Służąca. Alicja Sinicka

mnie myśl, że mogłabym się na to zgodzić.

      – Jakie byłyby moje obowiązki? – pytam cicho.

      – Dbanie o dom, chodzenie w odpowiednim ubiorze, służba, nic więcej. Nie będzie żadnych podtekstów, bez obaw. – Unosi dłonie. – Będziesz mogła wychodzić wieczorem do ludzi, nie będę cię trzymał pod kluczem.

      Nagle parska śmiechem, kropla jego śliny spada mi na policzek. Nie wycieram jej. Jestem tak bardzo skamieniała i obojętna.

      – Co to znaczy „w odpowiednim ubiorze”?

      – W sukienkach służby, bardzo dobry materiał, Joanna nie narzekała.

      – Joanna?

      – Kiedyś, wiele lat temu, bawiłem się w to z pewną dziewczyną. Odeszła po roku, zgodnie z umową. Wiele lat żyliśmy bez służącej i było w porządku, kiedy jednak zaczęłaś przyjeżdżać do Antoniego… no cóż. – Wzrusza ramionami. – Rozbudziłaś wspomnienia.

      – Jaką mam pewność, że po roku naprawdę to się skończy?

      – Słowo rycerza. – Uderza się w pierś. – To powinno ci wystarczyć.

      Spuszczam wzrok.

      – Musisz się na to zgodzić, nie powinnaś się nawet nad tym zastanawiać.

      – Wszyscy jesteście w to zaangażowani?

      – Co to znaczy „wszyscy”? – powtarza z nutą zniecierpliwienia w głosie.

      – Pani Maria, Kacper.

      – Maria wie, a Kacper, jak to Kacper, buja w obłokach.

      Wspominam radę Kacpra, żebym się nie godziła, kiedy Maria zaproponuje mi mieszkanie u nich.

      – Muszę iść do domu – mówię słabo.

      – Powiedz mi, Julio: czego w moim przekazie nie zrozumiałaś?

      Patrząc na jego stężałe rysy twarzy i gniew płynący z oczu, myślę, że tak samo będzie w jego domu, kiedy nie zrobię czegoś tak, jak sobie zażyczył.

      – Zrozumiałam wszystko.

      – Masz czas do wieczora. O dwudziestej do ciebie zadzwonię. Wtedy dogadamy szczegóły i przeprowadzisz się do nas na dniach. Tylko ani słowa nikomu, rozumiemy się?

      Powoli wstaję z krzesła, pragnę wyjść na świeże powietrze.

      – Rozumiemy się, Julio?

      Jego głos nagle słabnie. Mam wrażenie, że rozdziela nas szklana tafla. Kręci mi się w głowie, jestem rozkojarzona, jakbym nagle zbudziła się z koszmaru.

      Odchodzę bez słowa wpatrzona we frontowe drzwi. Chcę zostawić ten koszmar za sobą.