Koncerne al la resto, atendante manĝaĵon kraĉante, iuj simple plenumis la mendon, dum aliaj donis ĝin. Sed la birdo ne pensis tiel, kaj li pensis, ke ĉiuj lin kondamnis per okuloj kaj rigardis lin, sed fakte li simple staris unue antaŭ Kazulia. Sed lia dubemo pri la ĝusteco de tio, kion li diris por ĉiuj, ne trankviliĝis.
– Kaj ne rigardu min tiel. Mi estas la ĉefa kaj tiel estas! Se vi denove pensas diversajn rubojn pri mi, tiam mi senigos lin de manĝaĵo!! Ĉu ĝi estas klara por ĉiuj?.
– Vidu, ke vi ne estas senigita. – eskapis el Zasratich.
– Trankvila, kvieta. – trankviligis Casulia Zeka. – Mi kraĉas … – Ili ĉiuj fikse atentis. Casulia eklumis kaj fervore eltenis ĉiujn rekte celi en la kranion kaj elprenis la paseron. – Por ĉi tio, diru Stasyan mem. Kiu li estas en niaj pintoj kaj kian lokon li okupas.
– Jes, ĉio estas oleita!! – diris la pasero, kaj li pensis: «povus protekti min, se mi aranĝos trofeon, tiam… ni vidos.» – Ĉu vi kuris?!
Kaj ili kuris al la sama loko kiel hieraŭ, sed malrapide. Eĉ tre malrapide. Estas simple neeble imagi: nu, sooooooo malrapide. Pli malrapida ol paŝado. Kaj nur Stasyan marŝis, kiel ĉiam. Mi preterpasis ilin kaj konstante revenis. Li rigardis kun mokemo, kiel moviĝas la galopoj, kaj ŝajnis al li, ke ili kuras laŭ ideo kiel malrapida movo de videoludilo. Stasyan ĉirkaŭiris kun scivolemo kaj rigardis siajn pozojn kaj vizaĝojn. Sed ŝajnis al ili, ke li rapidas, ĉar li estis tro rapida por ili. La paradokso de tempo: hieraŭ ili iris pli rapide ol tago, kaj hodiaŭ ili kuras pli malrapide ol minuto. Ŝajne, radiado ankaŭ influas la klarecon de la tempo… Aŭ eble ĝi estas la deziro de pasero aŭ aŭtoro?! Ĉiuokaze, ĝi estas amuza kaj ne normala.
– Kial vi ne kuras? – demandis bone, tre malrapide Zasratich-kranio. – Ĉu vi ŝercas pri mi?!
Stasyan moviĝis en homa tempo, kaj tial lia tempo estas pli proksima kaj pli kara por ni, kaj ni dependos de li.
– Do vi ne povas resti kun vi.
– Kio?
– Vi ne postkuras vin. Mi volas kompreni, kiaj specoj vi estas. Ĉu vi havas problemon pri interna tempo? Jen mi havas ĝin, ĉar homoj havas ĝin egalan kaj klare. Kaj vi havas turpentinon en la papo, tiam estreñimiento. Ĝenerale mi estas birdo, ne reptilio. Mi bezonas flugi, supren. Mi havas potencajn flugilojn … – Li levis siajn membrojn kaj ĉirkaŭrigardis ilin. Malĝojo konfuzis lin kaj li suspiris en la komenco. – Uh… estos plumoj, la vosto alvenos. Jen la lastan fojon mi kuris pli bone, sed ne la lasta. Radiado tiam estas restarigita, sed energio ne. Jes, estas interese, ke vi denove envolvos vin en la kornon de virŝafo, miaj flugiloj aŭ kruroj, ĉi-vespere?
– Por tagmanĝi. – Casulia etendis kaj per salto etendis siajn krurojn en dornon. Nur ŝi komprenis lin. Kaj por la cetera, lia parolo ŝajnis rapida, kvazaŭ rapide kaj ruza, kvazaŭ helio spiris…
– Por tagmanĝo? Eble vi ankaŭ povas tagmanĝi kaj fajrodancon, unuan matenmanĝon, duan kaj kvin vespermanĝojn?.. – Stasyan indignis. – la kranio ne kraĉas, ĉu? Vi, Chmoriko, – kaj Stasyan ĉirkaŭprenis la kruron-oston de Chereviĉ, kiu ankaŭ eliris kaj pendis malrapide moviĝante en la aero meze de sia malrapida salto. Li tamen tuj ekflugis kun la rapideco de nia tempo. – Nu, do vi suĉos min ĉi-foje?
– Nazo! – respondis la malrapide saltanta monteto Casulia.
– Sidu sur mia nazo? Do mi ne havas nazon. Mi ne estas kalva kato? Ke li havas nazon. Kaj mi havas bekon. – konfirmis la paseron kaj fiksis la okulojn sur la tuberon, el kiu elfluiĝis la lipharo same malrapide, poste sfera nazo.
