Elza Rademeyer Omnibus 7. Elza Rademeyer

sy met haar hande teen sy rug. “Jy is mos nie meer met haar getroud nie?”

      “Nee, maar ek is bekommerd oor haar. Sy tree nie vir my normaal op nie. Ek het haar probeer wysmaak daar is nie ’n meisie in my lewe nie, maar …” Hy trek sy skouers op en beduie na twee losstaande stoele. “Kom ons gaan sit. Dis belangrik dat jy moet weet wat Selma se gesindheid teenoor jou gaan wees as sy uitvind ek wil met jou trou.” Hy trek sy stoel tot regoor dié van Esbeth. “Selma tree soms heeltemal ongebalanseerd op. En sy hét al met dreigemente gekom, sou sy wel uitvind dat ek tog ’n meisie het.”

      “Sy is seker maar net oorstuur van jaloesie,” sê Esbeth.

      “Sy maak my bang,” erken hy en vertel haar hoe sy hom met allerhande voorwerpe in die hotelkamer gegooi het. “Daar was werklik waansin op haar gesig. En net die volgende oomblik was sy weer so sag soos ’n lammetjie – wou sy hê ons moet die verlede vergeet en … Sy maak my regtig moedeloos.”

      “Is jy baie seker dat jy geen gevoel vir haar meer het nie?”

      Hy glimlag skeef. “Baie seker. My hart behoort aan jou. Dit moet jy altyd en altyd onthou. Sal jy met my trou … later wanneer dinge meer rustig is?”

      Haar blik beweeg stadig van sy ken af op tot by die sagte uitdrukking in sy oë. Sy wonder hoekom sy skielik lus is om te huil. “Ek sal. Baie graag.” Sy leun vooroor en druk haar kop teen sy bors, hoor die onreëlmatige slae van sy hart en verwonder haar oor die skielike rustigheid wat oor haar neerdaal.

      “Dankie, sê hy sag en soen haar liggies op die voorkop. “Ek het geen rus of duurte geken hierdie laaste paar dae nie. En gisteraand het dit nie makliker gemaak nie.”

      “Jy het dit ook nie vir mý maklik gemaak nie,” verwyt sy liggies. “Ek het al begin glo jy en Selma is klaar weer getroud.”

      “Die huiskopery het baie van my tyd in beslag geneem. En daarby was ek bang Selma vind uit van jou. Eintlik het ek my voorgeneem om eers ná die geboorte van die kind weer met jou in aanraking te kom, maar dis te lank. My verlange na jou was te sterk.”

      Hy staan op en hou sy hand na haar toe uit. “Kom ek gaan wys jou die res van die huis.”

      Dis ’n mooi en gerieflike woning, maar Gustav se teenwoordigheid omskep dit in ’n paleis. Die enigste donker wolkie op Esbeth se horison is Selma. Gustav gee voor dat sy ’n ongebalanseerde, wispelturige vrou is wat selfs waansinnige neigings toon, maar sy kan haar beswaarlik indink dat hy met só ’n onstabiele meisie sou getrou het.

      Eben, wat met ’n dolle vaart van buite af deur die kombuis dwarrel, onderbreek haar gedagtes. Sy berispe hom streng en daarna bekyk sy saam met Gustav die vensters wat sommer baie gordyne nodig het.

      “Waar kry jy die meubels wat hier in die huis is?” vra sy nuuskierig, want sy kan hom nie eintlik vereenselwig met die goedkoop meubels nie.

      “Dit was ingesluit in die prys van die huis. Die vorige eienaars het dit net as ’n vakansiehuis gebruik. Ons kan maar later daarvan ontslae raak wanneer ons die huis meubileer.”

      Sy “ons” gee haar ’n warm gevoel om die hart. Die lewe lag haar skielik toe. Hoe sy en Gustav by oupa Janus verby gaan kom, weet sy nie. Maar dis later se kwellinge. Voorlopig is dit net genoeg om te weet Gustav het haar lief.

