1879 йилда, Николс‐Шепард автомобилини учратганимдан кейин тўрт йил ўтгач, шу машинани ҳайдаш имкониятига эга бўлдим. Бу вақтда шогирдлик даврим тугаб, “Westinghouse”6 компанияси маҳаллий вакили билан бирга ишлай бошлагандим. Бу ерда локомобилларни йиғувчи ва таъмирловчи мутахассис эдим. Уларнинг машинаси ҳам шепардларникига ўхшарди, фақат уларда мотор олдинда, қозон орқада жойлашган эди, ҳаракат мотордан орқа ғилдиракларга қайиш орқали узатиларди. Бу машиналардан кўзланган мақсад тезлик бўлмаса ҳам, соатига ўн икки милгача тезликни ошира оларди. Гоҳида улардан оғир юкларни ташишда трактор сифатида фойдаланишар, агар машина соҳиби янчкичлар билан ишласа, уларни локомобилга боғлаб қўяр ва шу ҳолда у фермадан бу фермага айланиб юрарди. Ўша пайтдаёқ локомобилларнинг вазни ва қиймати устида бош қотира бошладим: улар бир неча тонна бўлиб, шу қадар қимматлигидан фақат бой амлокдоргина эгалик қилиши мумкин эди. Кўпинча машинани ҳосилни янчиш билан шуғулланувчилар сотиб оларди; шунингдек, машиналарни ўрмон кесувчилар ва транспорт воситасига эҳтиёжи бор бошқа тадбиркорлар харид қиларди.
Отларнинг ўрнини эгалловчи, айниқса, трактор каби оғир шудгорлаш заҳматини бажарувчи енгил буғ машина қуриш ғояси “Westinghouse”да иш бошлашимдан анча аввал миямга келганди. Ўшанда, бугун ғира-шира эслайман, шу ғояни экипаж ва бошқа ҳаракат воcиталарида қўллаш фикри ҳам пайдо бўлганди. От қўшилмасдан ҳаракатланадиган арава ғояси ўша пайтда ўта машҳур эди. Буғ машинаси ихтиро қилинганидан буён отсиз йўловчи транспорти ҳақида гап-сўзлар бор эди. Аввалига бу фикр менга фермадаги оғир ишларни бажарувчи машина яратиш ғояси сингари аҳамиятли кўринмади. Бу ишлар орасида шудгорлаш анча оғири эди. Йўлларимиз текис эмасди ва биз атрофни кезишга одатланмагандик. Автомобилнинг афзалликларидан бири айнан фермернинг юмушларини кенгайтиришида