Шерлок Холмс ва доктор Уотсоннинг саргузаштлари. Артур Конан Дойл

бу ечиб бўлмайдиган муаммо эди, мақсадим оғайнимнинг сал бўлсаям попугини пасайтириб қўйиш эди, зеро, унинг эътирозга ўрин қолдирмайдиган бир оҳангдаги гаплари, ўгит-насиҳатлари баъзида жаҳлимни чиқарарди. У соатни гўё салмоқлаб кўраётгандай қўлида бир зум ушлаб турди-да, кейин аввалига шундай, сўнгра икки қавариқли кучли лупа билан механизмини кўздан кечира бошлади. Холмс соат қопқоғини шиқ этказиб ёпиб, ҳафсаласизлик билан менга узатганида кулиб юборишимга сал қолди.

      – Бир нима дейиш қийин, – деди у. – Соат яқиндагина устанинг қўлидан чиққан, у яхшилаб тозалаган. Шунинг учун ҳам қатъий бир нарса деёлмайман.

      – Сиз ҳақсиз, – дедим. – Менга беришларидан олдин у чинданам соатсознинг қўлига тушган.

      Унинг муваффақиятсизлигига ишонарсиз, шундай бир арзимас баҳона билан изоҳлагани учун кўнглимда оғайнимдан ўпкаладим.

      Қизиқ, у тозаланмаган соатдан нималарни билиши мумкин?

      – Гарчи натижаларим билан мақтана олмасамда, лекин ҳар ҳолда, унда баъзи бир нарсаларни кўрдим, – деди у шифтга паришонлик билан тикилиб. – Агар янглишгудай бўлсам, илтимос, мени тузатинг, Уотсон. Шундай қилиб, менимча, бу соат акангизники, унга отангиздан мерос қолган.