Peter Sagan Mój świat. Peter Sagan

ze sponsorami, w którym wszystko musi być w pełni profesjonalne.

      Uznaliśmy, że klasyki byłyby już przesadą. Może ewentualnie Paryż–Roubaix, Ronde van Vlaanderen, ale cały ten okres spędzony razem byłby zdecydowanie zbyt intensywny. To samo postanowiliśmy w temacie Tour de France. Jeden etap tu, drugi tam, w sumie fajnie, jest na co czekać w całym tym szaleństwie, ale przez trzy tygodnie to byłaby męczarnia, nie byłoby to dobre ani dla niej, ani dla mnie.

      Muszę pamiętać również o zespole i moich partnerach. Wspólnota i jedność są ważne w każdej ekipie, w każdej dyscyplinie. Prędzej czy później znajdziemy się w sytuacji, w której musimy na sobie polegać, a unikalny i charakterystyczny dla zawodowego kolarstwa system pierwszego między równymi zostanie wystawiony na próbę. Podczas Tour de France nie mogło być mowy o tym, żeby dziewięciu zawodników zabrało ze sobą rodziny, a co dopiero mówić o ewentualnych rodzinach szefostwa, mechaników, masażystów. Co więcej, podczas wielkich tourów duża część komunikacji i planowanie odbywa się przy śniadaniu czy przy kolacji. Z tych samych powodów staraliśmy się nie jeździć razem również na duże zgrupowania szkoleniowe.

      W coraz większym stopniu uświadamiałem sobie również, że w moim życiu pojawia się potrzeba posiadania miejsca, w którym mógłbym uciec od kolarstwa. Od czasu do czasu chciałem znaleźć się gdzieś, gdzie nie byłoby wyścigów, eventów dla sponsorów czy obozu szkoleniowego. Gdy wracam do naszego mieszkania w Monako, na przykład po długiej serii wyścigów albo długiej podróży, i widzę tam Katarinę, ciężar sam spada z moich barków.

      Ostatnio moje życie pozakolarskie stało się jeszcze bardziej zwariowane, a to z czterech różnych powodów. Pierwsze trzy powody to tęczowe koszulki, które przywiozłem z Ameryki, Bliskiego Wschodu i Skandynawii. Czwartym powodem jest coś najwspanialszego, co przytrafiło mi się w życiu. Na imię ma Marlon. Trzy pierwsze czynniki wielokrotnie zwiększyły uwagę poświęcaną naszej małej rodzinie, zwłaszcza na Słowacji, która – jak już zresztą wspominałem – jest krajem młodym i brakuje jej bohaterów narodowych. Nie przywykliśmy do posiadania mistrza świata w jakiejkolwiek dyscyplinie, więc mistrzostwo świata w tak globalnym sporcie jak kolarstwo, i to wywalczone przez trzy lata z rzędu, to wielka sprawa. Gdy dziennikarze nie mieli już o mnie co pisać, zaczęli zmyślać niestworzone rzeczy. Dość to irytujące.