“Ek sal piekfyn wees alleen met die kleintjies; dis nie die eerste keer wat ek dit doen nie.” Sy kyk vies na haar suster.
Lizet lyk ewe onskuldig, maar haar oë vonkel.
“Wel, ons gaan nou, dankie, julle!” roep sy, en die volgende oomblik is sy weg en is dit net Anine en die twee dogtertjies en Zander Breedt in die kombuis.
Great!
Zander stap op sy tone uit Marina se kamer. Sy slaap uiteindelik rustig. Hy maak die deur agter hom toe. Uit Soekie se kamer hoor hy Anine se stem. Sy is nog besig om ’n storie te lees.
Hy stap kombuis toe, draai die oond laer en haal ’n bottel wyn van die kas af. Hy skink twee glase wyn en stap deur sitkamer toe.
Hoekom hy nog steeds hier is, is ’n baie goeie vraag. Een wat hy nie regtig kan beantwoord nie. Anine Vos wil hom nie hier hê nie; dis duidelik. En dis nie asof hy niks dringends het om te doen nie. Hy moet songs vir sy nuwe album skryf en het nie tyd om te sit en wyn drink en oor ’n mooi vrou te wonder nie.
Stephen het hom juis ook vanmiddag gepols oor sy vordering met die nuwe CD. Hy kon die vraag vir die oomblik wegpraat, want hy het nog nie een song geskryf nie. Zilch. Zip. Nada.
En vroeër of later sal hy vir Stephen moet sê hy sukkel.
So op hierdie Vrydagaand het hy vir ’n verandering nie ’n show nie. Hy het nie planne nie, en vreemd genoeg, kan hy nie aan ’n ander plek dink waar hy eerder wil wees as net hier nie. Al is Anine Vos hier.
Hy staar minute na sy glas terwyl iets nameloos in sy binneste stoei. Laat hy nou maar eerlik teenoor homself wees, dis juis omdat sy hier is wat hy ook hier wil wees.
Hy frons. Hoe het dít gebeur? Die afgelope jaar het hy haar min gesien. Sy naweke was besig, want daar was altyd êrens ’n show. Hy het geweet die moontlikheid bestaan dat hy haar hier sal sien en het gedink hy is voorbereid daarop.
Maar toe stap hy vanaand in die gang af in sy broer se huis en daar staan sy, baba op die heup, haar lang, donkerbruin hare vir ’n verandering nie styf agteroor gekam en in ’n bolla vasgemaak nie, maar los oor haar een skouer.
Niks kon hom voorberei het op sy instinktiewe reaksie op haar nie.
Hy was opgewonde. Vandat sy ma vanmiddag teenoor hom genoem het sy is die kinderoppasser, het hy onbewustelik gewag om haar te sien.
Sy het stywe jeans aan met ’n viooltjieblou T-hemp – die presiese blou van haar oë. Dit is die eerste keer dat hy haar in iets anders as haar formele pakkie en toeknoophemp sien. En haar hare … Lang, donkerbruin hare hang laag oor haar rug af. Hy het nie geweet haar hare is so lank nie.
En toe kyk sy in sy rigting, die afkeur in haar oë duidelik te lees. Hy hoef nie te wonder of sy die storie in Die Ster gelees het nie; hy kan in haar oë sien sy het en, wat meer is, hy kan ook sien sy glo elke woord wat daar staan.
En dit pla hom. Hoekom?
Hy staar voor hom uit terwyl sy gedagtes heen en weer vlieg. En uiteindelik maak dinge sin: hoekom hy nog heeltyd probeer om Anine te vermy, hoekom hy redes uitdink om nie van haar te hou nie.
Die vroumens doen iets aan hom.
Dit is asof sy hart vinniger klop, sy bloed harder bruis, sy binnekant hol word – al die verspotte simptome waaroor hy so graag sing, maar wat hy nog nooit regtig ervaar het nie en wat hy hom sekerlik verbeel. Dis heeltemal belaglik om op drie-en-dertig soos ’n tienerseun op ’n mooi vrou te reageer.
“Sy slaap,” sê Anine van die deur af.
“Ek het die oond laer gestel. Kom sit, hier’s ’n glas wyn vir jou.”
