus tie. Tempo pasis: unu fojon, unu fojon, unu fojon … – kaj la generalo svenis kaj senprokraste fuĝis al la misio, kaj post li liaj dek soldatoj, kiuj postvivis post la puĉo.
Vladyka rigardis lin iri.
– Mdaaaa, gxis vi krios, ili ne faros tion… Ili tute senkredis. – li iris tra la halo kaj kriis.
– Venigu Kazulia Vasya al mi, Vladyka volas manĝi!!!
Ĉe la ordo de Generalisifiliso, la homoj simple elĵetis volontulojn el inter: dek ŝarĝoj-batalantoj gvidataj de generalo Zasrat Zasratich, Cherevich Chmor Iko Top Wow kaj Kazuliya Zeka Lee. Adiaŭo estis akompanata de ralora popola kantado, simila al la «adiaŭo de slavo».
Oni ne scias, kiu plagiadis ĉi tiun melodion: Galupoj aŭ Slavoj, nur ili nomis ĝin «adiaŭ al Kazuli» kaj imitis la partojn de orkestraj instrumentoj de la populara Galupsky, kaj capell, la koruso de loka State Tap-danco, sub la direkto de la sama Semisrak, kiuj batis mezzo-sopranon kaj kontrabason samtempe. Ĝenerale, iuj kantis, por tiel diri, dum aliaj fermis la truon. Kaj komercaj vojaĝantoj provis reveni, tiaj volontuloj, sed ili estis elĵetitaj kaj kiam la lasta interspaco estis sigelita, tiam ĉiuj membroj de la komerca vojaĝo tuj forgesis la lokon, de kie ili estis eskortitaj, des pli ili estis en kompleta silento kaj krepusko. Nokte falis kaj la luno kaj steloj aperis en la ĉielo. La teamo ne konsciis pri la medio kaj la timo iom post iom malaperis kiel oni vidis ĉirkaŭe. Beleco ne similas al ĉi tiuj truoj. Kaj kial ili ne tuj konsentis? Mdddddaaaa!!! Beleco!!! Almenaŭ ili ĝojus, sed la akuzo sentis sin, pli precize, laŭ homaj vortoj: la buŝo doloris kaj zorgis. Kaj la manĝa energio venis al ili tra la mikroporoj de la ŝeloj, kie ĝi estis absorbita, malebligante ke la ostoj sekiĝu, kiel lubrika oleo. Sed ĉio okazis tiel rapide, ke la samdomanoj eĉ ne manĝis kaj ne prenis irradiatajn buletojn kun ili por Kazuli antaŭ ol forlasi Galupia. La plezuro de ĉirkaŭa beleco iom post iom denove kreskis en mallozan malbonŝtaton. Kaj la naftaj komponaĵoj komencis kraki.
– Kion ni mangxos? – Cherevich Chmoreko ne povis elteni ĝin.
– Vi estas la ĉefa, vi kaj pensas pri kiel nutri la suprojn. – respondis malafable, generalo Zasratich.
– Kaj kio estas via tasko? – kun malico, ruzeco kaj grasigado de la oficiala grubo, Cherevich. Post ĉiu, ili havis du el sia persona Kazul, kaj poste unu por ĉiuj. – Mia tasko estas pensi, kaj via mokado kaj timigado sen vorto por ĝi, tiel ke mi ne distros min. Cherepuk rigardis Cherevich severe kaj bojis.
– Nia tasko estas protekti vian azenbotelon!!
– Kaj nutru … – Cherevich levis kraketon kaj rigardis haste de alte.
Generalo Shrovet diris nenion, turnis sin al la ŝildoj kaj ordonis:
– Determinu vin!!!! – tio estas, konstruu. Ĉiuj ŝildoj senprokraste vicis en unu linio atendante la teamon.
– Do, batalantoj!! – Cherepuk ekzamenis la fragmentojn de siaj subuloj, rigardante aparte, esperante trovi ion kontraŭ la laŭleĝan, sed senutile.
– Miaj infanoj!!! Iru patroj kaj serĉu!!!! Rapidu!!! SUKTA!!!!
– Kaj kion serĉi, filo? – demandis unu el la batalantoj. Permesu al mi klarigi, ke la «filo» estas alogo de la pliaĝa, kaj la «patro» – al