– He, mi denove timis … – pro la kalva Aglo. – Kaj kio estas tiel bonodora? Fuh, putriĝante? – Highlander sulkigis sian bekon. – ĉu vi ŝvitas
– Neniel, ho mia pli maljuna frato! Mi nur, ĉu … – la pasero laŭvole respondis.
– Tirata. – flustris la pliaĝa muŝo Honey, nun la kopiloto. – Diru, ke vi tiris, mi ne manĝis freŝan, putran sha …on…
nur, manĝu multan hotelon.
– Mi ne mangxas sxancon, moron. – Stasyan veturigis.
– Kiu, ĉi tio flustras al vi? – Mi aŭdis kaj indignis, la aglo prudente kaj ĉirkaŭrigardis.
– Estas mi, la mielo-muŝo … – Mi volis enkonduki min, la ĉefan kaj nur muŝon en la pakaĵo, sed la pasero avertis ĝin per sia beko, balanciĝante de flanko al flanko, ĉar, per la indeksa fingro, la infanoj estas malpermesitaj kunporti.
– Kia faruno estas meta? Kiel vi nomiĝas? – demandis la Aglo surprizite.
– Ne. Mia nomo estas Stasyan.
– Stasyan?? Armenoj aŭ kio?
– Kaj Mielo estas miaj intestoj. – la komenco estis pasero.
– Jes, mi havas liajn intestojn kaj mia nomo estas muŝo Mielo, la resto de la korpo estas ĉiuj muŝoj – viro, kaj mi – virinoj – stomako, kiu ne digestis tion, kio bezonas pro juna stulteco. – la pliaĝa muŝo eltiriĝis kaj kvietiĝis.
– Bone, ni veturis tra… sed kio, parenco tiel malgranda? – kaj la aglo etendis sian bruston.
– Kaj mi estas… malsama raso…
– Ĉi tio estas komprenebla, sed kio ne kreskis?
– Mi havis malfacilan vivon: mi estis irradiita orfo.
Ĝenerale, la tutan vivon, la ĉielo ne flugis. – kriis Stasyan.
– Kio, malplenigita de la ĉelo?
– Pli malbone, de la zoo, mi ricevas el Almaty, sed mi ne scias kien. – diris Stasyan.
– Kaj vi flugas al Rusujo, ili diras, ke la ekonomio pliboniĝas.
– Kaj kio, vi mem ne flugas?
– Mi?! Ne, mi mortis, volis tie.
– Kial?
– Jes, estas faroj, Mi tuj post la alveno, la oligarkoj kaptos min kaj fermos ilin por vivo en kaĝo aŭ faros plenplenan beston. Cetere, ĉi tie mi jam havis familion, filon. Nu, adiaŭ, parenco. – finis la Aglo kaj ŝtono, tuj disfalis, kie estis moviĝanta loko sur la tero. Ŝajne: jerboa aŭ grunda sciuro.
– Kaj kien flugi kaj en kiun direkton? la pasero demandis post li, sed la aglo estis jam malproksima kaj ne povis aŭdi lin.
– Strange, vi ne rimarkis sub via nazo, sed vi vidis ion rampi sur la teron.
Stasyan kaj liaj bio-motoroj kune rigardis la aglon. – Nu, Honey, kien ni iras?
– Flugu Mielo, ho mia sinjoro!
– Bone, mielo flugas, per kiu vojo ni flugas.
– Kie blovos la vento, ni flugos tien, estas pli facile. – sugestis la estro de la svarmo de aliĝantaj verdaj muŝoj.
Kaj ili flugis tra la stepoj kaj arbaroj, tra vilaĝoj kaj urboj, haltante nur sur amaso da raso, por reprovizi la svarman nokton.
Feliĉe, la vento estis justa, ĝuste en la direkto al la Golfa Rojo, kaj ili, ekzamenante la landon el flugo de birdo, jam fariĝis indiferentaj al iliaj deziroj; ili flugas al Rusujo aŭ al Turkmenio. Do ne ekzistis nuna celo, sed la radioaktiva dependeco de la korpoj kaj muŝoj de Stasyan, ĉar ili malproksimiĝis de la fonto de la radiomaterialo, kaŭzis prurigon de la gastrointestina vojo kaj malplena sendormeco, sed ili suferis. Ili suferis, sed suferis, ĉar vi ne premos la branĉojn precipe en la mezo?! Ĉi tio ne estas azeno kaj ne kapo, kie vi etendis kaj frotas – vi frotas, vian patrinon, vian haŭton… Kaif. Sed la intesto kiam prurito aŭ la hepato?! Stano!! Kaj ili provis ĉirkaŭbati, kun la buŝoj malfermitaj: ĉu maldekstre, ĉu dekstre; nun tien kaj reen; nun malsupren, tiam… sed supren – la prurito malpliigis, dum la suna radiado intensiĝis, sed vi ne restos en la spaco por longa tempo. Estas pli malfacile spiri, oksigeno ne sufiĉas, kaj la intestoj frostiĝas. Ĝenerale Stasyan decidis flugi al kie la tero brilas per radionukleidoj kaj de tia alteco ĉi tiu ardo aperis en Ukrainio, tio estas … … Ĝenerale Stasyan decidis flugi al Ĉernobilo. Porko ĉiam trovos malpuraĵon, kaj irradiado trovos radiadon. Instinkto. Kaj nepre trairu Chelyabinsk, la regiono de la rivero Tech… Do lia interna voĉo instigis lin. Kaj ĉi tiu interna voĉo nomiĝis simple Lingvo. Kaj se la Lingvo alportis al Kievo centojn, milojn, milionojn da vojaĝantoj de mamuloj, ĝi estas tiel irradia, flugilhava kaj eĉ pli.