– La ĉefa afero estas, ke la lingvo estu. – aldonis pastro Cherevich. – parolema kaj putra kiel pasero…
Sed Stasyan jam ne aŭskultis ilin kaj ne rigardis ilin. Li interesiĝis pri nazo el truo kun liphararo, kiu malrapide grimpis el la truo. Ĝi estis molo, sed Stasyan ne sciis tion. Li prenis pajlon kuŝantan apude kaj supreniris kaj enŝovis ĝin en la nazon kaj piedpremis lin sur la lokon kun la nazo kaj lipharoj en la truo. La pajlo ekscitis tre malrapide, sekvis la sama malrapida susuro. -Aaĉchkhiii … – elflugis el la naztruoj kaj ankaŭ malrapide. Stasyan eĉ sukcesis preni dormeton, dum la pajlo tuŝis la teron, kaj la molo denove komencis elgrimpi kaj montris malrapide: komence de la lipharoj, kaj poste la nazon. Pasero faris la samon kaj ridetis. La pajlo malrapide ekmoviĝis kaj Stasyan ligis ĝin per liphararo. Malrapida susuro kaj pajlo, kiel povra korbeto, malrapide sed monumente elflugis kaj tiris lipharojn.
– Ah!! – kriis la molo kaj aliris, elprenis pajlon per liphararo, sentis inferan doloron kaj rapide forkuris kiel koko. Stasyan najbaris kaj kaptis lian stomakon. Kaj la teamo retiriĝis nur por unu salto en la tuta tempo pasita. Stasyan komencis enuiĝi kaj marŝi: jen kaj tien. Kaj nur li bedaŭris, ke li ligis siajn lipharojn, kiam li rimarkis apude freŝan ŝvelantan portilon, kiu estis monstro timigita de molo. Pasero venis kaj diris feliĉe:
– Ho, Ĉielaj Fortoj, Vilaj Nuboj, rostita Suno, dankon!!! Ho, ĉielaj potencoj!!!!! – kaj li memoris pri la muŝoj kaj krevis muŝojn, kirlis kiel tiam kaj komencis atendi la muŝojn.
– Nu, kie ili estas? – la pasero laŭte maltrankviliĝis.
– Ni estas cxi tie, kaptu! – respondis la kranio Zasratich.
– Jes, ne vi. Mi malsanas pri vi, mi bezonas muŝojn. – kaj Stasyan svingis la manojn por ke la digo disipiĝu pli vaste.
– Ah, kiuj estas tiuj muŝoj? – demandis Chereviĉ.
– Nun vi vidas, nur pacienco. – kaj la pasero komencis atendi, ĉirkaŭrigardante.
Feliĉe, la restaĵoj en la kvanto de du miliardoj da muŝoj kondukitaj de tiu sama muŝo de Mielo vagis ĉirkaŭe serĉante manĝaĵon, sed bedaŭrinde el la vivantoj, kiuj povus fari manĝaĵon kiel ŝuoj de Casulia, ĉi tie post la eksplodo estis nur ĉi tiu talpo kaj tiel, kaj li. ĝenerale li ne rampis el la truo kaj kraŝis en la truon, sed li elŝiris sian vizaĝon, nur por ŝanĝi la temperaturon. Aŭ eble li eĉ rampis, aŭ pli ĝuste, kiam li hazarde ronkis al la infektita regiono. Murmuro, ruzo kaj ruzo… kaj kriego.
Plej ŝatata odoro ĉirkaŭis la naztruojn de Mielo kaj lia popolo. Kaj kuraĝigis ĉiujn, frenezigitaj.
– Ho, kal, venu! li kriis zumante. – Jen ĉi tie? Flugu sur ĉi tiun amason da dermo kaj manĝu ĝin bistrot. Nia homamaso bezonas forton. – kaj ili ĉiuj flugis samtempe kaj ekloĝis sur paseroj, sed iliaj cerboj ne funkciis pro longa malsato kaj ili denove falis pro la sama logilo. La portilo frostis kaj Stasyan diris:
– Saluton, flugu Mielo!!! Ne rekonis??
– Ho! – Ekmiris pro timo, Mielo flugas kaj tuj ŝanĝis. – Ohhhh!! Ĉu vi, sinjorino vivas? Kia beno estas vidi vin vivanta!
– Kiel vi povas vidi, kaj vi, muta insekto, ĵetis min en malfacilaj tempoj kaj nun mi estas en kaptiteco kun ili, eble eĉ en sklaveco.
– Kiel ni??
– Ne, pli malbone. Ili uzas min
– Kiel vi??
– Ne, kiel la manĝaĵo, sed mi luas vin laŭ interkonsento. Kaj eĉ se mi manĝis vian, do sen sufero kaj tiam ĉio, kion mi manĝis, estas en mi. Ni estas unu kaj forta… Kaj vi, muŝo, Mielo, ĵetis min en malfacilaj tempoj.
– Pardonu min, sinjoro, ni laboros – pri gundel-peza svarmo en refrenkoruso.
– Nu, bone, jen ili. Poste ni flugas dum ĉi tiuj ne funkcias en nia tempo.
– Kuri? – ridis muŝo Mielo. – Mi pensas, ke ili ne kuras. Ili eĉ ne iras.
– Ili nur pendas en la aero. – Ili klarigis denove la muŝojn aore kaj same ridis.
– Kaj pri kio vi ridas? -Stasyan atingis la piedojn. – Nu, diable kun ili. Iliaj problemoj estas iliaj problemoj, kaj la miaj estas miaj. Ĉiu kabano havas siajn