“Pêrre,” sê Galpil en hy kreun weer en vryf sy maag, “ek belowe julle – g’n perd het my al ooit só op ’n rugbyveld geflous soos Saartjie nou net nie.”
Gert, Piet en Bennie beaam wat Galpil sê. Hulle is ook nog nooit so uitoorlê nie!
Saartjie kyk hulle uit die hoogte aan. “As julle nog wil rugby speel – of oefen hoe om iemand te vang of te keer of te duik of wat ook al – gaan doen dit iewers anders. Ek is moeg vir julle geraas. Ek het werk om te doen.”
Die seuns maak allerhande verskonings en besluit hulle het nou vir eers genoeg van rugby gehad.
Saartjie stap tevrede weg.
Maar toe sy by die huis ingaan, laat sy haar skouers weer sak en slof met haar voete op die vloer.
“Hulle is nou weg,” sê sy toe sy by haar ouers op die rusbank gaan sit. “So my senuwees kan ’n bietjie rus kry.”
Dokter Jan en sy vrou kyk net vlugtig na mekaar, maar hulle sê niks nie. Dit is ’n rukkie stil in die sitkamer.
Dan sug Saartjie swaar en sê: “Ek moet seker maar weer gaan werk.”
Sy hoop haar pa of ma sal simpatie betoon en sê sy werk te hard – maar nee. Haar ma hou net aan brei en haar pa is nog steeds met die blokkiesraaisel besig.
Saartjie besluit sy moet maar reguit praat. Sy sê: “Pappa?”
“Ja, Saartjie?” Haar pa kyk op na haar.
“As ’n mens moeg is van so vreeslik baie werk en jy voel of jy enige oomblik ’n dinges … ag, ek bedoel ’n senuwee-ineenstorting gaan kry … Dink Pappa nie dis goed dat ’n mens dan vir so ’n paar dae vars seelug moet inasem en in die gesonde seewater moet swem nie?”
“Ja, ek dink dis ’n goeie ding,” sê haar pa. “Dit sal iemand wat so afgerem is goed doen om by die see te gaan rus.”
“Dis wat ek ook dink, Pappa,” sê sy ernstig.
“Hoekom vra jy, my skat?” vra haar ma.
“Omdat ek die een is wat so pootuit is, Mamma,” sê Saartjie. Sy trek haar gesig effens skeef en hoop maar dis hoe iemand lyk wat afgerem is. “Ek dink ek moet bietjie by die see kom om te gaan rus.”
“So?” Haar ma se wenkbroue is vraagtekens, maar daar speel ’n glimlag om haar mondhoeke.
Saartjie lyk springlewendig, veral nadat sy so woes buite rugby gespeel het. Daar is ’n gesonde blos op haar wange.
“O, jy moet bietjie by die see kom om te gaan rus?” herhaal haar pa.
“Ja, Pappa.” Sy sug weer en kyk met ’n treurige uitdrukking voor haar uit. Sy sit eers ’n hele rukkie so voor sy loer om te sien of haar houding enige indruk op hulle maak.
Saartjie kyk verbaas na haar ouers. Hulle albei is hard besig om hul lag te probeer bedwing. Maar toe hulle sien sy kyk na hulle bars hulle albei hardop uit van die lag.
“Ek verstaan nie wat so snaaks is nie,” sê sy gegrief. “Hier staan julle dogter – julle enigste dogtertjie – ’n mens kan maar sê met haar een voet in die graf, en julle lag daaroor!”
Hulle kan sien Saartjie voel baie gekrenk.
“Ons lag omdat jy so toneelspeel, skat,” sê Martha Baumann. “Jy makeer mos niks nie.”
Saartjie kyk haar ma seergemaak aan.
“Ons weet ook hoekom jy die afgelope tyd so uit jou pad gegaan het om werkies hier by die huis te doen en hoekom jy so ekstra hard geleer het,” sê haar pa.
Sy kyk haar ouers verbaas aan.
