– Frábært, ef þú ert ekki að grínast. – fyrrum sakfelldi svaraði nefi með tannlausri timbri. Ég var ekki óbundinn alveg eins og vinur minn, stóð við dyrnar og beið eftir boðsmiði. – Sestu niður, komdu bara.
– Verður þú Vodyaru? – spurði minn.
– Og hvað er þar? spurði Kharya.
– Auðvitað, hvaða markaður er hér. – Mín svaraði glaður og lagði á borðið lítra flösku af vodka.
– Jæja, við skulum hella því. – Fanginn tók kúlu og prentaði hana og hellti henni í könnu. – komdu inn, sestu niður, kæru gestir, búðu til þig heima. – Hann stakk upp og tinnaði frá hálsinum og skolaði síðan niður úr málinu. – Haaa!!! hann andaði út og breikkaði augun. – Aðeins ég, sem móðir, var grafin frá forrétt, með rúllandi bolta, ekki fjandinn hlutur. Aðeins svartur kavíar. Hún er þegar komin í hálsinn á mér. Þú vilt, klifra inn í kjallarann.
– Skilgreining, segirðu? Útskýrði ég.
– Hvað?? spurði Kharya. – hver er þetta?
– Þetta er brotalöm mín, rétt og ekki dæmd. – útskýrði minn.
– Og hvers konar kraftaverk ert þú? – Ég spurði líka djörfunginn djarflega.
– Hljótt, hljóðlega, strákar strompar ekki. – fullvissaði minn og kynnti eigandanum fyrir mér kápu. «Þetta er minn eigin frændi með tuttugu ára dóm.»
– Tuttugu og fimm ára … – leiðrétti Kharya. – Jæja, klifraðu upp í unga kjallaranum?! Þegar öllu er á botninn hvolft sendirðu ekki konuna þína?
– Og hvað? Ég get drepið. – lagði til minn.
– fyrirtæki þitt. sagði Kharya og hellti yfir sig annan vodka. – Krúsir eru horfnir. – Og ýtti henni í áttina til mín.
– Sit, elskan, ég sleik, og þú munt vinna á nóttunni.
– Bret. – svaraði minn.
Ég klifraði inn undir gólfið, kveikti eldspýtu og var töfrandi; í hillunum voru stykki af þrjátíu og þremur lítra dósum af niðursoðnum svörtum kavíar. Ég tók út tvær dósir.
Um leið og við tókum hálfan lítra úr einni könnu, aftur á móti, eins og chifir, þegar tveir lögreglumenn fóru inn í húsið.
– Jæja, Harya? – þeir keyrðu. – hafðirðu ekki tíma til að halla sér aftur og þegar stálu villisvínið frá verslunarmanninum? Komdu, pakkaðu saman, komdu með okkur.
– Af hverju? – spurði minn.
– Gefðu játningu. Viltu hafa með honum Vasilisa? – lagði til djarfa og grunna lögga.
– Í meginatriðum geturðu unnið út í staðinn. – Bætti við horaða og langa lögga.
– En Dick þú giskaðir á það!! – drukkinn Kharya laumaði, tók hamar og tvo neglur í hundrað og fimmtíu millimetrar frá gluggakistunni og við það næsta negldi hann fótum sínum við trégólfið, án þess að taka af sér inniskó, ekki hrukka og að því er virðist, ekki finna fyrir sársauka. Blóð bleytti inniskó. «Taktu mig núna, en snertu ekki frænku mína, annars ferðu sjálfur í fötu… Jæja.., svaka? Ég stal ekki barni, ég mun ekki sjá aldar vilja.
– Jæja, þú ert fífl, Harya. – Dregin djörf.
– Einmitt, það hrundi frá eik, af hverju er það svona grimmt? – bætt við horaður.
– Af hverju svona grimmt? Komdu, Palych, til hjólreiðanna, spennan hans. – lagði til feitletruð. – Þessi gengur ekki, hann gengur ekki.
