– Алле, Серёга. Барфи зард? – ӯ инчунин шахси бехонумон аст, аммо вай дар Китобхонаи Ҷамъиятии Санкт-Петербург таҳсил карда, аз ман бештар медонист, аз ин рӯ, вай, дар муқоиса ба ман, дар ҳуҷраи амалиётӣ зиндагӣ мекард, ба ғайр аз «паноҳгоҳи шабона» ва таҳхонаҳо, ки дар он ҷо саволҳои беақлро додан мехост. Чукчи, баъд аз ҳама, дар Африқо, Чукчи. Аз ин рӯ, ӯ вазифаи сардори шӯъбаи терапевтиро ва мисли ман терапевт ишғол мекунад. – Ҳей, Серёга, Гомиашвили ҳоло бо заҳролудшавии меъда ба назди шумо меоянд. Ба ӯ бигӯ, ки ҳомиладор аст.
– Шумо боварӣ доред?
– Ин ба шумо чӣ фарқият меорад, бигӯед!
– Хуб.
– Кӯмак кунед, вагарна ин зардолуҳо дар Русия ба даст меоянд, мо умуман табибон барои мардум нестем…
– Ҳей, ман инро мекунам – Ва анҷом.
Дар бозор як гурҷии дуввум вуҷуд дорад, ки ғамгин ва гиря мекунад. Гурҷи сеюм ба назди вай медарояд, хурд ва як картаи кортро ба оғӯш мекашад.
– Ҳей Гиви, ин чӣ ғамгин аст? Биёед, ба нуқта (асс) бозӣ кунем?!
– Ҳей вах, маро танҳо гузоред, бале!! Ба меъда нигаред? Кофӣ, аллакай бозӣ кард. Падар ту ба зудӣ хоҳӣ буд.
– Ээээээ?! – Гурҷии сеюм пешпо хӯрд ва истод ва ба амакаш нигарист…
қайди 13
Узр, лутфан барои нон хизмат кунед…
Ва ин буд, ки зимистони хунук, пеш аз солгарди Санкт-Петербург, дар арафаи ҷашни Санкт Николас Wonderworker, нигаҳбони ҳама тамоюлҳо ва бехонагон буд ва ин буд, ки тамоми православҳо ба калисо омодагӣ диданд ва чӣ фикрҳое, ки бо онҳо анҷом медоданд, тиҷорати шахсии онҳо буд. Ман худро аз олиҳаи Ленин, ки ҳизби ҳоким бо тамоми кӯдакӣ ва ҷавонии ман мубориза мебурд, ҷудо карда наметавонистам ва пас ман мактабро ба итмом расондам, бинобар ин перестройка ва чӣ гуна, Ва худоҳо аз Ленин ба Исо барқарор карда шуданд, шумо мехоҳед, ки Худованд ва шумо мехоҳед Аллоҳ, Крсна, Ман хоҳам, намехоҳам… Барои интихоби кадоме аз шумо ба шумо маъқул аст ё не?! Ҳатто коммунистон, ки ҳақиқатро дар бораи Худо надоранд, ба ҳар яки онҳо бовар мекарданд. Мӯд, ва овоздиҳандагон маъқул. Охири дунё ба ҷаҳониён мувозӣ мешавад, ғарибон, ба таври кӯтоҳ, мағзи сари одамонро хок мекунанд, то ғазаб накунанд ва хӯрок намехӯранд. Ҳама чизро тағир додан. Ва имон шубҳа ва дониш аст ва фанатизм дар байни ҳамдигар понтон аст. Тавре ки яке аз ортодоксҳо гуфтаанд: православӣ масеҳиён нестанд, аммо Алахакбар бояд ҳамаро бикушанд. Хулоса, кори Худо, ин як масъалаи шахсӣ аст. Мо дар ҷангали Лавра нишастем, дар зимистон, ман тарсидам ва кӯшиш кардам, ки алангаи оташи яхкардаро, ки мондагон барои рӯзҳои сахт ҷамъ карда буданд, об кунед ва онҳо гармкунии шаҳрро доранд. Ва чаро ғарқ шуд? Ва он гоҳ, то бичашед гарм. Дар ҳаёти бе хонаву дар, алахусус дар фасли зимистон, хӯроки гарм намерасад. Ҳасибҳо, хӯрокҳои бароҳат ва дигар хӯроки зуд зуд дилгиркунанда буданд. Аммо чизи асосӣ дар пеш буд. Баъдтар Лех бо лақаби Гуманоид баромад. Корманди полиси ноҳиявӣ ба ӯ иҷозат дод, ки дар синни дувоздаҳсолагиаш, мисли модари