таксама народзіцца раніцай,
а пакуль Алустон намагаецца
скінуць соннае марыва,
што так марудна цягнецца
з вяршынь Бабугана…
тут
мора гораў
і горы мора,
тут
котак на метры квадратным
больш чым курортнікаў,
тут
нас адшукала сталасць,
тут
пачалася восень…
заўтра раніцай
гэты горад на нас забудзецца,
і ўспаміны паразлятаюцца,
нібы чаіцы.
мы калісьці прыедзем сюды.
таксама ўвосень.
і натуральна
раніцай!
Фікус Бенджаміна
малятка Бэнджы
гжэчны фікус Бенджаміна
жыве на нашым падваконні
прачынаецца а палове на пятую раніцы
калі сонца цалуе ягоныя рукі
і поіць смачным цёплым малаком
малятка Бэнджы
расце па гадзінах
чым шторазу ўражвае гаспадыню
калі сонца заходзіць
малятка Бэнджы
нягучна плача ў калысцы-вазоне
чуеш дачушка
шшшшшшш
цішэй і цішэй
шшшшш
зусім перастаў
малятка Бэнджы
болей не плача
ён заснуў
і ты малюска
бяры прыклад з Бэнджы
Рrah[1]
яшчэ нядаўна мы былі дзецьмі
а неўзабаве ты будзеш маці
час частуе нас хлебнымі крышкамі
за бяседным сталом
седзімо бліжэй да дзвярэй
праз якія бачна дарогу
і ўсім вядома
што чакае наперадзе
але мы яшчэ
на парозе
Прысады
дзе ў прысадах з каштанаў падаюць,
нібы перапаленыя агромністай плойкай,
скурчаныя цынамонавыя кудзеры;
двухпавярховыя дамы з пячным ацяпленнем
і паедзенымі моллю ўспамінамі на гарышчы;
выспы прыватнага сектару,
дзе здані свабодна блукаюць
між ценяў гаспадароў,
ажывае мой дзіцячы сусвецік.
невялічкі раённы цэнтр
ужо выцер з памяці рысы твару,
а дарожны пыл не памятае маіх ступакоў.
я даўно ўзяў за правіла:
не шкадаваць учора.
а ўласна і не шкадую;
толькі счэсваю голкі з каштана аб крайку,
і, зрабіўшы мячык, б’ю аб асфальт.
ён цмыгае па дарожцы і знікае з вачэй.
без найноўшых тэхнічных прыладаў,
тэлепортаў, машыны часу
кожны вяртаецца да сваіх падворкаў,
садоў, узбярэжжаў, прыстанкаў.
мае каштанавыя прысады
таксама застануцца са мной.
07.01.2012 ад р. х
…і апоўначы ў вокнах тваіх не патухне святло
дзесь на ўсходзе сталіцы, на сёмым паверсе
трое ў белых адзеннях збяруцца ў цябе за сталом,
як сказана ў адной з распаўсюджаных версій
звяжуць