“Kleed je aan, maar ik laat je niet meer alleen. Ik blijf tot je klaar bent om te vertrekken,” de toon in zijn stem hield nog steeds woede vast.
Kyoko snoof en liep snel naar haar kleren en haastte zich erin. Toen ze zich eindelijk had aangekleed, draaide ze zich om en zag zijn stijve rug en liep langs hem heen, klaar om terug te keren naar de hut toen hij zijn hand uitstak, haar bij de arm greep en haar naar hem toe trok.
Toya wilde gewoon weten waarom. Waarom zou ze Shinbe zo kussen? Zijn donkere pony viel naar voren en schermde zijn gouden ogen voor haar af. “Waarom kuste je hem?” Fluisterde hij. Zijn haar zwaaide in de gestage bries, waardoor de zilveren highlights aantrekkelijk glinsterden.
Kyoko fronste haar wenkbrauwen, niet wetend hoe zij moest reageren. In werkelijkheid had ze het misschien gewoon gewild, maar dat kon ze niet tegen hem zeggen.
Ze zuchtte: “Ik dacht niet na, dus ... ik weet echt niet waarom.” Ze sloeg haar ogen neer. Dat was in ieder geval de waarheid.
Toya voelde met haar antwoord angst in zijn hart kruipen. Hij hief zijn hoofd weer op en keek haar recht aan, terwijl hij haar blik naar de zijne trok. “Kyoko, je hebt nog nooit geprobeerd me te kussen ... op die manier,” gromde hij zonder na te denken.
Kyoko's ogen schoten omhoog naar hem omdat hij haar op de plek had gezet, en ze schreeuwde terug naar hem: “Je doet nooit alsof je wilt dat ik dat doe! Trouwens, ik heb geen vriendje, dus ik ben vrij om iedereen te kussen die ik wil, toch?” Ze rukte haar arm uit zijn greep, negeerde zijn gegrom om haar antwoord en ze liep langs hem heen en vroeg zich af waarom het hem ineens kon schelen.
Kyoko staarde naar de grond terwijl ze naar de hut liep. Toya maakte haar woedend. Hoe durft hij boos op haar of Shinbe te worden voor het kussen? Wat ging het hem eigenlijk aan? Hij gaf niet om haar. Hij hield van niemand, dus wat maakte het uit wie ze kuste? Ze gooide de deur van de hut open en plofte in gedachten verzonken op haar slaapzak.
Toya stampte haar achterna. “Ik kan je maar beter Shinbe nooit meer zien kussen!” Gromde hij terwijl hij tegenover haar aan de andere kant van de kamer ging zitten en met zijn rug tegen de muur leunde.
Kyoko staarde hem woedend aan terwijl haar geest precies in zich opnam wat hij zojuist had gezegd, of meer zoals bevolen. ‘Hoe durft hij,’ haar smaragdgroene ogen begonnen vonken te schieten.
“Ik zal kussen, wie ik wil, wanneer ik wil!” Daarmee stond Kyoko boos op, rolde haar slaapzak op, pakte haar rugzak en liep naar de deur.
Toya sprong op om haar met een verslagen blik te volgen. “Waar denk je heen te gaan, verdomme?” Het was niet zijn bedoeling geweest haar boos genoeg te maken om te vertrekken. Hij vond het gewoon niet leuk dat Shinbe haar zelfs maar had aangeraakt.
Kyoko bleef staan met haar hand op de deurpost, haar rug naar hem toe. “Toya,” ze draaide zich een beetje om, hield haar hand naar hem op, en toen gebruikte ze met een boze grijns de Taming-spreuk op hem, wetende hoeveel hij er een hekel aan had. “Hou je mond!”
Toya raakte de grond met een reeks vloeken. Kyoko stampte de deur uit, voorbij Shinbe en liep weg naar het maagdenheiligdom met de bedoeling om terug naar huis te gaan.
Shinbe stond met zijn rug naar de hut, een lichte grijns op zijn gezicht. Hij hoorde wat Kyoko had gezegd en zijn grijns werd breder toen hij Toya op de grond hoorde vallen. Kyoko had hem daar niet zien staan toen ze naar buiten kwam, dus volgde hij haar toen ze het bos in liep.
Hoofdstuk 4 “Ga niet”
Kyoko kwam in het hart van de tijdtuinen en ging langzaam in het gras zitten voor het beeld van het meisje en keek omhoog in het gezicht van het meisje. Ze concentreerde zich op het gezicht waarvan ze wist dat het haar eigen uiterlijk weerspiegelde. Dat beeld was van haar voorouder waar het beeld ter nagedachtenis aan is gemaakt. Als ze tegelijkertijd hadden geleefd dan hadden ze een tweeling kunnen zijn.
