Zamęt. Vincent V. Severski

do domu. Tłoczna Kolonaki tętniła nocnym życiem kawiarenek, barów i restauracji wciśniętych między ukwiecone klomby i zielone zaułki. W ciągu dziesięciu minut, klucząc w labiryncie wąskich uliczek, przynajmniej dziesięć razy powiedział kalo wradhi, nim dotarł na Pindarou. W sklepiku kulawego Makisa zrobił zakupy na śniadanie i za dziesięć jedenasta był już w domu.

      Najpierw poszedł do łazienki. Zanim skorzystał z toalety, przyssawką próżniową zdjął jeden kafelek ze ściany przy szafce, otworzył metalowe drzwiczki i wyciągnął zapięty w foliowej torebce pakiet. Wyjął z niego swój grecki portfel, paszport i telefon, a do środka włożył identyczny polski zestaw. Zawahał się, po czym sięgnął głębiej, wydobył metalowe pudełko po cukierkach Fisherman’s Friend i schował je do kieszeni.

      Dopiero teraz mógł otworzyć okna. Po dwóch miesiącach nieobecności czuć było w mieszkaniu lekko kwaśny zaduch. Schował zakupy do pustej lodówki, podłączył telefon do ładowania i wlał sobie pół szklanki siedmiogwiazdkowej metaxy. Wcisnął przycisk na wieży i wyszedł na taras.

      Stanął przy barierce, opierając się uniesioną nogą o parapet. Z mieszkania dobiegł matowy głos Tanity Tikaram:

      Look my eyes are just holograms

      Look your love has drawn red from my hands

      From my hands you know you’ll never be

      More than twist in my sobriety

      More than twist in my sobriety

      More than twist in my sobriety.

      Pociągnął mocny łyk metaxy i niemal natychmiast poczuł rozluźnienie. Był bardzo zmęczony, właściwie wyczerpany psychicznie, i pilnie potrzebował czegoś, co wzmocni jego motywację.