– Í, þú bjáni, Harya!! Nú, Vaska, – sneri hann sér að mínum. – Settu vaskinn, annars er gólfið reiðan. – sneri sér við og fór.
Kharya tók tang úr gluggasúlunni og dró neglurnar aftur án spennu, án þess þó að snúa andliti sínu. Við opnuðum munninn á óvart.
– Já, ekki skoða ykkur strákar. hann fullvissaði okkur. -hella.., fætur mínir voru enn frostbitnir í námunum. En þessi grái kútur fellur strax af. Hahaha!!! – Og hann lagði beran skítuga munn sinn, en þaðan mátti sjá svarta bita fyrri tanna.
– Elskan, snekkjan mín! – vinur minn ávarpaði mig. – hljóp á hann, hann á alla stráka. Hann er kona alla ævi en móðir hans sá hann ekki á stefnumótum. Hún fæddi hann jafnvel á svæðinu þegar hún þjónaði kjörtímabilinu hjá ömmu minni fyrir kornpoka sem þær stálu saman, tvær tvíburasystur. Já frændi?
– Já, þetta er sorp, hlustaðu, hvaða brandari frá svæðinu ég skal segja þér … – Og Kharya, án þess að taka eftir flugum, hélt áfram að rifja upp fyndnar sögur sem áttu sér stað í fangelsinu.
– Og allt svæðið varð að standa í tvo tíma við fimmtíu og fimm stiga frost.
– Og hvað gerðist? spurði frænkan frænda.
– … Svo var þetta: við kvöldskoðun, þar sem enginn verktaki var.
– Og hver er það? Spurði ég, eftir að hafa farið framhjá svæðinu.
– Þetta er fangi sem veitir öðrum föngum vinnu, leggur áherslu með eiganda svæðisins. – útskýrði minn. Kharya kveikti í sígarettu og blés í reykhringi.
– .. Allt svæðinu var snúið á hvolf. – hélt áfram Kharya. – Það er engin geit af þessu og öllu, og frost – mínus fjörutíu og fimm. Norðurljós og þjóta af himni. Það var þá sem ég blundaði við fæturna, fór síðan með svolítinn faðm, kvalinn af fótum mínum.
– Og hvað, fannst þér þetta? – Ég velti því fyrir mér.
– Ahhh… Já, þeir fundu.., heh.., í sturtunni, í fríðu, ég verð helvíti. Þessi schmuck, nakinn fyrir framan speglasnyrtiborð á rassinn á honum, rykkaði af.
– Hahahaha!!! – Hrópaði. – Hvað, í fríðu?
– Hvað, af hverju? – Spurði minn.
– Af hverju, hvað?! Fest á pípinn (rassinn). Þar poppar allt svæðið ennþá … – Harya lét enn rusla úr málinu og Ostap varð fyrir. – Og enn var brandari. Að segja frá?
– Komdu, komdu, flott! – stutt mitt.
– Kraftaverk eitt á salerni skítblindra. Af öllum eftirskjálftunum safnaði hann óhreyfðurri skít og mótaði þykka pylsu sem leit út eins og á mann eins og piparrót fyrir karla, hálfan metra hár. Og allir gengu, horfðu og skildu ekki hverjir höfðu svo umfangsmikla endaþarmsgöng að hann gat ekki gleymt og hann minntist á það í styttu. Lengi vel stóð hún þar og skemmti öllum gestunum. Í stuttu máli, það er eitt vitlaus hús og það er ekkert að gera þar. Segðu mér betur, hvernig hefurðu það, í Pétursborg eða í Moskvu?!
Við horfðum á hvort annað og tölvusnápur, brosandi.
– Hvað segir það!? – Sagði minn, líkamsstærðir: hundrað tuttugu og fimmtíu og eitt hundrað og tuttugu. – Eins og alls staðar: í dag er pönnu og morgundagurinn horfinn.
– Já það eru brandarar þarna líka. – Ég titraði vélvibráttinn hennar, það er að segja, ég hella annarri mál. – Anecdote hlusta betur. Það þýðir að Beaver og stokkurinn þrýsta á móti