“Louw!”
“Louw, my vriend, jy sê gevaarlike goed,” tree professor Islinger tussenbeide, diep bekommerd. Dinge begin nou ’n lelike wending neem. Louw Hattingh beskuldig sy eie vrou doelbewus daarvan dat sy medepligtig was aan ’n poging tot moord op hom! Waar gaan alles nog eindig?
Hy kyk na die vasbeslote jonger man wat stil na sy vrou staan en staar en vervolg beslis: “As sake nie baie gou verbeter nie, gaan ek die ekspedisie kanselleer en keer ons terug.”
Louw se blik vlieg ontsteld na sy leier.
“Professor! Maar ons het dan nog absoluut niks uitgerig gekry nie! Ons kan nie nou al teruggaan nie!”
Professor Islinger bewys nou dat hy nie net ’n geleerde van naam is nie, maar ook ’n man wat baie beslis kan optree as omstandighede dit vereis.
“Ek is die leier van hierdie ekspedisie, professor Hattingh, en dis vir my om te besluit of ons daarmee voortgaan of nie. Ons kry in elk geval niks uitgevoer nie, dus kan ons maar terugkeer voordat ons almal uitgemoor of van ons verstand af is, want …” Louw probeer nog iets inkry, maar die ouer man se stem is nou so driftig soos hulle dit nog nie tevore gehoor het nie. “… want wat jy so pas kwytgeraak het, kan net die gedagtes van ’n mal mens wees. As jy weer lus voel om jou vrou van medepligtigheid aan poging tot moord op jou te beskuldig, dan moet jy dit asseblief doen waar niemand anders daardie sotlikheid kan aanhoor nie, en beslis nie weer in my teenwoordigheid nie. Ek gee hierdie ekspedisie nog ’n week tyd. As ons dan nog nie ’n begin gemaak het nie, lig ons anker. Dis finaal.”
Hy draai om en stap uit. Hulle staar hom verbaas agterna.
“Dis wat jy baie graag wil hê moet gebeur, nè, Pauli?” hoor sy haar man se verbitterde stem skuins agter haar. “Dit sal jou uitstekend pas om vroeër as die vasgestelde tyd terug te keer sodat jy jou begeerde egskeiding kan kry. Die feit dat daar duisende rande in hierdie ekspedisie gesteek is en dat drie wetenskaplikes gekke van hulself maak, kan jou nie ’n bloue duit skeel nie.”
Sy kan hom nie antwoord nie, want sy kan nie haar stem vertrou nie. Met ’n seer hart en swemmende oë kyk sy stilswyend toe hoe hy by haar verbystap … reguit na Zelia se tent waarin hy ’n oomblik later verdwyn. En vannag sal dokter Inaki na Louw se tent kom om al haar leuens te ontmasker … en dan het hy nog ’n hele week tyd om hom op Louw te wreek.
Stadig sak die son na die westerkim om dan skielik, asof in een beweging, heeltemal te verdwyn. Die nag sak vinnig toe in die Suidsee.
Pauli gaan stort eers by die primitiewe buitestort wat vir die kamp opgerig is, en keer dan na haar tent terug. Sy krap in haar tasse rond en trek dan ’n nuwe nagrokkie aan wat sy nog nie gedra het nie. Sy kam die goue hare totdat dit soos ’n wuiwende ryp gerf oor haar skouers val en bekyk haarself krities in die spieël wat Louw vir haar teen die een tentpaal vasgemaak het. Agter in haar oë lees sy paniek.
Ek kan nie! Sy druk haar gesig in haar hande. Dis nie haar geaardheid om haar soos ’n goedkoop slet doelbewus aan ’n man te gaan opdring nie, al is die man ook wettig hare. Haar trots as vrou deins terug by hierdie gedagte. As die verhouding tussen hulle anders was … as hulle vriende was, maar … met die dunk wat haar man blykbaar van haar het, is dit ’n saak van onmoontlikheid dat sy vannag met voorbedagte rade na sy tent sal gaan.
En wat as hy haar uitlag, dit wat sy gekom het om aan te bied met minagting en veragting van die hand wys, haar miskien nog hardhandig uit sy tent verwilder?
En wat gaan sy vir hom sê? Hoe gaan sy haar skielike ommeswaai verduidelik? En waar sal sy begin? Hoe begin ’n vrou om ’n man te verlei? Weer eens besef Pauli dat sy werklik nog onnosel is in baie opsigte. Geen wonder nie dat ’n ervare man soos dokter Inaki sommer met die blote oog kan sien dat sy nog onaangeraak is! Hoe kan sy Louw vanaand onwetend laat deelneem aan ’n “drama”, soos dokter Inaki dit gestel het, en nog ’n stukkie trots oorhou? En môre … môre as alles verby is … hoe gaan sy Louw in die oë kyk?
