Fram á morgun yfirheyrðu þeir orsök ránisins með hnefunum og fóru með þau í fangageymslu að morgni og Madame Tumor var dælt út af læknum. Nú gengur hann um Chernyshevsky-metróssvæðið, flautar, talar við goðin og drekkur mikið. Þrautseigjan reyndist vera vinur harkalegra húsverka. Og í annarri candeyka, almennt vegna óprúttinna nauðgana á innlendri móðurkonu, refsuðu synir hennar rúðuþurrkunum með hömrum og hnífum svo þeir fóru úr öðru auganu og settu hitt á fjaðrir, hinir sluppu með höggum af hamrinum á höfðinu. Og þetta gerðist á gamlárskvöld, en þetta er annað lag Sódómu og Gómorru…
athugið SJÁ
Rétttrúnaðar virka daga
Í þessum vesalings sprengjuflugmanni, heimili fyrir heimilislausa, á Sinopskaya víkinni 26, undir nafninu RBOO «Nochlezhka», voru ekki aðeins glæpamenn, tákn, Chukchi og þrír Úkraínumenn, það er íbúar frá Donetsk svæðinu. Restin af Úkraínumönnunum eru Bandera fasistar, en þar bjuggu einnig tveir munkar í Rétttrúnaðarkirkjunni sem voru þegar orðnir þreyttir á að trúa á Guð og þeir ákváðu að taka sumarfríið frá hádegismatnum sínum af hlýðni og banni nokkurra veraldlegra freistinga, að fylgjast með, að sjálfsögðu, aðal kvöldverð helvítis, gefin með tonsure. Auðvitað, þeir leyndu frá öðrum á nóttunni, stungu fingrunum í rassgatið á hvoru öðru og að því er virðist, þurftu þeir ekki að hætta við þennan kvöldmat, vegna þess að ekki var staðið í nokkrum standandi líkamshlutum, á nára svæðinu. Eftir að hafa sloppið frá klaustrið í Alexander Nevsky Lavra, borgina í Pétursborg, gleymdu þeir vísvitandi öllum lögunum og hlýddu veraldlegri lögleysu: Þeir reyktu, dundu við, sóru og að lokum, eftir að hafa farið að sofa, iðruðust þeir Drottinn. Auðvitað mátti skilja þau, af því að Seraphim faðir hafði þegar verið munkur í tuttugu ár, frá örófi alda yfir Sovétríkjunum og sat jafnvel á svæðinu, fyrir glæpamenn, vegna trúarskoðana. Og faðir Fion, starfaði á hinum heilaga reit í skemur en tólf ár, en fékk aðeins nýlega þessa þunga frá þessum eyðslusama munka Seraphim, frá Pechersk Lavra í Kiev, þaðan sem hann var gróðursettur aftur í ráðinu, og hann byrjaði að ráfa um klaustur og kirkjur. Eins og Seraphim hefur ítrekað sagt að sál hans hafi verið lengi á himni, en kjötið getur samt ekki róast og deyja. Og hann beið þessarar klukkustundar á hverju kvöldi og baðst fyrir að sofa. Guð þeirra skildi greinilega líka að þær væru ekki járn, vegna þess að þær dýrkuðu aðal kvöldverð helvítis, hófu það ekki og gáfu almennt ekki eftir konum hvað varðar nánd. Og peningum þeirra var varið án vinnuafls og hurfu alveg eins og þeir komu.