Kaj nun li jam atingis Ĉernobilon. Kaj ju pli proksimen li flugis supren, des pli li feliĉis pro ĉesigado de la prurito de la intestoj… Lepota. Kaj li ne restis en la distrikto Abay, la Nuklea Testa Ejo, ĉar li deziris ŝanĝojn kaj novigojn. Li volis vidi la mondon, sed montri sin, kaj nun li navigis trans la ĉielon: nun malantaŭen, nun flanken, nun malantaŭen, nun kapon unue, poste piedojn. Kaj subite li, kiel aglo, vidis en vipon, amason kun truo, kaj liaj okuloj elrigardis ĝin. Stasyan pendis modloko, perpendikle al la tero… Kaj??!
apulase 2
Galupoj
Bdshch!!!! – la tria reaktoro de la atomata Ĉernobila Elektra stacio tondris en la lasta dudeka jarcento aŭ jarmilo. La homoj freneziĝis kaj faris «miraklojn.» Homoj sentis ĉiujn incidentojn de nuklea eksplodo. Sed la Tero plej suferis aŭ ne?! Ŝi suĉis la tutan radiadon en si mem kaj grasiĝis. Sed tio por iu estas morto, por aliaj estas naskiĝo kaj vivo. La tero ne estos pli malbona, estas sur ĝi verdo aŭ ĝi estas nigra kiel tar, ĝi estas por ŝi, sed por tiuj, kiuj loĝas?! Do ne necesas savi la patrinon kaj la Teron, kio ne estas nia patrino. Ni estas parazitoj por ŝi, ne infanoj… Ni devas savi nian: Ni, rusoj, devas savi niajn animojn; La germanoj, ĉinoj kaj aliaj popoloj de la tero, devas savi, kompreneble, la usonanojn; sed la usonanoj bezonas ŝpari siajn azenojn… Al kiu ĝi estas pli multekosta, pli precize, al kiu doloras, kaj kiu jam havas ion, ĝi ne ŝparas, ekzemple, manon aŭ nazon: ili estas la animo, kaj ni estas la azeno?! Sed la fakto, ke morto estas por iu, estas vivo al iu. Kaj kvankam per la faruno de mutacio ili dependas de la medio. Ambaŭ homoj el oksigeno, kaj mutantoj, ni nomu ilin, dependas de radionukleidoj. Sur la kampo de ne tiom freŝa morto, nova formo de vivo formiĝis, nekonata, kiu nomis sin «Granda Galupiya». Kaj la galopoj ankaŭ ne sciis sian aspekton en ĉi tiu mondo, kiel homoj pri la kreado de la sama mondo de sia kompreno, nur divenoj kaj supozoj, kaj la grandaj galupoj adaptitaj por vivi en cerboj, kiel gophers aŭ paŝtejaj hundoj, kies labirintoj vivis, kaj supre tiuj menciitaj de tuja superdozo simple mortis. Neniu savis ilin?! Homoj ne ĉiuj estas savitaj, sed jen kelkaj aĉaĵoj. Sed sur la faldoj de morto, nova vivo de mutaciuloj aperis, ne la vivanta organismo mutis, sed konscio, sed pli pri tio kaj por la recepto de la Kreinto.
Ĉi tiu aero de kavernoj de la pasinta civilizo por la mutaciuloj estis freŝa kaj esenca. Mankis al ili lumo, ili brilis kiel brulfluoj el la enhavo de radionukleidoj en siaj nekutimaj korpoj. Ili ankaŭ manĝis ĉion, kio elsendis radiadon kaj eĉ nur teron. Sed iom post iom la nivelo de radiado komencis malpliiĝi, kaj ili eĉ komencis portreti sian finon de la mondo, pli precize – mallumo. Ĉi tiu kolonio estis loĝata ĉefe de Cherepki, gvidata de Generalisifilis Cherepukov kaj Cherevichi, Semisrak.
EVIDENCO KAJ TAKTO La ORDINARA ŜAFATO aspektis kiel nekutima fragmento, kiel la dua ĝis la unua. Ĝi konsistis el pluraj partoj: kranio kaj kvar ostoj lokitaj rilate al la kranio
kutime Kompreneble, ke la kranio estis alligita ĉe la krucvojo de multidirektaj ostoj elstarantaj unu de la alia en malsamaj direktoj de la mondo, tio estas – mallumo. Plue, pli malgrandaj ostoj estis alligitaj al ili kaj genuoj kreiĝis ĉe la artikoj, por tiel diri. Tiam li revestiĝis per la radioaktiva sankta larmo de Kozulia kaj la ŝramo vivis.
Onidiris,