Kyoko schudde de gedachte van zich af en herinnerde zich waarom ze nu in de eerste plaats in het gras zat. Haar gedachten begonnen onderling te strijden en ze wilde er niet eens naar luisteren.
‘Toya is zo’n eikel!’ Ze was net teruggekomen en ‘hij kon alleen maar schreeuwen’ tegen haar. Soms was ze gewoon … ‘Haatte hem … Oké, misschien was dat een leugen.’ Kyoko zuchtte, ‘ik kan niet tegen mezelf liegen. Ik hou echt van Toya en als er niemand is om het te zien ... bewijst hij vaak dat hij ook van me houdt. Kyoko kneep in gedachten haar ogen tot spleetjes. “Maar dan moet hij weer gaan en het verpesten.”
Ze ging naar huis en misschien zou ze nooit meer terugkomen. Ze sprong op met de bedoeling haar handen in de handen van het meisje te leggen, wetende dat het haar naar huis zou brengen.
‘Maar dan zou je Shinbe nooit meer zien.’ Haar ogen werden groot en haar geest schreeuwde: ‘Je hebt gevoelens voor hem!’… ‘Dit is belachelijk,’ wierp ze tegen zichzelf in, ‘ik heb alleen maar slepende gevoelens omdat ik droomde over hem, dat betekent niets.’ Ze deinsde achteruit bij het beeld, liet aarzelend haar hand zakken en ging weer zitten, leunend tegen een koele steen.
‘Maar wat als hij ook gevoelens voor jou heeft? Als de kus verder was gegaan, zou hij je dan terug gekust hebben? ‘Wie was het die opnieuw kuste?’ Maar hij is een player ... hij zou elke vrouw kussen. ‘En hij nam het op voor jou tegen Toya. Alleen omdat hij zich bedreigd voelde en trouwens, zo is Shinbe nu eenmaal.’ Een diepe stem haalde haar uit haar verwarde gedachten.
‘Kyoko,’ riep Shinbe’s hese stem naar haar. Kyoko's hoofd schoot omhoog en ze bloosde, alsof hij haar gedachten had gehoord.
‘Eh, hallo,’ ze keek weg van hem, in de hoop dat hij de blos niet zag waarvan ze wist dat die er was.
“Ga je naar huis?” Hij deed een paar langzame stappen terwijl hij sprak: “Ik kan het je niet kwalijk nemen, na de manier waarop Toya handelde.” Shinbe knielde voor haar neer met zijn hand uitgestrekt om haar overeind te helpen. Ze pakte de aangeboden hand en stond op, terwijl ze het stof van haar rok klopte.
“Ik kan er gewoon niet tegen om soms bij hem in de buurt te zijn, Shinbe ... het spijt me echt van alle problemen die ik je heb bezorgd,” ze deed een stap in de richting van het heiligdom.
Shinbe wilde niet dat Kyoko wegging, maar hij wist dat er geen houden meer aan zou zijn als ze eenmaal tot een besluit was gekomen. Hij wist heel goed hoe erg ze het haatte toen Toya eiste dat ze niet weg zou gaan, en hij wilde niet dat ze het hem om dezelfde redenen kwalijk nam. Maar in werkelijkheid voelde hij hetzelfde als Toya ... hij wilde niet dat ze ging.
Terwijl hij zijn ware gevoelens achterhield, probeerde hij haar op te vrolijken. “Het is oké, Kyoko. Je mag me altijd problemen bezorgen,” grijnsde hij naar haar en deed alsof hij langzaam naar haar reikte.
Kyoko miste zijn hand niet toen hij zich een weg naar haar toe baande. Ze giechelde en wierp hem een glimlach toe. Toen was ze weg.
Shinbe stond daar naar het standbeeld te staren terwijl zijn glimlach haperde. Hij wilde haar zeggen dat ze niet moest gaan. Hij had geen enkele dwang om haar te betasten ... nou ja, misschien een beetje. Hij deed de actie zodat ze zich op haar gemak zou voelen als ze weg zou gaan en zou weten dat er niets tussen hen was veranderd. Hij kon zien dat ze van streek was en het enige wat hij wilde was haar zien glimlachen, of andere emoties tonen dan verdriet en woede. Zijn plan werkte beter dan hij dacht toen ze hem had uitgelachen.
Shinbe's spookachtige amethist blik rukte weg van het maagdenschrijn. Hij haatte het vermogen van het tijdportaal om haar van hem af te nemen en wenste dat hij haar in haar wereld kon volgen ... slechts één keer. Zijn ogen werden aantrekkelijk donker en vernauwden zich toen met de jaloerse gedachte dat Toya haar door het hart van de tijd zou kunnen volgen. Waarom had het tijdportaal de zilveren bewaker uitgekozen en alleen hem? Het was gewoon niet eerlijk. Toya was niet haar enige bewaker.
*****
Toen Kyoko zich aan de andere kant van het maagdenheiligdom