Kyoko stond op en draaide haar rug naar hem toe. “Nee, ik ben hier bij je geweest, wachtend tot je wakker werd,” ze liep naar het bureau, pakte de fles aspirine op, maar zette hem weer neer, wetende dat het een bewaker niet zou helpen. “Waar hadden jullie twee ruzie over?” Fluisterde ze, het antwoord niet willend horen. Ze pakte de fles weer op en dacht dat het geen kwaad kon.
“Hoe lang heb ik eigenlijk geslapen?” Fluisterde Shinbe, in een poging de pijn tot een minimum te beperken. Hij had haar vraag gehoord, maar ... dat kon het beste tussen hem en Toya blijven.
Ze draaide zich om en liep naar hem terug: “Enkele uren.” Kyoko zette de aspirine aan zijn lippen en pakte het glas water weer op, “Hier, neem deze.”
Hij deed wat ze zei, denkend: ‘Ze is de hele nacht aan mijn zijde geweest?’ Hij sloot zijn ogen en overwoog dit. Toen voelde hij haar koele hand op zijn voorhoofd en opende zijn ogen weer voor haar.
Kyoko glimlachte, “ik kan niet geloven dat je hier bent ... aan mijn kant van het hart van de tijd.” Ze haalde haar schouders op alsof het er niet toe deed, maar het deed het wel. “Nou, nu ik weet dat het goed met je gaat, denk ik dat ik terug moet gaan en de anderen moet vertellen dat we een tijdje niet terug zullen zijn. Jij neemt je rust en ik zal hier zijn als je wakker wordt.”
Shinbe staarde haar stomverbaasd aan. Zijn blik vloog door de kamer en realiseerde zich precies wat hij had gemist. Hij was in haar wereld! Hij moet echt heel hard zijn hoofd hebben gestoten om hem net voorbij te zijn geglipt.
Wacht. Hij richtte zijn amethistogen weer op haar. Waar had ze het over, ‘hij gaat niet met haar terug?’ Wat als Toya haar niet terug liet komen? Wat als haar iets overkwam? Hij zou samen met hen op zoek gaan naar de talisman. Hij zou daar zijn om haar te beschermen tegen Hyakuhei.
Shinbe probeerde rechtop te gaan zitten om het haar te vertellen, maar de pijn schoot door zijn hersenen en hij viel kreunend achterover tegen het bed.
Kyoko stopte halverwege en draaide zich om en keek hem smekend aan. “Alsjeblieft, Shinbe. Probeer niet op te staan. Het is niet te zeggen of je van binnen al genezen bent en ik zou niet willen dat je doodbloedt terwijl ik weg ben,” ze zei het bijna gekscherend, maar hij had nog steeds pijn en dat betekende dat hij wat schade kon aanrichten als hij bleef niet stil.
“Kyoko, ik kan hier niet blijven. Ik weet niet eens waar hier is,” hij begon in paniek te raken bij de gedachte dat ze hem zou verlaten. Ze moet zijn angst hebben gevoeld, want ze sprak zacht toen ze de deur opendeed om te vertrekken.
“Maak je geen zorgen, Shinbe. Ik zal opa sturen om je gezelschap te houden,” ze deed de deur dicht voordat hij de kans kreeg om te protesteren.
Hoofdstuk 6 “Misverstanden”
Nadat ze grootvader had gevonden en hem had verteld dat Shinbe wakker was, pakte Kyoko haar rugzak en laadde die in met alle dingen waarvan ze wist dat haar vrienden ze leuk zouden vinden. Ze pakte beef jerky voor Toya, chocoladerepen voor Kamui en natuurlijk ieders favoriete kauwgom.
Als bijzaak stopte ze een paar flessen frisdrank en met chocolade omhulde amandelen voor Suki en Sennin erbij. Kyoko grijnsde en voelde zich beter nu ze wist dat Shinbe snel weer beter zou worden. Toch ... ze zou met Toya een hart tot hart gesprek moeten hebben over vechten en het feit dat hij zijn eigen broer had kunnen vermoorden. Ze vroeg zich stilletjes af hoe Shinbe door het hart van de tijd kon zijn gekomen. Het heiligdom zou hem niet zonder reden hebben laten passeren.
‘Waarschijnlijk zodat ik het gevecht kon beëindigen,’ mompelde Kyoko binnensmonds.
Ze voegde ook de typische benodigdheden toe die ze mee zou brengen, zoals verband en aspirine. Ze keek de keuken rond en vroeg zich af of ze nog een laatste keer bij Shinbe moest kijken, maar besloot dat niet te doen. Het was al moeilijk genoeg om hem te verlaten. Ze kon nog steeds de smekende blik in zijn amethistogen zien, alsof hij haar smeekte om niet weg te gaan, maar ze zou maar een paar uur weg zijn. Hij zou het prima vinden met opa en Tama. Ze ritste haar rugzak dicht en liep naar het huis van het heiligdom.