“Zander, dis regtig nie nodig dat jy langer hier bly nie, ek …”
“Daar’s boontjiebredie. Jy sal maar nog ’n rukkie jou gewone irritasie met my moet onderdruk, want ek gaan eers eet.”
Sy gaan sit en tel haar glas wyn op. “Waar kom jy daaraan? Ek het nog nooit gesê jy irriteer my nie, dis net …” begin sy heftig, maar hou toe op praat.
“Ja? Jy het nog nooit ’n geheim daarvan gemaak dat ek nie jou gunstelingpersoon is nie, ek wil net graag weet hoekom.”
Sy staan op. “As jy wil eet, kom ons eet. Ek skep op.”
Hy kyk haar vir ’n rukkie agterna voordat hy opstaan. Dit kan nog ’n interessante aand word. Hoewel hulle al dikwels saam met van die familie gekuier het, was hy en sy nog nooit alleen in mekaar se geselskap nie.
Sy het die bakke reeds op die tafel gesit toe hy instap en is besig om haar eie kos in te skep. Toe sy klaar is, skuif sy die bak in sy rigting, maar hy hou sy bord uit na haar. “Ek hou van die rys …”
“… eenkant en die bredie eenkant.”
Verbaas kyk hy na haar. “Hoe weet jy?”
“Ons eet die afgelope drie jaar gereeld saam, onthou?” Sy gee sy bord vir hom aan.
Hy hou sy hand uit na haar. “Sal ons bid?”
Sy kyk na sy hand vir ’n oomblik voordat sy haar hand huiwerig oorskuif na hom toe. Maar hy vou nie net sy hand om hare nie, hy vleg sy vingers deur hare.
Sy trek haar asem skerp in.
Hy buk vooroor en bid. Vir die kos, vir die wyn, vir die geselskap.
Sy woel haar hand dadelik los en begin eet.
“Jy wou sê? Dis nie dat ek jou irriteer nie, dis net …?”
Sy rol haar oë. “Zander, seriously. Ek is bewus daarvan ek is nie jou gewone Vrydagaand-date nie, kom ons eet sodat jy kan gaan.”
“En wat is my gewone Vrydagaand-date, dink jy?”
“Jy vergeet ek is ’n joernalis. Ek lees of gaan minstens deur die meeste koerante en tydskrifte. Ook vandag s’n.”
Hy glimlag skeef. Hy het mos geweet. Daarom behoort dit hom nie te pla wat sy dink nie. “Glo my, ek weet jy’s ’n bekróónde joernalis. Ek het jou artikel oor Ted Venter gelees. Dit klink asof jy ’n beter begrip van die situasie as die polisie gehad het.”
“Dit was al ’n ruk gelede,” sê sy kortaf.
Mmmm, so sy hou nie daarvan dat daar oor haar gepraat word nie. “Wel, as bekroonde joernalis, glo jy alles wat jy in koerante en tydskrifte lees?”
“As dit nie waar is nie, hoekom sê jy nie so nie?”
“As ek alles moet probeer verdedig wat koerante en tydskrifte opdis, sal ek nooit iets anders gedoen kry nie. Mense wat my ken, weet wie ek is. Die res moet glo wat hulle wil glo.”
“So, wil jy my sê die storie van die girl wat sê sy het … sy was ’n nag … by jou …” Sy begin stotter en ’n blos kruip teen haar nek op.
So die hardekwas joernalis kan skaam raak? Interessant.
“Ek bedoel, wil jy my sê die storie is nie waar nie?”
“Ek wil hoegenaamd niks daaroor sê nie.”
“So dit is waar?”
“Dis nie wat ek sê nie.”
“Maar as dit nie waar is nie, hoekom stel jy nie jou kant van die saak nie? Het nie een joernalis met jou probeer praat voor die berigte verskyn het nie? Wat van die sosiale media? Kan jy jou kant van die storie nie dáár vertel nie?”
“O, joernaliste het gebel. Glo my. Sonder ophou. Hulle het my op die lughawe ingewag. Dis net, ek het niks vir hulle te sê nie. Ek probeer lankal nie meer om stories op sosiale media verkeerd te bewys nie.”
“Hoekom?”
“Ek was baie nuut in die bedryf toe ek al agtergekom het wat ek sê en wat uiteindelik in ’n koerant verskyn, is twee