Dors. Marinda van Zyl

is lank verby etenstyd toe drie beddens, ’n jonkmanskas, die hangkas en spieëltafel, eettafel en ses riempiestoele uiteindelik stewig op die wa vasgemaak is. Die rolle materiaal word in die spasies ingedruk. Adriana merk elke rol af: linne, moeselien, sis, bafta, koordferweel, flennie en seildoek. Twee bulsakke gestop met gansdons word bo-oor die meubels gegooi voor dit met olieseildoek bedek word. Dan kom die tentseil bo-oor en word dit stewig met rieme vasgetrek. Daar is nog genoeg plek vir drie sakke roltwak en die twee halfaamwatervate. Die boerseep en lood word plat op die bak onder die watervate gepak. Die twee tente en Mieta-hulle se bondels word ook hier gelaai.

      Die huisorrel, koperledekant en wastafel kom op die kakebeenwa. Vir die kinders sal hangmatte in die wa vasgemaak word om in te slaap. Die klerekiste sal ook as sitplek in die wa gebruik word. Die kosware: gedroogde vrugte, boermeel, sout, koffiebone, mieliemeel, suiker, biltong en droëwors kom onder die kap van die blomwa. Onder die waens word kleiner watervaatjies, driebeenpotte, ’n wasbalie en die koffieketel vasgemaak. Môreoggend sal ’n paar hoenders gevang word om in die karet onder die wa saam te trek.

      Adriana wens dat hulle sommer vanaand al die swepe kan laat klap sodat sy niemand hoef te sien of groet nie. Maar nou moet hulle by ouma Tina gaan slaap en môre met eerste lig, sê haar pa, die stof van hierdie werf van hul voete afskud. Gister wou ouma Tina haar glad nie laat los nie en het haar rok sopnat gehuil. Hoe sal dit nie môre gaan nie?

      Die aandster vonkel al toe Gustav by hulle aankom. Haar pa groet hom asof hy die verlore seun is.

      “Ek het gewonder wat van ons prediker geword het. Toe sê my pa jy het die kapkar geleen en is inderhaas Pretoria toe.”

      “Ja, spot maar. Ek dink nog steeds julle maak ’n groot fout, maar ek sou my plig as geneesheer versuim as ek julle sonder medisyne laat gaan. Julle gaan koorsstreke in. Rooilaventel, groenamara, witdulsies en paregorie gaan nutteloos wees. Al wat vir die malariakoors help, is kinien. Ek het ses botteltjies in die hande kon kry, maar dis nie veel nie. Mag die Goeie Vader gee dat julle koorsvry anderkant uitkom.”

      Gustav roep Adriana eenkant toe. “My kollega in Pretoria sê ses druppeltjies moet geneem word sodra die eerste tekens van koorsigheid bemerk word. Al voel die pasiënt beter ná twee of drie dae, moet dit minstens vyf dae gedrink word. In die oggend en in die aand. Hy sê die koors kom partykeer ná vier dae terug en dan is dit veel erger. Die kinien is vreeslik bitter. So gee maar vir die kinders ’n bietjie suiker of heuning agterna.” Hy huiwer ’n oomblik. “Hy kon nie sê of dit veilig vir ongebore babas is nie.”

      Adriana deins verskrik terug, maar Gustav merk dit skynbaar nie. “Ek vermoed jou moeder is swanger, maar dis nie vir my om haar daarna …”

      “Wat laat jou so dink?” vra sy verbaas.

      “Sy’s buierig en tranerig. Gewoonlik ’n weggeeteken. Is sy dalk soggens naar?”

      Adriana skud haar kop. “Nie waarvan ek weet nie.”

      Haar pa onderbreek gelukkig die gesprek toe hy naderkom met die knapsak vol ponde. “Wat skuld ek jou, Gustav?”

      Gustav weier om te sê wat die tassie vol medisyne gekos het. “Beskou dit as betaling vir Heilie se onskatbare hulp by die skool.”

      Hy grawe in sy drasak en haal ’n pak leie met griffels, tien kladboeke, ’n Trap der jeugd, die ABC-boek en ’n Kinderen van den Bybel uit en roep na Heilie. “Dis vir jou. Jy sal dit op die trek handig kan gebruik wanneer jy vir die kinders skoolhou.”

      Toe hy die Engelse vertaling van die Grimm-broers se sprokies uithaal, loop Heilie se trane.

      Gustav sit sy arm vertroostend om haar. “Jy kon mos nooit genoeg daarvan kry nie. Dit sal jou help om jou Engels te oefen en te bly droom.”

      Adriana steek haar hand na Gustav uit, maar hy ignoreer dit en soen haar op die wang. “Kyk mooi na jou ma. Sy is ’n fynbesnaarde mens wat nie hierdie ontwrigting verdien nie.”

      Adriana kyk hom verbaas agterna. Toe Boel teen haar opspring, sak sy op haar hurke en laat toe dat hy die trane van haar gesig aflek. Dis al waarvoor sy haar pa nog kwalik neem: dat Boel hier moet agterbly.