Vermis op Allesverloren. Anchien Troskie

ek jou twee gee.”

      Ben lag lelik.

      “Vergeet dit, Frans. En druk jou lekkers.” Ek sal nie soos my ma wees nie.

      “Help haar, Ben,” sê Frans met ’n snaakse stem, asof hy ver gehardloop het. “Laat sak haar bloomers, ek wil sién.”

      Ben kom dreigend nader, en alhoewel hy baie groter as ek is, is ek heelwat ratser. Ek glip gemaklik onder sy arm deur en hardloop terug na die veiligheid van die skoolgebou.

      “Ook maar goed!” roep Frans agter my aan. “Netnou kry ek luise van net kýk.”

      “En nou? As jy die donderweer so saam met jou huis toe bring?”

      Ek gooi my koffer neer en tel vir Sussie op. “Dis daai simpel Frans du Toit.”

      “A,” knik Ma, “Dominees se seun. Vir wat traak jy so oor hom?”

      “Hy verbeel hom hy’s beter as almal.”

      “Ek het daardie kind in die lewe gehelp. Nog nooit ’n vrou so hoor kerm en skreeu soos Mevrou Dominees nie. Onweersaand gewees. Daai aand al sien ek hier kom ’n ding. Soos Dominees darem aangegaan het. Mens sou sweer hy’s die eerste man wat dit regkry om ’n kind te hê.”

      “Vertel nog.” As Ma die slag gesels, wil ek hê sy moet aanhou.

      “Soos ek gesê het, groot weer was aan die kom toe Dominees in ’n stofwolk hier stilhou. ‘Die baby wil kom!’ skreeu hy, en dokter Van Tonder is iewers op ’n plaas. Ek het alles net so gelos en geklim. Eerste keer dat ek in ’n mouterkar ry. Ken net jou pa se lorrietjie.” Sy vryf met ’n benerige hand deur haar krulle. “Toe ek instap in daai groot pastorie was Mevrou Dominees al aan die druk. Hy kon my al vroeër kom haal het, maar nee, Maria Visser is mos nie goed genoeg om ’n Godsman se kind die lewe in te help nie. Ieder geval, dit het maar gesukkel. My maag staan daar,” sy beduie met haar hand, “met jou. Mevrou Dominees skree soos ’n maer vark, dit donder en blits buite en Dominees is in die pad. Maak nie saak hoeveel keer ek hom uitjaag nie, as ek sien, is hy maar weer daar. Darem het alles goed afgeloop. Ek moes in die reën terugloop, Dominees wou nie vir Mevrou en die baby alleen los nie.”

      Ma staan op van die tafel en gaan roer in die pot op die stoof. Sop.

      “Ek weet nie vir wat Frans so ’n pyn moet wees nie,” sug ek.

      “Ja,” Ma draai om, swartgebrande houtlepel in die hand, “ant Saar vertel dat die dorp so gaande is oor die domineeskind. Kan glo niks verkeerd doen in Dominees en Mevrou se oë nie.”

      Ek snork. “Hulle weet nie wat hy alles doen en sê wanneer hy onder hulle oë uit is nie.”

      Ma knik. “Ek sê vir ant Saar, ek sê: Mens bring nie ’n kind op met die idee dat hy beter as ander is nie. Hulle maak vir hom verkeerd groot, só.”

      “Hulle doen hom ’n onreg aan,” sê ek, trots op die nuwe woord wat ek by die skool geleer het.

      “’n Erge onreg, ja. En dit nogal deur die dominees en sy vrou.”