Sekret rodziny von Graffów. Bożena Gałczyńska-Szurek

nie rozmawiali. Na przedmieściach Zamościa Maria nagle złapała swojego towarzysza za ramię.

      – A wiesz, co jest najgorsze? – zapytała łamiącym się z emocji głosem. – Że miejsce kaźni jest położone tak blisko miasta. A to znaczy, że ludzie bici, torturowani, zabijani na przeróżne sposoby w ostatnich chwilach życia, pełnych strachu i cierpienia, mieli świadomość, że całkiem blisko jest bajecznie piękne, tętniące życiem miasto. Miasto, które wygląda niczym raj. To najbardziej paskudne i przewrotne usytuowanie miejsca zagłady, jakie kiedykolwiek widziałam. To przeraża.

      Patrzyła na niego wyczekująco, ale nie odezwał się. Przyciągnął ją nagle do siebie i przytulił. Nie odepchnęła go. Objęci ruszyli w kierunku rynku. Znowu zaczął siąpić wiosenny deszcz. Z kwitnącego obok katedry kasztanowca obsypywały się płatki zbitych deszczem kwiatów. Zrobiło się naprawdę miło i wieczór mógł się zakończyć romantycznie, jednak gdy znaleźli się w podcieniach przy ulicy Staszica, zadzwonił telefon.