*****
De kleine groep had de afgelopen uren geprobeerd Shinbe te vinden. Ze konden zijn spoor niet eens oppikken, dus ze hadden geen idee waar ze naar hem moesten zoeken. Ze konden alleen maar van het ergste uitgaan, ook al konden ze geen bewijs vinden dat ze iets verkeerds hadden gedaan. Het maakte hen letterlijk gek van zorgen. Om het nog erger te maken, Toya was die avond nooit naar de hut teruggekeerd en ze dachten dat hij misschien achter de verdwijning zat.
Toen hij na enkele uren nog niet was teruggekeerd, was Suki er zeker van dat dit het laatste was. Nu Kyoko nog steeds weg was, leek het allemaal veel erger. ‘Ik zweer dat als Toya ooit terugkomt, ik hem zelf zal vermoorden,’ snikte Suki in haar handen terwijl Sennin haar troostte.
Kamui zat stil naast haar terwijl gedachten aan Shinbe die doodlag door zijn hoofd gingen. Maar hij zou het weten als Shinbe was gestorven ... nietwaar? Hij en Kaen wisten dat er iets onbekends was zodra ze een voet op de open plek hadden gezet ... iets in de sfeer in de omgeving rook naar woede en iets anders waar hij geen naam aan kon geven.
Een ander bewijs was het feit dat enkele van de rotsblokken rond het meisjesbeeld waren opgegraven. ‘En waar was Kyoko?’ Deze gedachte deed Kamui zich afvragen wat er precies was gebeurd … was Kyoko ook gewond? Ze was nog niet teruggekomen en hij begon zich zorgen te maken. Hij zuchtte, wetende dat Kaen nog steeds op zoek was.
“Hallo, iemand thuis?” Zei Kyoko met een opgewekte stem toen ze de deur van de hut opendeed. Ze zag meteen hoe bedroefd Suki was. Ze liet haar rugzak bij de deur vallen en rende naar Suki. “Wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd?” Ze liet zich naast haar vriendin op de grond vallen omdat Suki nooit huilde ... ze was te stoer voor dat meisjesachtige gedoe.
Suki snoof en veegde met de rug van haar hand langs haar ogen. Haar lippen gingen van elkaar en ze probeerde te zeggen: “Oh, Kyoko.” Ze wendde zich van haar af en snikte opnieuw, niet in staat om haar vriendin haar angsten te vertellen.
Sennin legde zijn hand op Kyoko's schouder, keek naar zijn dochter en zei toen met zachte stem: “Kyoko, kan ik je buiten spreken.”
Kyoko keek van Sennin terug naar Suki en stond toen langzaam op. ‘Er moet iets ernstigs aan de hand zijn,’ mijmerde Kyoko bezorgd. ‘Is er iets ergs met Toya gebeurd, of hebben ze nieuws gehoord over de verdwijning van Suki’s broer Hikaru?’ Ze kreeg een heel, heel slecht gevoel over haar ruggengraat.
Ze volgde Sennin naar buiten. “Wat is er Sennin? Wat is er gebeurd?” Kyoko dacht geen moment dat ze zich zorgen maakten over Shinbe. Ze dacht dat Toya hen zou hebben verteld waar ze hem konden vinden.
Sennin keerde Kyoko de rug toe, wetende dat hij met weer een hartverscheurende scène te maken zou krijgen. Het werd hem te veel. Het zou Kyoko's hart breken om erachter te komen dat Toya Shinbe misschien heeft vermoord. Hij besloot haar gewoon hun angst te vertellen.
“Kyoko, we geloven dat Toya Shinbe pijn heeft gedaan ... en we kunnen geen van beiden vinden,” zijn stem klonk nog ouder dan normaal, en doorspekt van verdriet en een vleugje verslagenheid. Hij wachtte op de kreten van pijn die spoedig van zijn jonge vriendin zouden komen. Toen ze niet kwamen, draaide hij zich om, net op tijd om Kyoko weer de hut in te zien gaan.
Kyoko ging naast Suki op de grond zitten en sloeg haar armen om haar vriendin heen: “Het is goed, Suki. Shinbe is prima.” Ze wiegde haar vriend, “op de één of andere manier ... hij kwam door het hart van de tijd met Toya. Hij is gewond, maar het komt wel goed.”
Suki stopte even met ademen, maar met een zucht duwde ze zich weg en keek Kyoko woedend aan terwijl ze een hand over haar ogen veegde. “Shinbe ... is niet dood?” Ze bleef naar Kyoko staren.
Kyoko fronste: “Nee, hij heeft veel verwondingen, maar hij is niet dood. Ik kwam terug om je te laten weten dat hij herstellende is.” Ze vroeg zich stilletjes af waarom Toya hun niet had verteld wat er was gebeurd.
Kamui luisterde naar Kyoko's woorden en verwonderde zich erover. Nu wist hij waarom hij Shinbe niet