Antybrat. Tijan Meyer

żeby się lizać w biały dzień, prawie na oczach Marcusa i jego brata, którzy za chwilę ich zobaczą. To nieuniknione. – Ściszyła głos. – Więc nie mieszaj się do tego.

      – To znaczy, mam pozwolić, żeby zmasakrowali Kevina?

      – Nie. Niech się stanie, co ma się stać. Nie chroń go. Ani jej. – Prychnęła, przeczesując włosy. – Oni na to nie zasługują. Uwierz mi.

      Korciło mnie, żeby jednak wkroczyć do akcji. Znowu poczułam usta Kevina na moich wargach, jego dłonie na mojej skórze, jego ciało napierające na mnie. Przetoczyła się przeze mnie fala zmysłowych doznań, ale wmawiałam sobie, że są bez znaczenia. Zacisnęłam zęby. Musiałam zapanować nad tęsknotą, która dręczyła mnie od czasu tamtej wspólnej nocy.