Meg maak haar mond oop om te protesteer, maar Barnato spring op en gee haar nie ’n kans nie.
“Skone en mees geliefde dame, dat ek so ’n dwaas kon wees! The Arms and the Soul – dis tog wat die naam juis beduie – is ’n plek vir skoonheid, vir die eteriese, waar die siel, net soos die liggaam, gevoed moet word. Hier in hierdie halle van u koninkryk moet alleenlik hoge kultuur beoefen word, nie waar nie, here?”
Hy kyk tersluiks na die gehoor, wat nou om Meg en die vreemdsoortige teatergroep saamdrom, en die uitgelese versameling Johannesburgse here beaam sy stelling heelhartig en luidkeels.
“In ’n spel wat spesiaal vir ons eie skone dame, Meg, geskryf is, wil ek boete doen!” Barney slaan teatraal met sy vuis teen sy bors. “Ek wil hier in die openbaar bely hoe ek in my dwaasheid die naam van die Arms geskaad het.”
’n Onderdrukte gegiggel word oral rond gehoor.
Meg ruik lont. Die vent met sy aapagtige gevreetjie is waaragtig besig om haar vir die gek te hou voor hierdie spul onderlangs proesende mans! Haar imposante borste rys dramaties soos sy haar asem diep intrek en haar oprig tot haar volle, rysige hoogte.
“Hierdie plek is geen teater nie, meneer Barnato, net so min soos dit ’n verbrande boksarena is! Jy en jou trawante kan –”
“Madame, madame! Gee ons net ’n kans! ’n Spel tot lering en stigting. Dis tog wat hierdie Sodom en Gomorra-stadjie nodig het. Sal u so wreed kan wees om hierdie here, wat u as hulle beskermengel beskou, iets só belangriks te ontsê: om ’n stuk wat aan u opgedra is, vir u voor te dra?”
Meg voel in ’n hoek gedryf. ’n Klein bietjie stigtelike vermaak kan seker nie die Arms kwaad aandoen nie? Wat hulle wel as saloneienaars skade kán berokken, is die indruk dat hulle twee suurknol-Skotte sonder ’n sin vir humor is …
Meg huiwer – en Barney kom met sy troefkaart. Hy weet hoe ingestel op wins die Skotse dame is.
“Ons moet sjampanje hê, madame! Ons sal die spel begin met ’n honderd flesse van meneer MacIntyre se heel beste ingevoerde sjampanje! U kan dit op my rekening plaas, madame.”
’n Fortuin! Meg se kop werk oortyd om te bereken wat só ’n transaksie hulle in die sak kan bring. Sy kyk vraend na Mac, wat vinnig sy kop knik.
“Wel …” sê Meg stadig in ’n poging om nie oorgretig te klink nie, “… ek is nie so seker nie … Nou ja, goed. Maar ek waarsku jou, as daar enige skade aangerig word, sal dit ook vir jou rekening wees, meneer Barnato!”
Barnato buig in diepe erkentlikheid. “Dit aanvaar ek, o skone dame. Alle skade sal ek persoonlik vergoed!”
Om hulle bars daar ’n spontane applous en gejuig los. “Hoera! Hoera vir die mooie Meg! Meg is manjifiek!”
Meg frons, maar sy is tog gevlei. Sy het wel die regte besluit geneem, dink sy.
“Sjampanje, meneer Mac! Sjampanje om die muse nader te lok en ons in die regte stemming te plaas!” roep Barnato uit.
Kelners skarrel heen en weer met gelaaide skinkborde. Sjampanjeproppe klap knallend soos bottel ná bottel oopgemaak word.
Die swart Romeine maak die twee kajuitkoffers oop, en voor Meg se verbaasde oë stort daar ’n bont massa kostuums op die vloer uit.
Soos ’n spul baldadige skoolseuns sak die sogenaamde elite van Johannesburg op die inhoud van die kajuitkoffers toe, en in ’n ommesientjie het haar deftig geklede klandisie ’n totale metamorfose ondergaan en in ’n baldadige bontspul verander. Pierrot kniebuig voor koning Lodewyk die Sestiende en seerowers spring met swaaiende sabels op die tafels rond. Narre staan en lag vir Middeleeuse priesters se dolle kaperjolle!
Barney Barnato, wat die tikkie twyfel op Meg se gesig bemerk, begelei haar na ’n stoel wat hy soos ’n troon net bo die trappies na die hoër vlak, geplaas het.
