Die ligte stampie wat hy haar wou gee, is harder as wat hy bedoel het. Sy verloor haar balans en hy moet keer of sy val. “Wat doen jy! Slaan jy my?”
“Nee, ek stoot jou weg! Jy’s pragtig, jy’s begeerlik, maar ek is nie lus vir jou speletjies nie. Trek jou aan. Ons moet uitkom na ’n teetuin of ’n kunsgalery, enige plek waar ons nie opgesweep kan raak nie.” Sy is kwaad, en hy kan haar nie kwalik neem nie. Hy het haar beledig en verneder. Sy veg om haar selfvertroue te herwin. Hy sien dit aan die manier hoe sy haar jakkie optel en uitskud voordat sy dit aantrek. Hy wou haar nie seermaak nie en hy het. “Ek is jammer, ek het dit nie so bedoel nie. Sal jy my kans gee om te verduidelik?”
“Ek hou nie daarvan om in openbare plekke te sit en afshow nie. Het jy vergeet ons is public property?” Sy vou die pante van haar jakkie om haar, strik die gordel met mening vas. “Ons praat hier en kry klaar. Toe, sê jou sê. Wat het ek nou weer oortree, meneer Perfek.”
Theo voel soos ’n hond. “Dis nie jy nie. Dis ek. Ek het … ruimte nodig, tyd.”
“Straf jy my? Is dit oor gisteraand?”
“Ek wou gisteraand al praat.”
“Maar eers wou jy saam met my bed toe gaan?”
“Jy weet hoe dit gisteraand was. Ek het … Jy ook … Ons het goed gevoel.”
Sylvia plak haar hande in haar heupe. “Ek het altyd gedink jy weet wat jy wil hê. Wat is dit nou met jou?”
“Ek is moeg. Ek wil uit.”
Sy skud haar vuiste in die lug. “Asseblief! Jy kan net so min uit soos ek. Het jy vergeet dat jy verantwoordelikhede het?”
“Ek wil nie my verantwoordelikhede ontduik nie, ek wil perspektief kry.”
“Dink jy dit sal jou help om sonder seks te bly? Hoe lank nogal, ’n week of ’n maand? Is jy besig om uit die kas te klim?”
“Jy verstaan my verkeerd. Dit het niks met seks te doen nie.”
Sylvia draai in die kamer rond, gryp ’n pakkie sigarette, skud dit so hard omtrent alles val uit. Hy help haar om op te tel. Hulle steek aan. Sy staan voor die venster, hy sit op die bank. Hulle rook in stilte. Eindelik draai sy om, skud sommer haar as op die mat af. “Wat stel jy voor?”
“Ek gaan volgende week tot ná Nuwejaar na ’n plek waar niemand my kan opspoor nie.”
Toe lag sy lelik. “Is dit T.C. Wesssels wat praat, die een wat ék ken?”
“Ek sal vir Colyn en vir Diedericks sê waar ek my bevind ingeval van nood.”
“Vir jou sekretaris en jou butler. Wat van my?”
“Ek wil jou ook tyd gee om te dink.”
“Ek? Ek het nie nodig om te dink nie. Ek het ’n jaar gelede my mind opgemaak – Dad ook. Ons het jou nodig, dammit! I can’t run the company without you. In any case, why can’t I go with you? I also need a break.”
“Ek moet dit alleen doen, my kop skoon kry.”
Sy druk haar sigaret dood. “Okay, then. If this is what you need, by all means go before you suffer a nervous breakdown and the company goes down with you. Why are you men so pathetic? Ek moet stort en aantrek, ek het Mom belowe om betyds te wees.”
Theo staan strammerig van die bank af op. “Ek sal jou bel voor ek gaan.”
“Ek sal vir Tom vra om my na die week se Krismispaarties te vergesel.”
Sylvia klap die badkamerdeur agter haar toe. Theo pak sy naweektassie. Hy tel sy klere oral op. In sy aandbaadjie se sak kry hy die boksie met die halssnoer. Hy sit dit op Sylvia se spieëltafel neer langs ’n geraamde foto van hulle twee. Hulle lyk uitgeknip vir mekaar. Perfek gepas. Gelukkig? Miskien is sy en Tom Duckworth ’n beter match.