“Dis mos maar my geaardheid om hard te werk en pligsgetrou te wees.”
“Miskien, maar jy berei ook al lankal die weg voor om ons te vra of jy saam met Anna en haar pa Durban toe kan gaan,” sê haar pa.
Saartjie het dit nie verwag nie. Sy snak na asem.
“En,” sê haar ma voor sy iets kan sê, want sy kry haar dogter regtig jammer, “ek en Pappa het besluit jy kan maar gaan!”
’n Oomblik sit Saartjie sprakeloos. Dan spring sy op en soen haar pa en ma en sê ’n paar keer na mekaar: “Dankie, dankie, dankie!”
Saartjie is in die wolke. Sy doen ’n paar danspassies en vlieg dan by die trap op.
“Waarheen gaan jy, skat?” vra haar ma.
“Ek wil begin pak, Mamma!” skree sy oor haar skouer.
“Ai, dié Saartjie tog,” sê haar ma net sugtend en tel haar breiwerk op. “Sy gaan eers oor ’n week Durban toe en sy begin nou al pak.”
Die volgende dae gaan vir Saartjie en Anna ekstra stadig verby. Hulle gesels gedurig net oor die drie dae wat hulle in Durban gaan deurbring.
Lina is baie teleurgesteld dat sy nie saam met haar twee maats kan gaan nie.
Apie en Muggie is albei lelik omgekrap toe hulle die nuus hoor. Hulle wil weet hoekom hulle nie ook kan saamgaan nie. Die twee hou gewoonlik niks van mekaar nie en baklei baie, maar hulle voel dieselfde oor hierdie saak. Dit is bitter onregverdig teenoor hulle dat net Saartjie en Anna Durban toe mag gaan.
Anna se ma het Muggie maar gepaai en Saartjie se ma moes vir Apie hanteer. Hulle het hul jongstes belowe hul susters sal vir hulle allerhande dinge van Natal af terugbring.
Toe Muggie naderhand sien al haar geskree gaan niks help nie, het sy maar bedaar en wou sy weet wat hulle alles van Durban af gaan kry.
Apie het ook agtergekom sy gebrom oor “julle sal sien wat julle sal sien” is tevergeefs en begin uitvis oor wat hy te wagte kan wees.
Hy het norserig daarop aangedring dat Saartjie vir hom ’n skulp huis toe moet bring. Een wat ’n mens teen jou oor sit en dan hoor jy die see. Verder moet sy natuurlik ook vir hom lekkers bring. Baie lekkers. Hy wil proe hoe smaak Durban se lekkers.
Dit is uiteindelik die dag voor Saartjie en Anna die pad saam met Louis Strydom vat.
Mevrou Baumann praat lank en ernstig met haar dogter. Sy moet tog soet wees en haar ordentlik gedra.
“Ja, Ma. Ek weet, Ma. Goed, Ma. Ek verstaan, Ma,” sê Saartjie herhaaldelik, maar sy luister nie juis nie. Sy is al dertien en haar ma praat sowaar met haar asof sy nog ’n babatjie is! Oom Louis het gesê hulle moet vroeg ry, want hy wil etenstyd al in Durban wees en sy wil nou gaan slaap.
Vieruur die volgende oggend toet die Strydoms se motor voor die Baumanns se huis.
Daar word vinnig gegroet.
Apie mompel vakerig: “Moenie my skulp en lekkers vergeet nie!”
Die motor trek weg Durban toe.
Anna en Saartjie sit agter. Dis nog donker.
“Julle kan maar ’n bietjie slaap,” sê oom Louis.
Die twee maats kan, ja, maar hulle wil nie. Wie slaap nou as jy op pad see toe is?
Saartjie en Anna sing en lag agter in die motor. Louis Strydom glimlag goedig. Hy hoop maar net die twee maltrappe skok die luukse hotel se inwoners nie te erg of vang te veel kattekwaad aan nie. Hy sug. Mens moet maar vir die beste hoop.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив