Toya keek naar Kyoko terwijl ze terugliep naar het heiligdom. Hij had haar aankomst geroken en had haar opgezocht toen hij had gemerkt dat Shinbe niet bij haar was. Dus de amethist bewaker was nog steeds in Kyoko’s tijd ... en nu leek het alsof ze naar hem terug zou gaan.
Sinds zijn terugkeer had Toya zich schuilgehouden in een grot niet al te ver weg. Hij had geen spijt van het gevecht met Shinbe, maar het was niet zijn bedoeling geweest hem zo erg pijn te doen als hij had gedaan. Maar zou Kyoko hem geloven?
Zijn gouden bollen keken naar haar vanaf de donkere toppen van de bomen. Hij wist dat hij met haar moest praten voordat ze terugging naar Shinbe.
Kyoko keek op en realiseerde zich dat ze al in het hart van de tijd was. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet eens had opgelet. Ze zuchtte, hief toen haar kin op om moed te verzamelen en besloot dat ze met Shinbe zou moeten praten als ze terugkwam.
Kyoko bleef staan toen ze vanuit haar ooghoek een flits van beweging zag. Voordat ze met haar ogen kon knipperen, stond Toya tussen haar en het heiligdom. Hij keek haar angstaanjagend aan door de verdwaalde pony die naar beneden was gevallen om zijn ogen te beschermen, zijn haar en kleren die nog wapperden van de snelle landing.
Hoe kwam het dat hij de vreemdste dingen kon doen en haar hele lichaam deed oplichten alsof er een elektrische schokgolf doorheen ging. Het handjevol vlinders dat in haar buik fladderde, leek in paringswaanzin te gaan. Ze wist niet wat ze moest zeggen of doen, dus bleef ze staan en probeerde zijn uitdrukking te lezen. Ze kon allerlei emoties zien, alles van schuldgevoelens tot woede ... zelfs een vleugje depressie.
Toen ze eindelijk haar stem vond, hoewel die zelfs in haar eigen oren bang klonk, zei ze: ”I ... Toy-ya?” Haar ogen werden groot toen zijn gezicht in zicht kwam en zijn ogen op het hare gericht waren. Kyoko was niet van plan een stap terug te doen, maar ze had het zonder nadenken gedaan. Toen ze merkte dat zijn ogen zich vernauwden toen ze zag dat ze zich van hem terugtrok, hield ze op hem aan te kijken. Schuchter deed ze een stap naar voren om hem te laten weten dat ze niet bang voor hem was.
Toya keek haar zwijgend aan en voelde angst in haar. Toen ze achteruitdeinsde, werd hij zo boos dat hij zijn bloed voelde op warmen. Hij wachtte af wat ze zou doen en kalmeerde toen ze weer dichterbij kwam en de afstand terugnam die ze had gecreëerd. Hij wilde niet dat ze bang voor hem zou zijn.
“Kyoko,” zijn stem was vast en streng, “je weet dat ik je nooit pijn zou doen.” Zijn handen balden langs zijn zijden. “Ik weet dat je het weet,” zijn stem klonk veeleisend.
Kyoko beet op haar onderlip toen ze de spanning in zijn stem hoorde. Ja, ze wist dat hij haar niet met opzet pijn zou doen ... maar ze herinnerde zich ook het feit dat Hyakuhei iets met zijn bloed had gedaan dat hem extreem gevaarlijk maakte als hij boos was. Ze haalde rustig adem en begon langzaam naar hem toe te lopen. “Waar ben je geweest?”
Toya hoorde bezorgdheid in haar stem en zijn ogen werden groot en verwonderden zich erover. Had ze zich zorgen om hem gemaakt? Hij had gedacht dat ze hem pas zou haten na wat hij had gedaan. Hij had zichzelf ziek gemaakt door er alleen maar aan te denken.
“Hoe gaat het met ... Shinbe?” Hij knarsetandde toen hij die naam noemde.
Kyoko fronste haar wenkbrauwen, “hij zal leven. Maar het zal een tijdje duren voordat hij weer gezond genoeg is om terug te komen. Ik heb niet eens de kans gehad om hem te vragen wat er is gebeurd, dus waarom vertel je het me niet. Waarom … heb je het gedaan?” Haar stem stierf even weg en toen fluisterde ze: “Suki en de anderen dachten dat hij dood was.”
Ze keek achter hem naar het meisjesbeeld en ontweek zijn blik. De rauwheid van zijn ogen was te veel voor haar om nu te bevatten.
Toya voelde koud en warm tegelijk. Het gevoel zelf was verontrustend. Het enige waar hij aan kon denken was dat ze hem zou haten, en dat was het enige dat hij niet aankon. En de gedachte dat ze in haar tijd alleen zou zijn met Shinbe, was ook te veel voor hem om te slikken. Vooral na de dingen die zijn broer had gezegd. Het was hetzelfde als haar bedreigen.
