“Nee. Jy praat te veel. Jy sal die vis wegja.” Hy sit sy ponie weer aan die loop.
“Ag, asseblief. Ek sal stilbly, regtig ek sal.” Sy draf langs die perd.
“Nee.” Hy tik die perd met die teuels en trek weg van haar. Hy ry omtrent ’n honderd tree. Toe kyk hy om en sien dat sy nog altyd agternakom. Haar lang swart hare wapper agter haar in die wind soos sy hardloop. Hy hou die perd weer in en sy kom tot by hom.
“Ek’t geweet jy sal stilhou,” sê sy hyg-hyg.
“Sal jy asseblief huis toe gaan? Ek wil nie hê jy moet agter my aanhardloop nie.”
“Ek sal tjoepstil bly, regtig ek sal!”
Hy weet dat sy hom waarskynlik tot bo-op die berg sal volg en hy willig in.
“Nou goed, maar ek waarsku jou, as jy een woord sê, net een enkele woord, stuur ek jou huis toe!”
“Ek beloof. Help my ’n bietjie op.”
Hy trek haar op die perd se kruis en sy sit dwars met haar arms om sy lyf. Hulle klim teen die platorand uit. Die paadjie loop vlak verby die Witval en hulle voel die stuifwater soos ’n fyn mis teen hulle aanwaai. Anna hou by haar belofte totdat sy oortuig voel dat hulle so ver weg is dat Sean haar nie alleen huis toe sal stuur nie. Toe begin sy weer praat. Wanneer sy ’n antwoord van hom wil hê, en dis nie te dikwels nie, gee sy sy middel ’n druk en dan knor Sean so ’n slag.
Sean kniehalter die perd en los hom tussen die bome bokant die watergate. Hy steek sy saal en toom in ’n erdvarkgat weg, dan stap hulle deur die riete af na die water. Anna hardloop voor hom uit en toe hy op die sandbank kom, staan sy klippies in die water en gooi.
“Haai, moenie klippe gooi nie! Jy sal die vis verjaag!” skree hy.
“Ag, ek’s jammer. Ek het skoon vergeet.”
Sy gaan sit en woel haar kaal tone in die sand. Sean sit aas aan sy hoek en swaai dit die groen water in. Die stroom stoot sy dobber in ’n wye kring teen die oorkantse wal rond en hulle sit albei ernstig daarna en kyk.
“Dit lyk my nie of hier vis is nie,” sê Anna.
“’n Mens moet geduldig wees, jy kan nie verwag om sommer dadelik een te vang nie.”
Met haar toon teken Anna in die sand. Vyf minute gaan stadig verby. “Sean …”
“Sjuut!”
Nog vyf minute. “Aag, wat, visvang is sommer ’n lawwe besigheid.”
“Niemand het jou saamgenooi nie,” herinner Sean haar.
“Dis warm hier.”
Sean antwoord nie.
Die hoë plate riete en biesies keer die koel windjie af en die wit sand weerkaats die son tot by die riete. Sy pluk ’n hand vol lang spiesvormige blare af en vleg hulle inmekaar.
“Dit verveel my hier,” kondig sy aan.
“Nou ja, gaan huis toe.”
“En ek kry warm.”
Sean trek sy lyn op, kyk na die wurms aan die hoek en gooi dit terug in die water. Agter sy rug steek Anna vir hom tong uit.
“Kom ons swem liewer,” stel sy voor.
Sean steur hom nie aan haar nie. Hy druk die dik end van sy stok in die sand, trek sy hoed laag af om sy oë teen die songlans te beskerm en leun terug op sy elmboë met sy bene lank voor hom uitgestrek. Hy hoor die sand knars soos Anna agter hom rondbeweeg en dan is dit weer stil. Hy begin wonder wat sy aanvang, maar hy wil nie omkyk nie, want dit sal ’n bewys van swakheid wees.
Meisiemense! dink hy bitter.
Hy hoor iemand agter hom hardloop. Hy sit vinnig regop en begin omkyk. Net toe flits haar wit lyf by hom verby en tref die water met ’n harde geplons soos dié van ’n vet forel. Sean spring orent.
“Haai, wat vang jy aan?”
“Ek swem,” antwoord Anna, halflyf in die groen water. Sy sak agteroor op haar rug en skop dat die skuim wit staan.
