Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

չբարձրանար:

      Եւ ինչպէս մոռացա վեհերից առաջինին,

      Մեծութեանդ ծառային եւ անպարագրելիիդ պատկերին,

      Մելքիսեդեկը չէ՞ր` ահաւոր ճշմարտութեանդ օրինակ,

      Ձիթենեաց լեռան վրայ,

      Ուր յետոյ կանգնեցին

      Մարմնացած Աստծուդ ոտքերը,

      Այն վերին հրեշտակների ձեռքով

      Այստեղի պտուղներից օծուեց,

      Ուստիեւ նախահօր շիրմի պաշտպան նստեց`

      Քեզնից եպիսկոպոսական արքայապատիւ ճոխութիւն ստանալով,

      Մինչեւ յայտնուեցիր իբրեւ կատարեալ իսկութիւն`

      Ունակ Ադամին կենագործելու:

      Զ

      Արդ, որովհետեւ քոնն է շնորհը

      Եւ քեզ է վայել գոհաբանութիւն,

      Ո՜վ օրհնաբանուած Որդի Աստծու,

      Դու յարմարեցրու իմ բարենշմար աղաչանքները`

      Իւղաւոր, խնկապատար ու զմռսալիր

      Քեզ պատճառ փառքի,

      Ինձ` մեղապարտիս, բուժուելու առիթ:

      Տէր Յիսուս, աներեւոյթ վէրքիս մօտեցրու

      Ձէթն այս լուսանիւթ

      Եւ մահացու խոցի այս խարանին դիր

      Իւղիդ օրհնեալ կաթիլներ,

      Քո սիրոյ անապակ փրկարար գինով,

      Արարչական միութեամբդ

      Խնամքի պատանքով պատսպարելով,

      Որ մաղթական խօսքի մեկնողական շարադրանքս

      Մի վայելուչ յարմարութեամբ քո Հոգու թեւերով

      Իր կարգը գտնի:

      Բարձրեալ, քո հոգին Դաւիթի վրայ իջաւ այն օրը,

      Երբ որ օծումով նուիրագործուեց.

      Սաւուղն այլ մարդ դարձաւ

      Եւ մարգարէների շարքը դասուեց,

      Երբ իր գագաթին օծում ստացաւ.

      Ասորեստանցոց արքայութիւնը

      Օծմամբ գրաւուած` կցորդուեց տանն Իսրայէլի.

      Կայսրեր մի քանի`

      Նշանաւոր, վեհ ու երեւելի,

      Խուժիկ, բարբարոս ազգուցեղերից,

      Կենսացնցուղ ցողով անձրեւած այս իւղը

      Որսաց, ինչպէս կարթով, ընտանի դարձրեց

      Մեծիդ Աստծոյ հպատակութեան:

      Երկնային պատուասիրութեան`

      Կիւրոսին ուղղուած խօսքից

      Օծեալ հորջորջումը մեծ համարուեց

      Եւ Սաղմոսողը մարգարէութիւնից նախընտրեց

      Օծեալ կոչումը` տարբերակեց ու սահմանազատեց,

      "Մի՛ դիպչէք նրանց եւ մի՛ մեղանչէք":

      Քորեբում Եղիային Աստծուց առաքելութիւն շնորհուեց`

      Օծելու Հեուին ու Ազայելին,

      Որ նշանակում էր հրաժարեցնել

      Բահաղի պաշտամունքից:

      "Փեսայիդ անունը թափուած իւղ է" հոգելից խօսքով

      Վերավկայել է իմաստունը,

      Նախապէս գրուեց

      Հոգին, որ Աստծոյ ճիշտ պատկերն ու նմանակն է,

      Քեզնով փոքրի մէջ մեծդ է պատկերուած,

      Շնորհդ ստանալով միանանք քեզ հետ:

      Է

      Այլեւս ինչու յոյժ երկար ու մանուածապատ,

      Հեռու, գծագրական եւ այլաբան շարադրեմ

      Վերինիդ ու ահաւորիդ առջեւ

      Աղոթական բանաստեղծութիւն:

      Տէրդ եւ կենդանարարդ,

      Արարիչդ երկնի եւ երկրի,

      Օծումից յետոյ սկսեցիր քարոզել արքայութեան Աւետարանը,

      Այն օրերից վկայուելով Յովհաննէսի միջոցով

      Իբրեւ օծեալ գառն Աստծու

      Եւ վերացնող աշխարհի մեղքերի:

      Թէպէտ քո օծմանը Հոգին էր բովանդակ էութեամբ,

      Խառնուած աստուածութեանը ամբողջապէս,

      Այդ [օծեալ] անունը