Al doen hy egter wát om haar by te staan en haar hart te wen, sy lot is by Sylvia de Wildt ingewerp. As en wanneer hulle die dag trou sal twee van die grootste Suider-Afrikaanse besigheidskonglomerate saamsmelt. Wessels & De Wildt sal daarna volgens alle aanduidings miljarde rand sterk wees, genoeg om saam met Elon Musk maan toe te kan gaan.
Die toekoms maak hom so opgewonde dat geen waternimf hom maklik daarvan sal laat afsien nie. Theo sit sy leë koffiebeker neer. Dis goeie koffie. Vir ’n plaaskombuis, uitstekende koffie. Ja, die lewe hier het seker heelwat voordele, maar sy sakebelange is ingewikkeld en sy teenwoordigheid op kantoor absoluut noodsaaklik. Hierdie wegbreek uit die stad, moet hy erken, is blote ontvlugting. Sy praatjies oor plaas toe kom en boer is niks anders nie as droomskuim en wit leuens om goed te lyk voor Flip du Plessis en sy vrou en dogter wat hy nie met sy ander sakebelange sal kan beïndruk nie. Altans, hy glo nie.
Die loomheid van die middag daal op hom neer ten spyte van die lugreëling. Hy tel die skinkbord met koffiegoed op en dra dit kombuis toe. Verbeel hy hom of hang die geur van die vleis en blomkool wat hulle vir middagete gehad het nog in die lug? Dis nie afstootlik nie, miskien net huislik. Die kombuis is netjies aan die kant gemaak en die blinders is toegetrek. Mieta is nêrens te sien nie. Hy los die skinkbord op die tafel en stap op sy tone uit, versigtig om nie die stilte te versteur nie.
In die gang staan hy en wonder watter kamer is hare, Marissa s’n. Al die deure is toegetrek. Was dit nie vir die portaaltjie wat na die badkamer lei nie, sou hy nie geweet het aan watter kant van die gang syne is nie. Onthou hy nou reg?
Hy gaan ’n kans waag en die deur naaste aan die eetkamer oopmaak. Naaldwerkkamer. Hoe verlang hy nou na sy ouma! Volgende een. Studeerkamer met boekrakke en ’n rekenaar op die lessenaar, nog ’n telefoon buiten die een in die gang. Flip du Plessis is nie agter die tyd nie. Theo het sy hand op die volgende deurknop toe sy gewete hom aankla: Jy is ’n gas in die huis en die eienaar vertrou jou met sy goed én met sy dogter. Gedra jou ooreenkomstig!
Hy los dit, loop na die tweede deur langs die badkamer en stoot dit oop. Sy tas staan reg voor hom op die houtbankie onder die venster. Hy trek die deur toe, gaan sit op die bed en skop sy skoene uit, onthou om sy wekker te stel. Dit sal nie deug om teen donkernag eers weer wakker te word nie.
***
“Marissa, dis aand. Ons eet oor ’n uur. Gaan jy opstaan?” Die stem kom van ver af, dofweg en baie ver. Iemand ruk en pluk aan die deur. “Marissa, dis Mamma, sluit oop, asseblief.”
Sy dwing haar oë oop. Sy is so móég.
“Moet Pappa die slot breek of gaan jy oopmaak?”
Haar kamerdeur is gesluit en sy kan nie onthou dat sy gedoen het nie. Hoekom? Sy lê ’n paar oomblikke voor sy die antwoord het. Dawie.
“Marissa … Asseblief.”
“Ek kom.” Haar stem is so sag sy glo nie haar ma het gehoor nie.
“Ek gaan jou pa roep.”
“Nee!”
Marissa val omtrent van die bed af en haal die deur in ’n grys waas van uitputting.
Sy sukkel met die sleutel, dis al of haar hande slap is. Eindelik is dit oop. Haar ma lyk gespanne en ouer as gewoonlik.
“Ag, my kind …” Sy gooi haar arms om haar, hou haar ’n rukkie lank vas voordat sy haar weer die kamer inlei, bed toe. Toe hulle sit, tel haar ma die hoofpynpille se houer op. Sy frons. “Hoeveel het jy gedrink?”
“Twee, drie, ek weet nie.”
“Dis gevaarlik.”
“Dis nie slaappille nie.”
“Dankie daarvoor.”
“Ek moes net slaap.”
Irma vat haar hande in hare. “Ek verstaan, maar jy moet versigtig wees. Ons het genoeg ellende vir een hele jaar beleef.”
Sy sluk die knop in haar keel weg. “Is hulle kwaad vir my? Oom Dawid en tant Chrissie?”
“Hulle is verslae en hartseer, nie kwaad nie.”
“Is Mamma seker?
“Hulle vergewe jou.”
“As hulle my vergewe, beteken dit hulle dink ek is skuldig en ek is nie.”
“Ek glo nie dis hoe hulle redeneer nie. Hy was maar nie reg vir die huwelik nie.”
“Hoe … Hoe gaan dit met Mart. Is sy oukei?”
“Oom Jan het laat weet dat sy geopereer word.”
“En die baba?”
“Ek het nie gevra nie.”
“Vergeet ek, ons is nie veronderstel om te weet nie.” Marissa is amper te bang om te vra, maar sy moet: “Waar is Dawie?”
“Op De Aar in die lykshuis.”
“Die begrafnis?”
“Hulle het nog nie ’n datum nie.”
“Hulle wil seker eers weet wat met Mart gaan gebeur.”
“Dalk kan sy nog die begrafnis bywoon.”
“Ek gaan nie.”
Haar ma lyk geskok, sy los haar hande. “Kind, hulle sal dink jy hardloop weg.”
“Hulle kan dink wat hulle wil. Ek gaan nie.”
“Wat sê ons?”
“Ek moes nooit ingestem het om hulle strooimeisie te wees nie. Ek moes eers Kersfees gekom het, dan het hulle getrou en Dawie het nog geleef. Ek gaan Pretoria toe, ek ry môre.”
“Jy’s te ontsteld om alleen die pad te vat.”
“Ek sal kalmeer. Ek sal rustig raak sodra ek in die kar is. Ek moet net wegkom.”
Irma sug. “Lyk my ek sal jou nie oortuig nie. Waar gaan jy heen? Vir Diana kuier? Het jy haar al gevra?”
“Sy het my genooi. Ek moet net bel en sê ek kom vroeër.”
“Ons gas ry ook môreggend. Hoekom vra jy hom nie om jou te vat nie?”
“En as ek eers daar is, wie bring my terug?”
“Jou pa kan jou gaan haal vir Kersfees.”
“Ek ry nie saam met daai man nie.”
“Wat is verkeerd met hom?”
“Ek ken hom nie.”
“Ek hou van hom.”
“Ja, hy probeer hard om Mamma te beïndruk.”
“Jou pa kom ook goed met hom oor die weg.”
“Laat ons hoop hy betaal sy huur op datum.”
“Die deposito is oorgedra.”
“Dis juis sulkes wat later versuim. Simpel mansmens.”
Irma gee ’n laggie. “Oh, the lady doth protest too much.”
“Mamma vat dinge heeltemal te ver.”
“Goed, ek vra om verskoning. Ek was onsensitief.” Sy staan op en loop deur toe. “Kom kombuis toe, dan kry jy vir jou iets om te eet.”
“Ek is nie honger nie.”
Irma skud maar haar kop. Sy staan by die deur, die deurknop in haar hand. “Jy moet onthou om Diana te bel as jy môreoggend wil ry.”
Marissa het gedink sy kan in die kamer wegkruip tot almal, Theo Wessels inkluis,