“Voertsek, vissies, voertsek, weg is julle!” raas sy terwyl sy borrels blaas onder die water.
“Haai, jy moenie dit doen nie!” sê Sean halfhartig. Hy wil hê sy moet opstaan, maar Anna kniel in die water, wat haar nou by haar ken vat.
“Dis heerlik! Hoekom kom jy nie in nie?” Sy draai om op haar maag en duik onder die water in. “Kom jy nie in nie?” vra sy terwyl sy die water uit haar oë vryf.
Sean staan heeltemal verward op die wal. Binne ’n paar sekondes het sy gevoelens teenoor haar ’n revolusionêre verandering ondergaan. Hy wil graag saam met haar in die water wees, maar hy is skaam.
“Jy’s bang! Toe, ek wed jy kan nie!” Sy terg hom en die uitdaging por hom aan.
“Ek’s g’n bang nie.”
“Nou ja, kom dan in.”
Hy huiwer nog ’n paar oomblikke, maar gooi dan sy hoed op die grond neer en knoop sy hemp oop. Hy draai sy rug op haar terwyl hy sy broek uittrek. Dan swaai hy vinnig om en duik in die water, dankbaar vir die bedekking wat dit hom gee. Toe sy kop weer bo uitkom, is Anna gereed en druk dit dadelik weer onder die water. Hy voel-voel, vang haar been, staan op en gooi haar op haar rug in die water. Hy trek haar na die vlak kant toe waar die water haar nie kan bedek nie. Sy slaan met haar arms op die water terwyl sy probeer om haar kop bo te hou en gil van plesier. Sean se voet haak agter ’n klip vas en hy slaan neer. Sy ruk los en druk hom onder die water en toe hy weer opkom, gryp sy ’n hand vol sand en vryf dit in sy hare. Dan rol hy om en gryp na haar, maar sy glip weg en duik weer in die diep kant in. Sean swem agter haar aan, maar sy bly buite bereik en tart hom uit.
Uiteindelik kry hy haar in ’n hoekie van die diep poel waar die water tot by hulle kenne kom. Sean word kwaad. Hy wil haar vashou. Toe sy sien dat sy stemming verander, loop sy deur die water wal toe. Sy stap na sy klere, tel sy hemp op en droog haar gesig daaraan af terwyl sy kaal en sonder skaamte voor hom staan. Sy het ’n hele klomp broers en sy het alle beskroomdheid lankal verleer. Sy sprei die hemp op die sand uit, gaan sit daarop en kyk na hom.
“Gaan jy nou uitkom?”
Hy was ongemaklik en het homself met sy hande toegemaak. Anna het nader beweeg op die hemp. “Jy kan sit as jy wil.”
Hy het haastig gaan sit en sy knieë opgetrek tot onder sy ken. Haar dop gehou uit die hoek van sy oog. Daar was ligte hoendervleis rondom haar tepels van die koue water. Sy was bewus dat hy vir haar kyk en het haar skouers teruggetrek, want sy het dit geniet. Sean het weer oorweldig begin voel. Dit was duidelik dat sy nou in beheer is. Voorheen was sy iemand om voor te knor, maar nou was sy die een wat die bevele gee en hy die een wat dit nakom.
“Jy het hare op jou bors”, sê Anna terwyl sy draai om na hom te kyk. Hulle was nog yl en sag, maar Sean was bly hy het hulle. Hy maak sy bene reguit.
“En jy is baie groter dáár as wat Frikkie is.” Sean het weer probeer om sy knieë op te trek, maar sy sit haar hand op sy been om hom te keer.
“Kan ek aan jou vat?”
Sean het probeer praat, maar sy keel was nou toe en daar wou geen klank uitkom nie. Anna het nie gewag vir ’n antwoord nie.
“Kyk! Dit raak heel parmantig – net soos Caribou s’n.”
Caribou was Mnr. Van Essen se hings.
“Ek weet altyd wanneer Pa vir Caribou ’n merrie laat diens, want hy sê ek moet vir Tant Lettie gaan kuier. Ek kruip gewoonlik net in die plantasie weg. Mens kan die kamp goed van daar af sien.”
Anna se hand was sag en rusteloos, Sean kon aan niks anders dink nie.
“Het jy geweet dat mense ook mekaar diens, net soos die perde?” het sy