      Veel later, net toe hulle die dorp bereik, versnel Gustav skielik en ry só vinnig dat Esbeth onrustig na hom kyk. “As hulle jou vang teen hierdie spoed, gaan jy betaal dat dit gons!” Hy antwoord haar nie dadelik nie. Eers nadat hy ’n paar wilde draaie deur die dorp gery het, verminder hy spoed.

      “Ek is jammer as ek jou senuwees op hol het, maar ek het Selma se motor reg agter ons gewaar. Ek moes haar afskud, want ek wil nie hê sy moet agterkom wie jy is of waar jou boetiek is nie.”

      Sy kyk vinnig om. “Ek is darem nie meer ’n kind nie, hoor. As sy my lastig val, sal ek haar gou vertel waar Dawid die wortels gegrawe het.”

      “Jy ken haar nie,” sê Gustav waarskuwend. “Jy is te sag om haar te hanteer. Ons moet sorg dat sy nie op jou spoor kom nie.”

      “Wat gaan jy doen omtrent die kind wat sy verwag …?”

      “Ek sal my verpligtinge teenoor die kind nakom, maar dis al. Ek voel heeltemal afsydig teenoor die kind; dit is baie moeilik om te aanvaar dat dit myne is. As sy ’n buite-egtelike verhouding met Dewald kon aanknoop, kon sy dit met anders mans ook gedoen het.”

      “Hoekom het jy met haar getrou?” sien Esbeth ’n gaping om die vraag te vra wat haar so treiter.

      “Ek het net haar mooi kant gesien voor ons troue. Die donker kant het sy eers ná die huwelik gewys.” Hy klim uit en stap om die motor. Toe hy haar deur oopmaak, neem hy albei haar hande in syne. “Ek wil hê jy moet weet dit was nie ’n impulsiewe besluit om my liefde aan jou te verklaar nie. Ek het hard baklei teen my gevoel vir jou.”

      Sy gee een van haar tintelende laggies. “En toe verloor jou hart die stryd.”

      Hy moet noodwendig glimlag. “Ja, my hart wou hom nie langer laat voorskryf nie.”

      Hy stap saam tot by haar motor waar dit steeds voor die boetiek staan. “Wil jy na my woonstel toe kom?” vra sy skamerig.

      “Ek het gedink jy vra my nooit!” verwyt hy tergend.

      En dis ook hoe hul samesyn vir die res van die middag verloop. Vol speelse pret en opwinding. Later nooi sy hom vir ete en hulle ry eers gou dorp toe om ’n bakkie room te gaan koop. Dit word ’n genoeglike aand.

      Hulle weet niks van die wraakgedagtes waarmee Selma buite in haar motor sit en kyk na die silhoeëtte voor die kombuisvenster toe hulle laataand saam die skottelgoed was nie. Ook nie van haar verligting toe Gustav kort daarna die woonstel verlaat om terug te keer hotel toe nie. Sy volg hom op ’n veilige afstand, net soos sy hom en Esbeth die middag agtervolg het, en ry eers weg toe sy seker is hy sal nie weer die hotel verlaat nie.

      Haar mooi gesig is verwronge van afguns. Sy weet sy het haar kanse verbrou, maar dit kan reggemaak word. Dewald sit in ’n gestig en hy was verantwoordelik vir haar en Gustav se kind se dood. Sy wil hom nooit weer sien nie. Hy, met al sy beloftes van ’n wittebrood oorsee, ’n paleis van ’n huis wat hy vir haar gaan bou, die statusmotor wat hy kwansuis vir haar sou koop … Soos ’n honger vis het sy die aas gesluk, en nou het sy niks nie. Maar sy sal Gustav se liefde terugwen. Dis net die donkerkop-vroumens wat in haar weg staan. Sy moet haar uit die pad kry. Maar hoe?

      Eers laat in die nag kom daar ’n plan by haar op. En as dié plan misluk, sal sy nie huiwer om meer drasties op te tree nie. Sy móét Gustav terugwen, want sy weet nou dat die lewe sonder hom donker is. Behalwe die sekuriteit wat hy haar kan bied, is daar haar liefde vir hom … Sy weet nóú hoe lief sy hom het!