Верасу карцела ўсё расказаць Наталлі Алегаўне: пра свае мары, невядомае пачуццё, пра тое, што ён можа глядзець толькі на яе… І хлопчык цвёрда вырашыў, што зробіць гэта!
У нейкі момант настаўніца пайшла яму насустрач – ад дошкі між радамі парт да кніжнай шафы. Іх позіркі сустрэліся. Верас ад хвалявання не мог рухацца, паварушыць вуснамі, толькі глядзеў ёй у вочы і маўчаў. Але разумеў, што іншага шансу не выпадзе.
– Верас, ты хацеў нешта сказаць?
– Не… Не… Наталля Алегаўна.
– Мне, мабыць, падалося.
Яна пайшла далей. Хлопчык моцна сціснуў кулакі, насупіўся, сказаў пра сябе: «Эх… Будзь што будзе!» – падбег да настаўніцы і пракрычаў:
– ВЫ… ВЫ… ВЕЛЬМІ ПРЫГОЖАЯ!
– Дзякуй, – адказала з усмешкай Наталля Алегаўна і ўзяла тоўсты сшытак з паліцы.
Алесь Емельянаў
[1987 г. н.]
Цягнік
ты мой цягнік, які не ведае ні станцый, ні вакзалаў,
ні семафораў, ні гудкоў, ні машыністаў. правадніца,
нібы падлетак, у якога адбіраюць плытку Muse…
выходжу на перон,
іду, і штосьці занатоўваю ў сшытку, і не бачу,
як апынаюся на рэйках,
а ты насустрач рушыш
на хуткасці – амаль другой касмічнай —
і сапраўды, на тваім ложку, нібы ў стратасферы,
глытаю й выдыхаю пругкія аблокі,
хапаюся за промні сонца – рукі,
і жарсна прыпадаю да Шляху Млечнага! —
і тут – халера – правадніца торгае стоп-кран!!!
але цягнік губляе колы й над чыгункаю ляціць! —
і толькі матылямі белымі кружляюць
шматкі ад сшытку…
Злодзей
о, мой злодзей кішэнны,
ты запусціла тонкія спрытныя пальчыкі ў
маю сардэчную сумку,
але анічога не скрала,—
падарыла мне талеры эрытрацытаў,
аднавіла дыханне,
цеплыню разагнала па жылах,
адагрэла рукі і ногі…
я ў параўнанні з табою —
бандзюга з вялікай дарогі…
Яблыкі
падаць яблыку
з яблыні
з кошыку
з рук дзіцячых на брук
падаць яблыку
сарванаму
збітаму
стралою працятаму
падаць яблыку
у гной
у траву
Еве ў руку
падаць яблыку
ты хочаш яблык
каб пах зямлёю
травой і дажджом
і я знайшоў такі
румянашчокі
і даўганогі
толькі з яблыні
падаць яблыку
Адам
Адам не мог падумаць
але нешта падазраваў
бо меў выдатную інтуіцыю
дык вось
ён