Kyoko zag de emoties veranderen in zijn gouden ogen, die nu donkerder werden van alle gedachten. Hij was doodstil, wat haar begon te beangstigen. Ze deed een paar stappen, alsof ze om hem heen naar het heiligdom wilde gaan, maar hij bewoog om haar te blokkeren en dat maakte haar nog meer van streek.
“Kijk, als je niets gaat zeggen, ga ik terug om te kijken naar de schade die je bij je broer Shinbe hebt aangericht,” schreeuwde ze tegen hem.
Toya kon het niet aan. In een oogwenk had hij haar, hield haar gevangen in zijn armen, zijn instinct vertelde hem dat hij haar niet in het hart van de tijd moest laten gaan ... terug naar de onbetrouwbare bewaker.
“Kyoko, wacht,” zijn stem was nog steeds een beetje hard en hij probeerde het te verzachten toen hij haar tegen zich aan voelde verstijven. “Kyoko, je weet niet waarom we gevochten hebben. Je weet niet wat hij zei. Je kunt hem niet vertrouwen. Ik vertrouw hem niet. Hij is veranderd en ik vind het niet leuk.”
Kyoko voelde zijn armen om haar heen spannen en ze wist dat hij serieus was. Toya had nooit tegen haar gelogen ... maar het klopte gewoon niet. Ze probeerde achterover te leunen in zijn armen om zijn ogen te zien. “Wat bedoel je? Hij is dezelfde als altijd.”
Toya gromde laag in zijn keel, “nee, Kyoko, hij heeft het voor je verborgen gehouden. Er is iets met hem aan de hand en ik weet niet wat het is, maar ik kan het voelen. Hij verbergt iets.” Toya hoopte dat ze zijn woorden zou horen en niet alleen maar zou denken dat hij een excuus verzon om hem in elkaar te slaan.
Kyoko fronste haar wenkbrauwen. Ze had kleine dingen bij Shinbe opgemerkt. Maar voor haar waren de veranderingen niet slecht geweest, maar ze wist dat Toya heel goede instincten had, dus ze zou het niet zomaar afwijzen. Om er zeker van te zijn zuchtte ze: “Dat zeg je toch niet alleen vanwege de kus?” Ze voelde Toya's borst tegen haar aan trillen.
“Die kus,” gromde Toya en reikte omhoog om haar kin in zijn hand te pakken en haar gezicht naar de zijne te brengen. Er was één vraag die aan hem bleef vreten. “Kyoko, waarom zou je hem kussen omdat hij jou heeft gered, en niet mij? Ik begrijp het niet.” Zijn ogen gingen naar haar pruilende lippen en voordat ze hem kon afwijzen, sneed hij zijn lippen over de hare en voelde voor het eerst haar zijdezachte lippen tegen de zijne.
Toen ze naar adem snakte door de plotselinge aanval op haar zintuigen, verdiepte Toya de kus en zocht naar haar reactie. Hij kon haar hartslag horen versnellen en hij voelde ook haar lichaam opwarmen.
Kyoko kreeg de kus die ze altijd al had gewild, maar ergens in haar achterhoofd kon ze niet anders dan denken dat het om de verkeerde redenen was. Kuste hij haar omdat Shinbe dat had gedaan? ‘Nee, dit was verkeerd.’ Ze drukte om meer reden dan alleen luchtgebrek tegen zijn borst.
“Wacht Toya,” hijgde ze. “Stop, ik kan niet denken.”
Toya grijnsde, ontspande zijn armen maar liet haar niet los. “Dat is maar goed ook, Kyoko.” Hij had iets gevoeld bij de kus, en het gaf hem een beter gevoel te weten dat zij dat ook voelde. Misschien zou hij haar toch niet aan Shinbe verliezen. Hij herinnerde zich de dreiging waarmee Shinbe hem had uitgelachen.
“Shinbe zou niet volledig vertrouwd moeten worden. Ik heb liever dat je hier bij mij blijft en je familie voorlopig voor hem laat zorgen,” zijn ogen trokken de hare in een stil pleidooi.
Kyoko fronste zijn wenkbrauwen, “nee, ik moet terug. Hij werd pas een paar minuten voordat ik hier kwam wakker om jullie te laten weten dat het goed zou komen.” Schuldgevoel bekroop haar: “Bovendien heb ik het gevoel dat het mijn schuld is dat jullie gevochten hebben, dus ik zal voor hem zorgen totdat hij beter wordt, dan zal ik hem terugbrengen.” Haar ogen vernauwden zich: “En we moeten opschieten als we de rest van de talisman willen vinden.”
Ze