Mispa. Helena Christina Hugo

      “Ons kan dit doen, solank die ander kinders nie afgeskeep voel nie. Of het jy vergeet dat julle reeds vir Maria en George ook geteken het?”

      “Ek het nie en ons sal hulle gelyk behandel.”

      Uit die hoek van sy oog sien hy sy keer die trane met haar vingerpunte. “Hierdie ou kleinstetjie lê my net so na aan die hart,” sê sy, “ek kan Caroline skud. Sy bid vir ’n volmaakte kindjie en toe sy haar kry, wil sy haar weggee.”

      Weer eens skiet dit hom te binne – die ding wat hy gedoen het. Hy kan maar nie die herinnering aan daardie nag uitwis nie, al het hy soveel keer vir homself gesê sy het lig daarvan afgekom, moederskap kan tog nie ’n straf wees nie.

      “Dit gebeur,” hoor hy homself sê. “Ek het genoeg weggooilammers in my ooikamp opgetel.”

      “Was daar al ooit een wat haar lam gaan soek het?”

      “Nee, want hulle dink nie en Caroline is die laaste paar dae soos een van hulle, maar sy kan regkom en dan soek sy haar kind.”

      “Dis waarvoor ek ook bang is.”

      “So, jy verstaan hoe dit werk?”

      “Ja, Willem.”

      “Sy is ’n Basson – mý kind – en sy hoort hier.”

      Hy moes dit duidelik maak en dalk kon hy dit sagter gestel het, maar hy het Hester se moederlikheid onderskat. Want skielik is sy op haar agterpote.

      “Als reg,” sê sy, “maar of sy hier bly of Doringfontein toe gaan, sy het versorging nodig en sy sal nie veel langer met water tevrede wees nie. Het jy met Doelie gepraat?”

      “Ek was besig. Wanneer moes ek?”

      “Dan doen ek dit.”

      Hester is al weer besig om oor te neem. Dit laat hom kriewel – en toe volg een woord op die ander en hy en sy oorywerige skoonsuster staan vroegoggend op die werf en rusie maak. “Ek hou nie daarvan dat my kind aan ’n rondlopervrou drink nie!”

      “Sy is nie ’n rondloper nie, sy’t gevlug.”

      “Wie prop jou kop vol leuens?”

      “Dink jy Doelie sal lieg?”

      “Ons lieg almal. Hoekom sal sy nie?”

      “Jy is onredelik.”

      “As ek nee sê vir ’n vreemdeling wat sonder my medewete hier kom nesskop het?”

      “Jou werkers het haar ’n heenkome gegee.”

      “Dan bly sy by hulle. Sy sit nie haar voet weer op my werf nie.”

      “Ek hou van haar.”

      “Hoe kan jy oordeel op een dag se kennis?”

      “Sy is sag en goed met kinders. Dit was opvallend.”

      “Is sy skoon?”

      “Gee haar een van die kleiner stoepkamers, ek sal haar beduie wat van haar verwag word.”

      “Nee.”

      “Wil jy hê jou kind moet van honger doodgaan?”

      “Ek sal by die bure gaan verneem of daar iewers ’n Boervrou is wat kan soog.”

      “Teen die tyd dat jy een opspoor, is jou kind dood.”

      “Vra vir Sêrah of sy weet van ’n wit vrou wat in die melk is. Caroline is nie die enigste wat van haar dienste gebruik maak nie.”

      “Sou jy jou vrou en kind wegstuur om iemand anders se kind te gaan grootmaak of wil jy nou skielik jou kind weggee om by vreemdelinge groot te word? ”

      Willem byt so hard op sy tande, dit voel of hulle kraak. “Doen wat jy wil,” sê hy en mik stalle toe. “Koeimelk sal ook nie die kind doodmaak nie.”

      Vervloeks, hy gaan vir Vonk opsaal en veldin ry om te kyk waar die reent geval het – enigiets om een of twee uur weg te kom, uit onder die doodswolk wat oor sy huis hang!

      Caroline was tog gelukkig toe hy haar oor die drumpel gedra en sy van kamer tot kamer gehardloop het om alles te ontdek, meer nog toe sy binne die eerste maand van hul huwelik swanger raak en Daniëltjie nege maande later sy opwagting gemaak het. Hulle het saam oor sy dood gehuil en sy was saam met hom dankbaar toe hul tweede seuntjie die volgende jaar opdaag. Sy was aan die voortou om hom ook Daniël Matthys te doop, asof die Here hom in hul eerste Daniël se plek gestuur het en kreupel geskape het sodat hulle hom nie met hul eersteling verwar nie, maar wel die familienaam die toekoms in kon dra. Sy het ten spyte van alles wat sy in die geheim gedoen het en daardie nag toe hy haar betrap het, saam met hom vorentoe geloop. Nou weet hy nie meer wat die dag van môre inhou nie.

DEEL II