Ва бештар дар бораи Лёха. Лёха асал буд. Вай корти гунг ва корт дошт: куртаи пӯсидаи сиёҳ дар минтақаи оринҷ дар қабзҳо канда шуда буд ва як қабати хокистарранги равшан намоён буд, ки намуди зоҳирии худро ба ҳолати чаромигӣ таҳқир кард. Кулоҳаки дурахши худ ба партизан монанд буд. Ҳама чизе, ки нодида буд, як лентаи сурх дар рӯи меҳвар мисли партизанҳо буд, аммо он бо нуқтаҳои рангҳои кабуд иваз карда шуд. Вай инчунин дар ангуштони дастҳо ва рухсораи ӯ намоён буд, вақте ки ранг ба назараш хушк нашудааст. Ва ӯ дар арафаи саҳар, вақте ки мо ӯро дар метро дидор кардем, ифлос шуд. Вай инро бо он шарҳ дод, ки посбонҳо бо метро аз ӯ хоҳиш карданд, ки дар наздикии дарахти кӯча як рангаи фанерро, ки дар арафаи Соли нав ба панҷоҳ рубл гузошта шудааст, ранг кунанд. Аммо ӯ ба ин корхона розӣ шуд, аммо ҳеҷ гуна шишаҳо ёфт нашуд ва Лех пойафзоли Брашро истифода бурд ва решаҳои худро аз тарошид, зеро онҳо харошиданд ва кулоҳҳояш бо дастҳои рангкардашуда часпиданд, зеро шишаҳо сарро бастанд, ки на бештар аз диди гурба аст ва ин хандаовар нест. Бегоҳӣ, як тӯфони барф аз дарахт рехт. Аммо Лёха мушкиле буд ва майлҳои биотеррористӣ, дақиқтараш, вақте ки ӯ барои нон нон мепурсид, не, ин тавр не. Вақте ки ӯ дар тамоми кӯча нон нидо мекард, бисёриҳо аз ӯ даст кашиданд ва баъд аз он, Муште аз лашкарро аз дастон ва ё аз сараш ва дигар ҷойҳо канда, онҳоро бароварда, оромона ба гардани ҷабрдида, ки ба занони ашаддӣ табдил ёфтааст, берун равад. русҳои нав ва миллатҳои гуногун. Ва ӯ пинҳонӣ хандид ва онҳоро барои чор насл лаънат кард. Ин Лех буд. Сипас ӯ пешниҳод кард, ки мо бегоҳ ба калисои Николаев, ки дар наздикии майдони Сенная воқеъ аст, равем ва пулро шӯрем.
Албатта, Чурка ва Вика аз фикри пешниҳодшуда рафтанд, онҳо мегӯянд, фикри холӣ. Дима ба Кукуево ба ҳамватанаш рафт ва Вика бо кари Костя, ки дар ҳақиқат гӯш надошт, як шиша шароб дод, онҳо ӯро дар Чеченистон буриданд ва накуштанд, аммо ин ҳикояи дигар аст.
Пас аз хӯрдани хӯрокҳои хунук, ки дар ҳавои тоза ва дар маркази пойтахт пухта шуда, онро бо машрубот менӯшиданд, мо ба кори занбӯри асал шурӯъ кардем. Дар метро пул буд ва мо маҷбур шудем, ки аз монеаҳо ҷаҳем. Лёха, ки аз ҷиҳати бой бой нест, оромона дар турник қадам зада, каме хам шуд. Тарзан зери девори сайёр ҷунбид ва ман бо вазни саду понздаҳ килограмми худ, аз турник гузашта, ба донишҷӯи тунуки нарм қадам мезанам ё аниқтараш дӯконҳои эластикии худро мегузорам ва ҳамин тавр ба фазои ҳаракаткунанда ва сутунҳои уфуқӣ афтидам. Вақте ки ман ӯро бо «асбоби» худ сахттар тела додам, бахшиш пурсидам ва дар байни мардум гум шудам. Дар поёни истгоҳи метро мо вохӯрдем. Пас аз интизории қатора, мо ба вагоне пур аз танӯре баромадем ва…
Тарзан тамоми мошинро аз ҷониби дигар дод мезад:
– Ҳангоми расидан бедор мешавем!!! – ба курсӣ баромад ва саросемавор менишастагон ва мудиронеро, ки нишаста буданд, берун кард. Онҳоро омӯхт ва ба бистар рафт. Одамон бесаброна ва пуртоқатона ба хашм омаданд. Дуруст, ду ҷавон мехостанд харбузаро табобат кунанд,