New York Times rozpisywał się o różnych przyczynach tajemniczej śmierci słynnego mentalisty. Kilka godzin po fatalnym zdarzeniu w Lamb’s Club rozpoczęto sekcję zwłok i wyciągnięto mózg Bishopa. Notatka opisująca jego chorobę, jaką miał przy sobie zawsze Bishop została odnaleziona tuż po autopsji. Po sekcji panowały spekulacje na temat tego czy Irving faktycznie zmarł czy zapadł w kataleptyczny sen. Matka Bishopa dowiedziawszy się o całym wydarzeniu wpadła w szał i oskarżyła lekarzy o zabicie jej syna. Pomimo licznych oskarżeń pod adresem lekarzy druga sekcja zwłok wykazała, iż przyczyną śmierci był wylew krwi do mózgu. Ciekawostką jest, że tuż przed swoją śmiercią został zapytany przez jednego z widzów o to, co daje mu te nadnaturalne zdolności? Odpowiedział „to najprawdopodobniej wykaże autopsja”.
Artykuł z 1884 roku z Londyńskiego The Graphic opisujący W. I. Bishopa
Kolejnym interesującym faktem jest to, iż matka Bishopa Eleonora napisała utwór literacki zatytułowany “A Mother’s Life Dedicated and an Appeal for Justice to All Brother Masons and the General Public; A Synopsis of the Butchery of the Late Sir Washington Irving”, w którym opisała swój ogromny żal oraz smutek po śmierci syna. W 2006 roku w Buntport Theater Denver Colorado wystawiło sztukę teatralną opartą na utworze Eleonory Bishop.
W tym samym czasie, gdy Bishop był u szczytu swojej kariery, na horyzoncie pojawiała się kolejna osoba prezentująca podobne zdolności. Z racji tego, że historia lubi się powtarzać, tym tajemniczym wykonawcą był jego współpracownik Charles Garner, który żył w latach (1857–1922) i przyjął pseudonim sceniczny Stuart Cumberland. Cumberland był podróżnikiem, pisarzem oraz mentalistą, który rozsławił na cały świat „Muscle Reading”, który później na jego cześć nazwano Cumberlandismem.
Swoimi zdolnościami zachwycał arystokrację oraz ważne osobistości ówczesnego świata wliczając w to Oskara Wilde’a oraz brytyjską rodzinę królewską. Napisał kilka książek o tematyce mentalizmu. Najsłynniejsze tytuły to “Spiritualism – The Inside Truth” (1919), “People have Read “(1905) oraz “Thought Reader’s Thoughts “ (1888). Niestety, niewiele wiadomo na temat jego życia prywatnego. Prawdopodobnie był żonaty z niejaką Phyllis Bentley, która była artystką sceniczną. Był wydawcą oraz autorem bezpłatnej gazety zatytułowanej „Cumberland News” z dopiskiem „An Illustrated Journal of World-Wide Interest” wydawanej w 1894 r.
Kariera Stuarta nie należała jednak do spokojnych. Został oskarżony przez Irvinga Bishopa o kradzież jego sekretów i prezentacji oraz o nadużywanie jego reputacji w promocji swoich pokazów. Cumberland był również jednym z nielicznych wykonawców, którzy otwarcie mówili o tym, że nie posiadają żadnych nadprzyrodzonych zdolności, zaś wszystko jest oparte na odczytywaniu odruchów ideomotorycznych. Po zakończeniu swojej kariery scenicznej w 1910 r. skupił się na demaskowaniu przedstawicieli spirytualizmu oraz wszelkich zjawisk paranormalnych. Zaproponował nawet zakład o wartości 1000 funtów brytyjskich Williamowi Eglintonowi, który był ówczesnym spirytystą i rzekomo był wstanie nawiązać kontakt z duchami. Ta oferta była pierwowzorem słynnego zakładu, jaki oferuje obecnie fundacja Jamesa Randiego, która gwarantuje nagrodę miliona dolarów dla każdego, kto w warunkach laboratoryjnych będzie w stanie zaprezentować paranormalne zdolności. Do dziś nikt nie wygrał tej niebagatelnej sumy pieniędzy.
Historie opisane w tym rozdziale dotyczą najpopularniejszych wykonawców owych czasów specjalizujących się w technice zwanej Muscle Rading lub Contact Mind Reading.