“Almal wat teenwoordig is, neem deel aan ons spel! U vertolk natuurlik die hoofrol – die rol van die liewe koningin Bess, oftewel Elizabeth die Eerste van Engeland.” Hy oorhandig ’n lourierkransie aan haar. “En u sal die wenner bekroon!”
“Wenner?” vra sy versigtig.
“Elke spel het tog ’n wenner,” sê Barney en knipoog ondeund. “In hierdie geval die beste akteur, madame.”
Sy moet maar vir lief neem daarmee, want die energieke Barnato storm weg en beveel dat die verhooginkleding uitgevoer moet word. Meg sien onthuts hoe tafels en stoele haastig uit die pad gestoot word om ’n vierkant te vorm wat met wynrooi en silwer linte afgespan word.
Barnato se kleure! dink sy benoud.
Karl merk haar onrus. “Elke spel het mos ’n verhoog nodig, mevrou MacIntyre!”
Sy knik styf, dié keer glad nie gerusgestel deur die jong pierewaaier se verduideliking nie.
“Ons kort nog ons een speler, kêrels!” roep Barney van die kitsverhoog, soos Karl dit genoem het, af. “Gaan haal dadelik vir Enrico!”
Een van die monnike en Hammond in sy Pierrot-kostuum haas hulle weg om hom te gehoorsaam.
“Mannheim, verduidelik solank jou spel aan die gehoor,” beveel Barnato.
Karl maak teatraal ’n diep buiging voor Meg. “Madame, ons spel is niks minder nie as die lewe self! Die lewe is die spel! Dit is waaroor hierdie stuk handel.”
Meg frons. Sy verstaan nie mooi wat hy bedoel nie, maar sy kry die ongemaklike gevoel dat die jong man met sy silwer tong besig is om haar in ’n lokval in te lei.
Karl gee haar nie kans om verder beswaard te raak nie. “Laat my toe, U Hoogheid, om ons ander karakters aan u voor te stel.”
Uit die hoek van haar oog sien Meg hoe ’n massiewe wese geklee soos ’n Spaanse kommodoor vanuit die foyer verskyn. Die man het die langste arms wat sy nog óóit aan ’n mens gesien het. Sy merk ook dat hy dié soort knopneus het wat net een ding kan beteken: die vent is ’n bakleier!
“Laat my toe om die gedugte, die wrede en vulgêre Spanjaard wat Brittanje se eer aangetas het deur hul geliefde koningin te beledig, aan u voor te stel.”
Die man met die lang arms gluur agterdogtig onder breë oogbanke uit na Meg. “Woz zat leetle baztard … letz bege-e-en!” brul hy.
Van die omstanders begin opnuut onderlangs lag, maar Karl se waarskuwende blik laat hulle summier ophou.
“Vriende en landgenote,” sê hy, “daar het julle dit self gehoor! Hierdie vermetele vent uiter dreigemente teen ons deurlugtige dame!” En dan bulder hy skielik: “Gaan ons as goeie en trotse onderdane van Haar Majesteit hierdie nuwe vernedering sluk?”
“Nee! Nee!” weerklink dit uit elke manlike keel in die kamer.
“Vir koningin en vaderland!” roep Robinson uit, maar vernietig totaal sy waardigheid met ’n kwalik onderdrukte proeslag.
“Vir koningin en vaderland!” kom dit van die ander, en hulle lig hul glasies.
Karl buig weer diep voor Meg. “U Hoogheid, eenstemmigheid is bereik. Die dapper heer hier links van my, sir Walter Raleigh, wat natuurlik gespeel word deur die beroemde Barney Barnato, sal as verdediger van u eer optree!”
Barnato maak ’n swierige buiging voor Meg.
Iewers lui daar ’n klok – en in ’n oogwink is die Spanjaard en sir Walter Raleigh bostukloos. Die skare juig en lag, want beide mans lyk nou heel koddig in hul pofbroeke uit die Elizabethaanse periode.
Meg kan haar eie oë en ore nie glo nie. Haar woede begin stadig smeul. ’n Boksgeveg! Hulle gaan sowaar tóg ’n boksgeveg in haar heiligdom hou! Daardie agterbakse Barnato met sy aapogies! Waarom was sy so stiksienig, so naïef om die man te vertrou? Sy moes geweet het dat die skarminkel haar gaan inloop!
Die geveg begin volstoom. Die Spanjaard