***
Marissa en Diana sit laatmiddag by Irene Village in ’n buitelugkafee, elk met ’n glas Chardonnay en ’n Griekse slaai voor hulle. Hulle is op aanbeveling van Gunter na Ster-Kinekor se filmfees en het Wuthering Heights gekies. Albei is skielik rasend verlief op Ralph Fiennes se Heathcliff.
Marissa sê dit nie hardop nie, maar hy lyk vir haar nes Theo. In haar enigheid wens sy sy kan die fliek weer sien, dié keer op haar eie. Emily Brontë se emosionele verhaal met al die onderliggende passie en drama is so eenders as haar eie storie; sy was soms opgewonde, soms doodsbenoud. Heathcliff se besitlikheid, sy wraakgierigheid en sy obsessie met Catherine, sy liefde en haat, die broeiende onrus, het so sterk tot haar gespreek dat sy byna haar houvas op die werklikheid verloor het. Die een oomblik was dit haar en Dawie se storie, die volgende oomblik haar en Theo s’n.
Sy het begin wens hy kan haar so liefkry soos Dawie, selfs al sou dit beteken dat sy moet seerkry. Sy begeer hom en niemand mag weet nie, allermins Diana. Dus gaan sy maar aan oor Ralph Fiennes wat aantreklik is en Heathcliff wat gevaarlik is en die fliek wat romanties is.
“Eintlik is dit ’n spookstorie,” sê Diana, “maar gee my enige tyd sulke spoke. Haai, kyk wie kom hier aan. Theo, waar loop jy rond?”
Marissa sluk ’n olyf in met pit en al. Sy hou haar servet voor haar mond en kyk opsetlik by hom verby.
Hy groet stywerig. “Hallo, Diana en Marissa. Hoe gaan dit met jou? Is jy al uitgerus?”
“Ja, dankie.” Die pit het haar keel geskraap, maar sy voel te bewerig om haar wynglas op te tel en ’n slukkie te neem.
“Uit vir ete?” vra hy.
“Ons het die filmfees ondersteun, namens Gunter en Vernon,” antwoord Diana. “Hulle skiet vandag heeldag, arme goed. Wat maak jy hier?”
“Shopping.” Hy lig ’n inkopiesak op.
“Waar is my maniere? Join ons.” Diana wys na ’n leë stoel. “Ons soek iemand om die rekening te betaal.”
Theo lag. “As ek na julle borde kyk, kan dit nie juis my bankrotskap verhaas nie. Gee julle om as ek ’n koffietjie saam met julle drink?”
“Maak jou tuis.”
Hy trek vir hom ’n stoel nader en wink ’n kelner. “Kan ek vir julle ook bestel? Ek sal koop.”
Diana stamp amper haar wynglas om. “Ek speel, man, ons het geld!”
Marissa steek ’n slaaiblaar met haar vurk raak, los dit toe sy besef dat dit te groot is om dit netjies in haar mond te kry en konsentreer liewer op ’n kersietamatie.
“Jy is stil,” sê Theo.
Sy kou en sluk die tamatie en sit haar mes en vurk neer. “Ek het nie eintlik iets om te sê nie.”
“Wat het julle gekyk?”
“Ralph … Ek bedoel Wuthering Heights.”
“Was dit die moeite werd?”
Marissa kyk benoud na Diana. Red my, sein sy woordeloos. “Vra jy nog!” roep Diana uit. “Ons is verlore.”
“Hoe so?”
“Dis so romanties en so erg.”
Theo skuif die soutpot rond, veeg ’n slag oor die tafelblad. “Di, Wuthering Heights is nie romanties nie, dis ’n Gotiese gruwelprent.”
“Dis ’n bietjie kras,” sê Diana.
“Wat dan?”
Terwyl Theo en Diana stry kry oor waar Wuthering Heights inpas en watter genre dit verteenwoordig, haal Marissa haar sakspieëltjie en lipstiffie uit en verf tydsaam haar mond.
“Ek ken ’n meisie wat dit sonder ’n spieël doen,” sê Theo. Sy oë is vol tergliggies.
“Jammer ek moet jou teleurstel.” Sy bêre haar lipstiffie, klap haar spieëltjie toe en los dit op die tafel. Dis ’n geskenk