Godzina zagubionych słów. Natasza Socha

sądzisz, że to wredne tak po prostu zniknąć? Ja rozumiem, że mieliśmy nasze dziecięco-nastoletnie problemy, że nie zawsze się dogadywaliśmy, ale tym razem naprawdę przesadziłaś – powiedział głośno, patrząc na ich wspólne zdjęcie, które wisiało w sypialni matki.

      On miał wtedy pięć, ona dziesięć lat. I w ogóle nie byli do siebie podobni. Marcin uśmiechał się, pokazując braki w uzębieniu i buzię wybrudzoną czekoladą, a Joanna patrzyła prosto w obiektyw, poważna i trochę gniewna, jakby męczył ją fakt pozowania obok takiego głupola. Ale coś ich jednak łączyło. Piegi, nos, usta. Ten sam kolor oczu, kształt twarzy. Nie miał racji. Byli do siebie podobni, i to bardzo. Ta fotografia odzwierciedlała również ich charaktery i temperamenty. Pewnie dlatego matka ją oprawiła i zawiesiła po prawej stronie łóżka. Były tam jeszcze inne zdjęcia, głównie Marcina, który najwyraźniej lubił pozować do zdjęć. I często się uśmiechał.

      – Wkurzyłaś mnie, siostra. Nigdy nawet nie poznałem Ebbego, chociaż na zdjęciach wyglądał na równego gościa. Że już nie wspomnę o swojej siostrzenicy… Jak zwykle wszystko musi być tak, jak ty chcesz. A ja nawet nie mogę zaprotestować, bo i tak mnie nie słyszysz. Zawsze byłaś egoistką, ale tym razem trochę cię poniosło. Powiem ci, że nigdy nie myślałem, że tak się to może skończyć. Dobra, nie było między nami najlepiej, ale to, co zrobiłaś, trochę mnie wyprowadziło z równowagi. Nie, nie tylko trochę. Jestem serio wkurwiony. Ty zawsze miałaś wszystkich i wszystko w dupie – dodał jeszcze, choć podświadomie czuł, że to nie do końca była prawda.

      Kiedy mama zajrzała do sypialni, Marcin szybko odwrócił głowę, żeby nie zauważyła jego mokrych oczu. Chyba nawet nie pamiętał, kiedy ostatni raz płakał. Zdaje się, że podczas Gwiezdnych wojen, kiedy zginęła Lea.

      Pociągnął nosem.