Op liefde se drumpel. Elza Rademeyer

nie. “Waarheen gaan ons?”

      “Net waarheen jy wil.”

      “Kies jy maar, ek kan nie nou aan ’n spesifieke plek dink nie.”

      “Wat van Gouritsmond se kant toe?”

      “Dit klink goed. Ek was lanklaas daar.”

      “Gaan julle voor middernag terug wees?” kom Gertruida se stem vanuit die kombuis.

      “Ja, ek sal haar voor donker terugbring,” gee Herman antwoord.

      Gertruida kom te voorskyn. “O, dis jy, Herman. Ek dag dis haar kêrel wat opgedaag het.”

      En dan: “Suzanne, wat moet ek vir Flip sê as hy hier aankom?”

      “Enigiets. Net wat jy lus is om vir hom te sê.” Haar stem drup van die sarkasme. “Ek kry net my handsak, Herman, dan kan ons maar ry.”

      “Ek is bly jy voel soveel beter,” sê hy toe hulle wegtrek. “Daar was hierdie week ’n hele paar kinders by die skool weens griep afwesig.”

      “Ek het nie geweet daar is wel ’n virus in omloop nie. Ek bedoel dat daar skoolkinders is wat dit het nie.”

      Gelukkig begin hy oor die besige verkeer praat en het hy waarskynlik nie gehoor sy het haar mond verbygepraat nie.

      Dit word ’n aangename middag. Herman is ’n lekker maat met wie sy oor enige onderwerp kan gesels. Ook oor die kollega by haar werk wat bedank het, en dat daar Maandag ’n ander meisie in haar plek begin.

      “Ek het haar nog nie gesien nie, maar sy kom van George af. Sy was glo ’n onderwyseres daar in een van die laerskole. Ek weet nie wat haar laat besluit het om nou vir ons prokureursfirma te kom werk nie, dalk het sy moeg vir kinders geraak.”

      “Ja, hulle kan soms ’n handvol wees. Wat ek baie sal mis wanneer ek gaan boer, is die skool se sport. Ek het van die seuns al so goed leer ken tydens die rugby-afrigting dat hulle vir my soos familie voel.”

      “Het jy broers en susters? Eintlik weet ek baie min van jou af.”

      “Net ’n suster wat in Durban woon. Getroud en met twee kinders. En jy?”

      “Ek was my ouers se enigste kind, en tannie Gertruida is die enigste oorlewende tante wat ek het, of wat ek altans ken. Van die res van my familie dra ek geen kennis nie.”

      By Gouritsmond aangekom, klim hulle uit die motor en gaan stap kaalvoet op die strand. Daarna trek hulle weer hul skoene aan, en stap die strate van hoek tot kant plat. Nog later gaan geniet hulle koffie en koek by ’n restaurant, en toe Suzanne haar kom kry, is die middag om.

      Dit is eers toe sy by die woonstel kom dat sy weer aan Phil dink, en wonder of hy dalk opgedaag het.

      “Nee, maar hy het gebel,” lig Gertruida haar in. “Hy sê jy het nie jou selfoon beantwoord nie.”

      “Ek het dit nie saamgeneem nie.”

      “In elk geval, hy sê hy kon toe nie Mosselbaai toe kom nie. Daar het iets voorgeval wat hom die hele dag besig gehou het.”

      “Seker weer werk.”

      “Hy het nie gesê wat dit was nie.”

      “Wou hy darem weet waarnatoe ek is?” Net so wel sy het haar sel by die woonstel vergeet. Dit kan hom net goed doen om te hoor sy het nie vir hom gesit en wag nie.

      “Nee, hy het nie gevra nie.”

      “As sy werk vir hom só belangrik is, moet hy liewer nie eens ’n meisie hê nie.”

      “Dit kan Flip dalk afskrik as jy soveel druk op hom plaas. Konsentreer liewer op sy goeie punte.”

      “Afskrik van wat? Ons is nog nie getroud nie. Ek verstaan nie hoekom jy so vir hom kant kies nie. As tannie jonger was, sou ek amper kon gedink het jy is op hom verlief.”

      “Hy is ’n man met ambisie. Jy wil tog seker nie ’n ongeleerde leeglêer van ’n man hê wat meer kleintjies as iets anders maak, en vir wie jy jou in ’n krotbuurt moet afsloof nie.”

      “Nee, maar Flip, agge Phil, is nie die enigste man wat iets beteken nie. Vat nou maar vir Herman. Hy het ook geleerdheid, anders sou hy die kinders nie kon geleer het nie. Hy onderrig die outjies in rugby en maak geld bymekaar sodat hy nie hoef te sukkel wanneer hy gaan boer nie. As ek ’n broer kon gehad het, sou ek gewens het hy moet soos Herman wees.”

      “’n Broer soos Herman?”

      “Ja, hy is sonder pretensies. Behalwe nou dat hy te dooierig is om vir hom ’n meisie uit te slaan.”

      Gertruida kug effens. “In elk geval, Flip het gesê, kom wat wil, hy sien jou Maandagaand.”

      “Ek het ’n good mind en vat my weg. Hy moet leer om my tyd nie langer te mors nie.” Sy voel kompleet nes Sagmoedige Twintigjarige.

      “Hy hét dan gebel om verskoning te vra oor hy nie kon kom nie.”

      “Ja, maar hy moes dit douvoordag al gedoen het.”

      “Hoe was jou middag? Het Herman hom gedra?”

      “Herman sal hom altyd gedra. Dit was ’n aangename middag. Baie lekkerder as wat ek hier op Phil sou gesit en wag het. Tevergeefs.”

      “Wil jy hom nie gaan nooi om saam met ons te eet nie?”

      “Nee, hy sal nie kan kom nie. Hy het genoem dat hy vanaand gaan huisbesoek doen.”

      “O. Miskien kan ons môreoggend by die kerk hoor of hy nie middagete saam met ons wil kom geniet nie.”

      “Miskien, ja,” antwoord Suzanne niksseggend voor sy die onderwerp sommer verander. “Ai, ek het nog klere nodig, maar ordentlike klere is net so vrek duur.”

      “Ek dink nie jy sal ’n tekort aan geld vir klere hê as jy en Flip trou nie.”

      “Daar begin tannie al weer met dieselfde storie. Ek het ’n idee daar gaan nog heelwat ‘asse’ in die see loop voor ek met Phil trou.” Sy is so vies dit voel of sy rooi sien.

      “Nou kom ons los dan nou maar die onderwerp,” sê Gertruida sedig terwyl sy met die potte op die stoof werskaf. “Vertel my waar jy en Herman was en wat julle alles gedoen het.”

      “Ons het die hele Gouritsmond van hoek tot kant verken.”

      “Waaroor het julle gesels?”

      “Ag, hy’t vir my ’n paar skoolstaaltjies vertel, en ek het hom vertel van my werk, en van Suurpruim se geskinder by ons base. Gewone dinge. Hoekom vra tannie?”

      “Nee, ek het gedag miskien het hy vir jou vertel van die verbreekte verlowing.”

      “Nee, hy’t niks gesê nie.”

      “Hy het vir my vertel, ook hoekom hy nog nie vir hom ’n ander meisie aangeskaf het nie.”

      “Wat het hy gesê?”

      “Dis ’n geheim. As hy dit nie self vir jou sê nie, gaan ek dit ook nie vertel nie.”

      “Dit het seker te doen met die meisie wat hom nie wil raaksien nie?”

      “Dit baat niks om nuuskierig te wees nie. My mond is gesnoer.”

      Suzanne lig haar skouers ergerlik. “Goed so. Hou maar julle geheim vir julself.”