ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар. СтаВл Зосимов Премудрословски

Боркунакҳои чархӣ аробаҳои пур аз контейнерҳоро мегиранд ва ман истода, сабаби ҳузури худро дар ин ҷо дар хотир дорам. Фикрҳои зиёде ба ёдам меоянд ва танҳо вақте ки дар даст қалам нест. Ва ин дафъа, андешаҳои ман ин аст, ки аспҳо чӣ гуна ба вуҷуд меоянд ва кӣ медонад, ки оё ман онҳоро боз дар ягон ҷое дар дафтари худ ёдрас мекунам, то онҳоро ҷовидона ислоҳ кунанд ва ҳоло чизи дигаре дар ёд дорам… Ман ба ёд овардам ва ба ҷустуҷӯ сар кардам бо суръате, ки ба шумо лозим аст, зеро бозор пӯшида аст ва пеш аз он ки ба он ҷое равам, ки аз он коре, ки ман виҷдонам ва виҷдонам. Ман нигоҳ мекунам, аввалин грузин дар паси табақ истодааст, дар пешаш як зарф ва навиштаҷоти он: «моҳии зинда!» Ман назди ӯ рафта, мепурсам. Шаҳри мо хурд аст ва дар робита бо фаъолияти касбӣ, ман қариб ҳар як сокини худро бо ному насаб медонам. Дар кӯтоҳ, ман бо номаш муроҷиат мекунам.

      – Салом, Genatsvale! Ман ба ӯ салом додам.

      – Кабарет Ҷеба, бародар! бо хурсандӣ ҷавоб дод.

      – Чӣ, шумо моҳии зинда мефурӯшед?

      – Бале. – дилпурона ҷавоб дод ӯ. Чаро мо беэътиноӣ кард? Ва азбаски ӯ рақиби ман аст, ҳамеша зани маро мезад. Ман ба зарф нигариста пурсидам.

      – Ва ӯ бо шиками ту чӣ шино мекунад?

      – Ҳуш, раҳмдилона. огох кард. – Шумо намебинед, вай хоб аст. Баъдтар, пас аз як рӯз, он ба мисли як сайёҳ дар кӯҳҳо, дар об дар як баррел давид. Ҳа?!

      – Ҳа?! – Ман ба зарф наздиктар шудам ва якбора сарамро ба қафо партофтам. – Фууу!! Чаро вай ба ту ин қадар бадбахт аст??

      – Шумо аблаҳед?? Кай шумо хоб мекунед, шумо худро чӣ идора мекунед?? Бирав, ба кор дилгир нашав. Тамоми муштарӣ тарсида буд, саволи беақлонаи ӯ ва инчунин як зеҳн?! Ваҳ-ваҳ, аз инҷо биё … – Гиви, ки ба таъқиби гуреза ба ман шитоб мекард, идома дод.

      Ман боз меравам: дуввуми Гурҷистон меистад, зардолу мефурӯшад. Ҳеҷ каси дигар, ҳама аллакай ҷингила кардаанд.

      – Чанд зардолу? Ман мепурсам.

      – Панҷ даҳ сум, як кило! чавоб дод.

      – Гӯш кунед, шумо навед? Ман пештар шуморо надида будам. – пурсидам ман.

      – Ман бародари Гиви ҳастам, дирӯз кӯчидаам.

      – Ва ман табибам, бинед, шумо бемористонро мебинед? Ман он ҷо кор мекунам. Дар назди бозор.

      – Мебинам.

      – Гӯш кунед, ман ҳамагӣ бист рубл дорам. Бисту баркашед, лутфан.

      – Ҳей, шумо бияфтед, намебинед, як кило боқӣ мондааст. Ҳамаашро бардоред.

      – Бале, ман бо ҳамсари худ шитоб мекунам, ки аз кор саросема шавам, агар ман ба хона даромадам, ман барои боздид дер хоҳам шуд. Дар бисту 20 фурӯшед?! Лутфан. Ба ман кумак кунед ва ман ба шумо баъдтар кӯмак хоҳам кард.

      – Нат!! – бурида гурҷи дуюм. – Ман бист тебаро вазн медиҳам ва дигарон дар куҷоянд? Як кило вазн гирифта мешавад ва ним кило холис аст. Як хӯшаи… чӣ, ман худам мехӯрам? Ман чӣ ҳастам, хар? Ба мағзи сар равед. Бирав, ташвиш надиҳ… Урюк, Урюк! Зардолуи тару тоза!!! – Ба духтур аҳамият намедиҳад, ӯ ба бозори холӣ гурҷиёнро дод зад. Духтур қабл аз рафтан истода, гуфт.

      – Хуб. Шумо ба беморхонаи ман хоҳед омад. «Ва ман, духтури ғамгин, рафтам ва ҳама чизро ба ёд меорам.» – Худро ба даст гиред, саркаш…

      Ва барои