Rozmowy z psychopatami. Christopher Berry-Dee

który zaprzyjaźnił się z nim w więzieniu, Christie napisał do Ethel. Prosił, by do niego wróciła, co natychmiast zrobiła, popełniając największy błąd w swoim całkowicie uczciwym życiu. Następnie z niewiadomych powodów zgłosił się jako ochotnik do rezerwowych sił policyjnych utworzonych na czas wojny. Jego kandydaturę zaakceptowano i został specjalnym konstablem; sprawował tę funkcję do 1943 roku. Nawiązywał dzięki temu kontakty z prostytutkami, nad którymi miał teraz władzę. Można się zastanawiać, jak to się stało, że policja londyńska zaangażowała człowieka, którego przez wiele lat wsadzała za kratki. I na dodatek dała mu mundur!

      Nikt nie wymyśliłby takiej historii, nawet gdyby bardzo się starał… Niestety, teraz nadszedł czas zabijania.

      Christie z pozoru wydawał się szacowną postacią: umundurowanym nieetatowym funkcjonariuszem policji, bohaterem wojennym; utrzymywał, że „zna się na medycynie”. Spędzał mnóstwo czasu w podrzędnych pubach i kawiarniach, udając ważną osobistość i zadając się z mętami społecznymi. Większością jego ofiar były prostytutki – eufemistycznie nazywane przez Amerykanów „pracującymi dziewczętami”. Bezpośrednio po zakończeniu wojny w Anglii w dalszym ciągu racjonowano towary, a kraj dopiero dochodził do siebie po trudnym okresie braków aprowizacyjnych.

      Ładna siedemnastolatka Ruth Fuerst mieszkała w umeblowanej kawalerce przy ulicy Oxford Gardens. Urodziła się w Austrii i przybyła do Anglii w czerwcu 1939 roku. Pracowała w fabryce amunicji i czasami sprzedawała swoje ciało, by związać koniec z końcem. W sierpniu 1943 roku Christie udusił ją w swoim domu przy Rillington Place 10 w Notting Hill i zakopał na podwórku na tyłach. Jego żona była wtedy nieobecna. Wkrótce potem zrezygnował ze służby w policji i podjął pracę w fabryce urządzeń radiowych w Acton.

      W październiku 1944 roku uśpił gazem i udusił trzydziestojednoletnią Muriel Amelię Eady, gdy Ethel znowu wyjechała do rodziny. Muriel mieszkała z ciotką w Putney i pracowała w tej samej fabryce sprzętu radiowego. Wydaje się, że cierpiała na katar, a uprzejmy kolega, pan Christie, twierdził, że zna się na medycynie, i zaprosił ją do domu, by skorzystała ze specjalnego inhalatora. Jej zwłoki dołączyły do gnijących szczątków Ruth Fuerst.

      We wtorek 8 listopada 1949 roku uduszono dwudziestoletnią Beryl Susannę Evans. Dwa dni później zamordowano jej czternastomiesięczną córeczkę Geraldine. Obie spoczywają w grobie G179 na cmentarzu Gunnersbury w Acton w Ealing w zachodnim Londynie.

      Kiedy zamordowałem żonę, usunąłem przeszkodę, która od dziesięciu lat stała mi na drodze. Po jej śmierci mogłem spełnić swoje przeznaczenie.

      JOHN CHRISTIE

      W grudniu 1952 roku udusił Ethel Christie w łóżku i pogrzebał pod podłogą salonu.

      Po pozbyciu się żony zaczął coraz częściej mordować. Popełnił trzy zabójstwa w ciągu trzech miesięcy.

      Kathleen Maloney, ładna dwudziestosześcioletnia prostytutka z Southampton, poznała Christiego w londyńskim pubie. W styczniu 1953 roku zwabił ją do domu przy Rillington Place 10, uśpił gazem i udusił. Ukrył zwłoki w składziku przy kuchni.

      Dwudziestotrzyletnia Rita Nelson z Belfastu, prostytutka będąca w ciąży, poznała Christiego w kawiarni. Zwabił ją do domu pod pretekstem, że potrafi przeprowadzić aborcję. Ona również została odurzona gazem i uduszona. Jej zwłoki trafiły do składziku obok ciała Kathleen.

      Ostatnią ofiarą była Hectorina MacLennan, urodzona w Szkocji dwudziestosześcioletnia brunetka, która szukała lokum i zapukała do drzwi Christiego. Zauważyła na zewnątrz wywieszkę z napisem: „Pokój do wynajęcia”. Została uśpiona gazem i uduszona 6 marca 1953 roku. Także trafiła do składziku, w którym zaczęło robić się tłoczno.

      Hectorina spoczywa teraz w ubogim grobie na cmentarzu Gunnersbury w zachodnim Londynie. Większość opracowań podaje, że miała dwadzieścia sześć lat, ale na nagrobku umieszczono informację, że dwadzieścia siedem.

      Christiego zwykle opisuje się jako człowieka niezwykle skrupulatnego, dbającego o najdrobniejsze szczegóły. Uważam, że była to maska, często spotykana wśród psychopatycznych zabójców, którzy udają normalnych ludzi, choć w głębi duszy są zupełnie inni; doskonałym przykładem takich zachowań jest Neville Heath.

      Jeden z instruktorów z wojska poprosił, by Christie zostawił w jednostce swój zeszyt ćwiczeń jako przykład staranności dla innych rekrutów.

      Kiedy przebywał w zakładzie karnym, współwięźniowie szybko dowiedzieli się o jego obsesji na punkcie czystości. Pewnego dnia kolega zaproponował, by Christie zaciągnął się papierosem. „Nie, dziękuję” – odpowiedział. „Trzymałeś go w ustach. Bez obrazy, ale nie powinieneś oceniać mnie po moim obecnym wyglądzie, chłopcze. Zwykle nie noszę takiej odzieży. Staram się mieć nieskazitelnie czystą bieliznę”. Moim zdaniem ta pozornie niewiele znacząca, nonszalancka odpowiedź Christiego na propozycję zaciągnięcia się papierosem dużo mówi o patologicznych cechach jego psychiki i pozwala nam zajrzeć w głąb umysłu człowieka, który podświadomie ma bardzo niskie mniemanie o sobie. Christie mówi w afektowany sposób, by zaimponować współwięźniom, których uważa za stojących niżej w hierarchii społecznej. Oszuści i naciągacze często zachowują się podobnie.

      Wszystko wskazuje, że Christie cierpiał na obsesyjno-kompulsywne zaburzenie osobowości (ang. obsessive-compulsive disorder