Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

որ ստեղծեցիր,

      Չեղածի ակնկալութեամբ չմնաց այնտեղ,

      Ուր էր նախապէս,

      Դառնալով անկարող տեսնելու լոյսը

      Անսահմանելիիդ վերին անմատչելի գերակայութեան,

      Ոչ թէ մշտափայլ յարատեւ վառմամբ

      Տարածեցիր [լոյսն] անաղօտ,

      Այլ գիշերի մթութեան մէջ, որ սայթաքում են ոտքերը,

      Ձեռք բերիր ձէթն ու պատրոյգի նիւթին հիւսելով`

      Օրինակ տուիր անախտ միութեամբ մեզ միանալուդ,

      Մարդասիրաբար հիւսելով կազմեցիր.

      Որպէսզի կանխակորուստ ծառի պատճառով

      Մահու ստուերով տարագրուածներս,

      Նրա ազգակից պտղի պատճառով

      Ջահաւորուելով հաւատի վառմամբ

      Վերստին դառնանք նոյն խնկարկութեան,

      Ինչպէս որ մահուան փայտին կապուեցիր,

      Մեզ նոյնպէս նրա մօտ տարար կապեցիր,

      Մեծ խորհրդի օրինակով միաւորուելով կենաց փայտի հետ:

      Գ

      Արդ, ինչպէս օրը թերի է առանց գիշերի,

      Նոյնպէս է տնտեսութիւնն առանց հարկ եղած ձէթի,

      Քանզի ինչպէս սովորական, ոչ նուիրական

      Իւղն է լուսաւորում մարմնական աչքի տեսողութիւնը,

      Նոյնպէս անիմանալի կերպով

      Քոյինաշունչ շնորհի ընտրութեամբ մաքրուածը

      Աներեւոյթ հոգիները միաւորում է մեզ

      Հրաշափառապէս պայծառացնելով:

      Եւ ինչպէս իջնելով սուրբ աւազանի լուսարանը,

      Մարմինը լուանալով` հաւատում ենք, թէ սրբութիւն ենք ստանում,

      Այդպէս իւղի օծումով յուսավառւում ենք,

      Սրանով կարծում ենք անտարակուսելիօրէն

      Հոգու զօրութիւն ստացած:

      Եւ ինչպէս օրհնաբանելի տէրունական հրամանդ

      Նախավճռում էր մեղքերի քաւումն ախտացեալների,

      Իսկ դրան չհաւատացողների հանդէպ

      Հրաշալի բժշկութիւն անելով`

      Մարմնական աչքով տեսանելի,

      Հաստատում էիր վստահելի վկա,

      Այսպէսեւ այս իւղը` կատարեալ փրկութեան լոյսով,

      Լցուելով մեզ վրայ` օծում է մեր խորանն արտաքին,

      Իսկ ներքին մարդու մէջ մտնելով ոչ ակնյայտ, այլ ծածկապէս`

      Նոր կենդանութիւն է հաղորդում:

      Դ

      Նիւթի զանգուածն այս երկնի արարչիդ

      Պատկերն է պանծալի.

      Քանի որ ովքեր իւղի օգուտն ստացան,

      Ստացան եւ ողորմութիւն,

      Եւ ի գովեստ քեզ դու սահմանեցիր սա`

      "Ողորմած եմ ես, Տէր",

      Որովհետեւ ինչպէս սիրոյ հետ նոյնացնում ես

      Աստուած անունդ

      Նոյնպէսեւ մասամբ կոչւում ես սրանով,

      Մեզ պարգեւուածով

      Ճարպն այս վեհագոյն մեծութեան խորհուրդն է կերպաւորում

      Թանձր երկրային հողանիւթ գոյացութեամբ:

      Որովհետեւ կենդանու այս մասը ուտել չէր թոյլատրւում,

      Ըստ հին Օրէնքի,

      Այլ արարչութեանդ [արժանի] պտուղ էր համարւում,

      Նոյնպէս եւ այստեղ,

      Որպէս Տիրոջը մատչելի զօրութիւն,

      Վայելչապէս նուիրւում է Աստուած Էիդ,

      Հաճութեան աւանդն այս`

      Հոգուս հարազատ զուգաշաւիղ,

      Ուխտով պահուած է Արարողիդ:

      Քանզի իմ հոգու օրինակն ու կարողութիւնը`

      Անշունչ արիւնը եւ զուարթութեան ճենճերը

      [Մատաղի] մսի հատուածների հետ չեն ոչնչանա,

      Այլ վերին արքայութեանդ են ձօնւում ճաշակման,

      Այդպէս`