Dan is daar nog iets wat haar nou hinder, iets waaraan sy nooit gedink het nie. Sy het net aan hierdie nag gedink, hierdie nag waarin sy dokter Inaki daarvan moet oortuig dat Louw aan haar behoort en sy aan hom en dat hy geen vrese oor Analola hoef te hê nie. Maar wat van môrenag … en al die nagte wat nog sal volg? Hoe sal sy aan Louw kan verduidelik dat sy een nag bereid was om in sy arms te lê en dan die nag daarop en al die ander nagte niks met hom te doen wil hê nie? Wat gaan sy doen ás Louw vannag te vinde gaan wees vir wat sy beoog en dan dink dat dit ook sy reg gaan wees in die nagte wat nog moet kom?
Pauli voel die sweet op haar handpalms uitslaan. Waarin het sy haar begewe? Maar daar is geen ander plan nie! Dis die enigste manier. En dis nou te laat om oor sulke dinge te dink. Enige oomblik kan Inaki die kamp binnestap – en sien dat sy gelieg het, soos hy vermoed het.
Met moed wat uit desperaatheid gebore is, lig sy haar tentklap op. Voordat haar verstand nog verdere struikelblokke kan optower, stap sy beslis die paar treë af en voordat haar moed haar heeltemal begeef, druk sy die tentklap oop en stap binne.
Die twee mense kyk verbaas op na die visioen in deurskynende rooi materiaal wat uit die donker nag te voorskyn tree. Dan vernou Zelia se oë vinnig terwyl haar blik oor Pauli dwaal, en haar wenkbroue lig. Skaamteloos! sê daardie kykers. Heeltemal skaamteloos om sonder ’n japon en met so ’n kabaai in die kamp rond te loop!
Maar Pauli sien haar skaars raak. Sy kyk ontsteld na die breë rug wat lyk asof dit met ’n skerp mes fyntjies gekerf is. Daar is ook twee plekke wat diep en rooi vertoon en Zelia se hand met die watte huiwer bokant hulle.
“Daardie plekke lyk nie mooi nie, Louw. Ook nie die een bokant jou oog nie. Ek moet dit ontsmet en verbind,” begin Pauli huiwerig.
“Dis presies wat ek besig is om te doen,” laat Zelia sarkasties hoor, keer haar rug doelbewus op Pauli en begin weer versigtig oor die wond vee.
Pauli se lippe sluit op mekaar. Sy stap vasbeslote verby Zelia, en voordat die verdwaasde vrou nog reg besef wat gebeur, word die watte uit haar hand geneem.
Ongeërg en biddend dat Louw nie die bewing in haar vingerpunte moet agterkom nie, begin Pauli die plek bokant sy oog behandel en vra op gelykmatige toon: “Is dit seer, my skat?”
’n Oomblik lank is dit net die getik van die wekker op die kassie langs die bed wat gehoor word. Fronsende oë bekyk haar vinnig en dan kom sy antwoord ewe gelykmatig: “Net effens irriterend, dankie, my skat. Niks om jou oor te ontstel nie.”
Sy glimlag na hom af en dis net Louw, wie se oë naby genoeg aan haar mond is, wat die senuweeagtige bewing in die mondhoeke gewaar en sy frons nog verder laat verdiep.
“Ek is bly om dit te hoor. Maar ’n mens kan natuurlik nie versigtig genoeg wees nie …”
“As jy klaar is, sal ek bly wees om die watte terug te kry sodat ek met sy rug kan aangaan,” kom Zelia se stem snydend tussenbeide en Pauli kyk op asof sy heeltemal van die ander vrou se teenwoordigheid vergeet het.
“O! Dis nie nodig nie, Zelia, dankie. Jy kan maar gaan. Ek sal self verder na my man omsien.”
“Werklik?” Dis duidelik dat sy net met die grootste inspanning haar humeur behou. “Moenie belaglik wees nie. Jy weet nie hoe …”
“O, ja, ek weet. Ek weet beslis hoe om na my eie man te kyk. Ek het nie jou hulp nodig nie.” ’n Stille kragmeting vind tussen die twee vroue plaas, terwyl ’n uiters verbaasde, en dan uiters geamuseerde Louw Hattingh geïnteresseerd toekyk. “Goeienag, Zelia. Slaap gerus.”
Dis as ’n vriendelike naggroet uitgespreek – maar dis eintlik ’n besliste bevel en – tot Pauli se grootste verligting en heimlike verbasing – werp Zelia haar net een moordende blik toe en stap dan vinnig uit. Haar verwoede voetstappe klink duidelik in die aandstilte op.
’n Gespanne stilswye volg ná Zelia se vertrek en hoewel Pauli, skynbaar met al haar