Są one fascynującym przykładem tego jak nieznana powszechnie nowinka naukowa może być uznawana za prawdziwe świadectwo czytania w myślach. Współcześnie techniki, oparte na teorii ruchów ideomotorycznych, są prezentowane jako naukowa ciekawostka niż mentalny fenomen. Dzisiejsi wykonawcy, tacy jak Kreskin lub Derren Brown potrafią wykonać efekty z użyciem tematyki Contact Mind Reading, które dają zupełnie nowe spojrzenie na tą starą i dobrze znaną technikę. Kreskin zwykł kończyć swój pokaz prosząc jednego z widzów o ukrycie jego czeku za występ w dowolnym miejscu na sali pod jego nieobecność. Po powrocie mentalisty na widownię, trzymając widza za nadgarstek był wstanie perfekcyjnie odnaleźć miejsce ukrycia jego czeku.
SPIRYTUALIZM
Historia mentalizmu nie byłaby kompletna, gdyby został pominięty bardzo interesujący ruch religijny, zwany powszechnie spirytualizmem. Spirytualizm to pogląd filozoficzno-religijny głoszący możliwość kontaktu z duszami zmarłych za pośrednictwem medium. Duchy, jako istniejące na „wyższym poziomie świadomości” mogą być przewodnikami i doradcami żyjących w świecie rzeczywistym. Ta niezwykle kusząca obietnica kontaktu ze światem niematerialnym stała się bardzo realna w pierwszej połowie XIX wieku za sprawą niewinnej zabawy sióstr. Początek spirytualizmu datuje się na 31 marca 1848 r., kiedy to po raz pierwszy został przeprowadzony seans spirytystyczny. Twórczyniami tego wydarzenia były siostry Margaret i Kate Fox, które jako pierwsze zaczęły kontaktować się z zabłąkanymi duszami zmarłych. Cała historia zaczęła się w 1847 r., kiedy to dziewczynki przeprowadziły się wraz z rodzicami do małego domu w Hydsville w stanie Nowy York. Po pewnym czasie w nowym domu zaczęły mieć miejsce dziwne niewyjaśnione zdarzenia. W pokojach można było usłyszeć kroki, trzaski, które rozlegały się po całym domu. Domownicy nie mogli znaleźć dla tych zdarzeń żadnego racjonalnego wyjaśnienia i uznali, że ich dom jest nawiedzony. Pewnej nocy jedenastoletnia Kate postanowiła nawiązać bezpośredni kontakt z duchem. Okazało się, że owym tajemniczym bytem była dusza 31-letniego mężczyzny, który został zamordowany i pochowany pod domem Foxów. Wieści o tajemniczej historii rozeszły się po okolicy i zafascynowały mieszkańców. Siostry od tamtej pory nawiązywały kontakt podczas prywatnych seansów.
To wydarzenie dało początek nowemu nurtowi, który w błyskawicznym tempie opanował całą Amerykę oraz Europę. Wraz z rozwojem spirytualizmu rosła również liczba osób posiadających zdolności mediumistyczne. W Europie seanse spirytystyczne stały się swoistego rodzaju modą oraz rozrywką dla arystokracji. Fascynujące jest jednak to, że Margaret w 1888 roku na łamach gazety „New York World” oficjalnie oświadczyła, iż wraz z siostrą sfabrykowały całą tę historię oraz dowody na możliwość kontaktu z duchami. Cała sprawa okazała się oszustwem, mistyfikacją, która była stworzona za pomocą rekwizytu. Wszystkie dziwne odgłosy były efektem niewinnej zabawy dziewczynek, które używały do tego jabłka i sznurka. Jabłko uderzało o powierzchnię podłogi, dając tym samym dziwny dźwięk, który rodzice uznali za ingerencje duchów. Pomimo ujawnienia tych zaskakujących faktów oraz innych technik, jakie wykorzystywały dziewczynki do tworzenia kontaktu z duchami, nikt nie uwierzył w ich historię. Machina, którą stworzyły nastoletnie siostry była już nie do zatrzymania. Niewinna, dziecięca zabawa dała wiarę oraz nadzieję na to, iż kontakt z duszami zmarłych jest możliwy oraz dowód istnienia życia po śmierci.
Wiara w możliwość kontaktu z duchami dała Iluzjonistom oraz Mentalistom ogromne szanse do stworzenia wielu fascynujących fenomenów. Miały przekonać widzów, że wszystko co dzieje się na scenie, powstaje za pomocą ingerencji gości z zaświatów. Każdy z nas zapewne słyszał o gabinecie duchów, w którym działy się niewytłumaczalne rzeczy lub o lewitującym stole, który rzekomo unosił się za sprawą duchów. Prekursorami wielu technik były wspomniane wcześniej siostry Fox, które urządzały swoje seanse w kompletnej ciemności, co dawało możliwość ukrycia ich metod działania.
Конец