Мо ба якдигар нигоҳ карда, ҳакерҳо, табассум кардем.
– Он чӣ мегӯяд!? – Гуфтам, андозагирии бадан: саду бисту панҷоҳ – саду бист. – Мисли ҳама ҷо: имрӯз пантуркист, ва пагоҳ нест мешавад.
– Бале, он ҷо шӯхиҳо ҳам ҳастанд. – Ман мошини худ-вибраторро ларзондам, яъне ман як ҷуфти дигарро рехт. – Латифаро беҳтар гӯш кунед. Ин чунин маъно дорад, ки беэҳтиёт ва чӯб ба ҷараён фишор меоранд ва зоғон дар гилеми дарахт беҳурматӣ мекашанд ва ба азоби сахти бовафо менигаранд. Вай шино мекунад, шино мекунад, мебинад, зоғ мехӯрад ва мехӯрад. «Бидеҳ, – фикр мекунад, – ман истироҳат мекунам» ва аз вай мепурсад: – Онҳое, ки мегӯянд, шумо паранда мекунед? ва вай: – Ман? – зоғ гиря кард. – Ман бамбукро тамоку мекунам,.. Uuuuiii!!! … Ҳууууу.
Бивер: – Пас чӣ? Хе, х.. – бивер аз дуди ба сӯи вай омада дур шуд.
Crow: – шитобон.., барои ҳама чиз шавқовар аст.. ва ман мехоҳам зиндагӣ кунам… Аҳаhаха!!!
Бивер: – Ва чӣ гуна сигоркашӣ кардан мумкин аст?
Crow: – Бале, кашед ва нигоҳ доред, то шумо парвоз кунед.. Мехоҳед кӯшиш кунед?
Биҳишт: – Ва чӣ, биё?!
Ва зӯр як сутуни дудро ба мисли қатораи буғӣ паронд. Бивер онро фурӯ бурд ва дар қаъри шушаш нигоҳ дошт. Ҷасади хояндае, ки дар боло нишастааст, оҳиста ба қафо ғарқ шуд ва ӯ ба чуқурӣ сар кард ва мегузошт, ки регро гузоранд ва пойҳояшро паҳн кунад. Вақте, ки моҳӣ аз назди ӯ гузашта, оббозон мерафтанд, вай дар роҳе, ки ҷараёни вай интиқол дода буд, ба вай якравӣ мекард. Ва чӣ гуна ӯ қаблан чунин биниш ва зебогиро мушоҳида накарда буд. Бори аввал дар ҳаёти худ ӯ ба дарё ва табиат таслим шуд.
Ҳамзамон, дар атрофи хам шуда, Бегемот дар соҳили ин дарё нишаста, пойҳояшро пок мекунад. Ӯ мебинад, ки камчин ба чашм мехезад ва дуд мебарорад.
Ҳиппотамус: – Оё шумо нағз ҳастед? – ҳайрон шуд ҳайрон. – кунҷ дар он ҷо буд, аммо акнун, ба монанди ҷомашӯй, шумо равшан мешавед?
Бивер: – Он ҷо! Он ҷо!!! Дар атрофи хаммаи зоғ, бамбук дуд мегирад!!!!!!
Ҳиппотамус: – Дар куҷо??
Бивер: – Он ҷо!!!!! – Бо гузашти замон, гуфт кавир.
Ҳиппо бениҳоят ба ҳаяҷон омад ва аз иқдоми худ даст кашида, ба об ғарқ шуд.
Қаҳр нишаста, бамбукро сӯзонда, дар вақти нишаста паридан Ногаҳон як пешӯб дар назди нӯги худ як хиппо мебарояд. Ва зоғон хиёнат карданд, дар он ҷо болҳои худро афшонданд, чашмонашро кушоданд, мисли қурбоққа ва дар тамоми гулӯҳои худ фарёд мезаданд.
Круз: – Биҳишт, иззат!!! Дар табиат, бурида?!!!
қайди 11
Дар бораи Гена
Наҷр Ивановро ба дунё овард. Дурӯғ гуфтан маънои онро дорад, ки ӯро сангсор мекунанд ва бо чашми дидан духтуреро, ки аз пояш ба сандуқ таваллуд кардааст, дида мебарояд. Ва, ки ин масъаларо медонад, дар атрофи вай хашмгин