Í Nochlezhka eignuðust þeir strax marga falsvini, drykkju félaga og munkarnir urðu í fangelsi eins konar húsbóndi fyrir suma sníkjudýra sníkjudýra sem þjáðu fötluðu og gamla fólkið á gólfinu sínu, svo og hjálparvana fátæka félaga sem voru jafnaðir við þá, mútum þeirra daglega. En munkarnir gleymdu smám saman þessari hraðskák af þeirra hálfu og ákváðu að breyta um hring tengiliða og stað þess að gista, grípa til þess að hafa samband við mig og gista nótt í kjallara heimavistarinnar í málstofunni í Alexander Nevsky Lavra, þar sem Aleksashka Nevzorov lærði eitt sinn. Ég var ekki enn búinn að missa hæfileikana og reynsluna af götubardaga og naut sérstaks valds meðal þjófanna. Þeir hringdu í mig án turns og þorðu stundum ekki að rífast. Í stuttu máli var ekki haft samband við mig og ég, eftir að hafa hlustað á Seraphim og Fiona, sem vissu af valdi mínu raunverulega, og ekki af sögusögnum, um samskipti og tekjur, var sammála varfærni. The aðalæð lína var að ég var eins konar öryggis veski. Þeir, klæddir í kassaklæðningu, fóru í hvaða verslun sem var og bauðst til að biðja fyrir heilsu ættingja sinna, daginn áður, að því er talið var, að fara til Pskov-hellar. Eitt nafn var aftur virði að fjárhæð tuttugu rúblur. Féð var flutt til mín og kvittanir sem teknar voru í Kazan-dómkirkjunni voru brenndar undir bænaguðsþjónustu þeirra. Ég, ólíkt þeim, var klæddur borgaralegum fötum, en með skegg. Þetta var gert ef löggan greip til okkar, þá er ég eins og sú vinstri og þau hafa ekki eyri í návist sinni. Og allt gekk fullkomlega. Daginn sem við «hakkuðum», það er að við fengum alveg svona, ekki eitt þúsund rúblur hver og eftir vinnu ráfuðum við um taverns, þar sem við hellum hundrað grömmum og drukknuðum eins og svíns. Og þeir ráfaði að frumum sínum, farfuglaheimilinu, við Alexander Nevsky Lavra, vel gefinn og drukkinn, glaður og þreyttur, frá deginum sem leið, en vegurinn heim var bæði hættulegur og erfiður. Vaknaði á mismunandi vegu, það gerðist í afeitrunarstöðinni. Og hérna erum við nú þegar farin að vera ansi drukkin á lögreglustöðina. Fiona er alveg dofin. Hann var grannur, mjög góður, vel lesinn og barnalegur. Tjáningin á andliti hans, sérstaklega drukkinn, var eins og andlit hispurslausra hrúta með hallandi augu. Serafinn, þvert á móti, var hallandi og feitur, eins og svín, gráðugur og sviksemi. Hann þurfti stöðugt að leita, alveg upp í endaþarmsop, þar sem heróín, kókaín og illgresi eru venjulega falin. Satt að segja, faðir Fiona klifraði upp í endaþarmsop, hann var líka frumkvöðull að leit allra eftir því að sjálfsögðu, nema fyrir mig, af því að ég átti peningana, og ég gat skorið það á hæðinni eða á lifur, til að treysta og trúa á mín orð, þess vegna trúði alltaf á sérstöðu mína. Og eftir uppgötvun seðla iðraðist faðir Seraphim og bað um fyrirgefningu, hné á kné og undraðist undrandi hvernig þeir rúlluðu þar inn, muldraði:
– En hvernig komust þeir þangað?
Eftir að hafa farið með okkur á næstu lögreglustöð skipaði vaktstjórinn okkur að loka klíka okkar í apahúsi, þar sem tveir Túrkmenar og ömurlegur, lyktandi, heimilislaus schmuck klæddur að vetri til voru þegar kyrjaðir, þó að hitinn væri fyrir borð og þrjátíu, og hann klæddist líka vetrarhúfu. Og hann segir án kröfu að það sé kalt á morgnana frá veiðum, og hann rispur annað hvort öxlblöðin, síðan rassinn, síðan hálsinn, síðan armbeygjuna eða ilina án þess að taka af sér skóna, síðan nára og aðra staði. Og það er satt.
Við fórum með Fiona í handarkrika í búri og settum hann á biðbekk. Hann dró sig aftur í bakið og hrotaði, opnaði munninn fyrir það besta sem ég vil ekki, þaðan streymdi munnvatn hægt út og ruglaðist, þreytt með skeggshár og yfirvaraskegg. Flugurnar hlupu á slíminu og voru klístraðar eins og eitrað flugpappír frá moskítóflugum. Seraphim gusaði meðan hann sat. Og ég reyndi að fela leifar af peningum í ilinni, þar sem ég var með innbyggðan veskiskyndiminni. Skyndilega opnaði ristin og heilsusamlegast, líklega frá öllu skrifstofu innanríkismála innanlands, fór inn í innanverðu, Android með byssu á öxlinni. Hægt og rólega, þegar hann borðaði augun, skoðaði hann chmyrinn, þegar örninn horfði á asíska tvíburana á mismunandi aldri, festust þeir þegar frá augum forráðamannsins að veggnum og opnuðu þrönga augnskur til fimm rúblumynta, kölluðu nemendana okkar og horfðum á sofandi Fiona, sem þá kviknaði í kviku flugu í munni hans og líkist trekt hvirfilbylsins. Serafím opnaði vinstra auga og sagði:
– Yfirmaður, klára hann! – Og þeir sem eru á vakt á barnum, skvettir ekki upp salíum í hring, hlæjandi. Rauði hálsinn í herklæði líkamans, rólega, rifinn með bein í legháls hryggjarliðsins, sneri höfðinu, ekki beygður og falsetto, það er, í rödd eins og lítil stúlka, hann sprengdi upp:
– Þú, vitur strákur, með hlutina að fara.. Fljótur!!
Seraphim hristi höfuðið hægt og rólega til að ná augum forráðamannsins með nemendum sínum, stóð hægt upp og yfirgaf aksturinn.
– Nafn. –