Sy mond trek agterdogtig, maar sy oë kyk kalm terug in hare.
“So? Is dit wat hy jou vertel het?”
“Dan weet jy daarvan? Dan was dit jy …?”
“Asseblief, Ohutea. Jy maak te vinnig gevolgtrekkings. Ek het niks gesê nie … of, soos jy dit vertolk, iets erken nie. Ek vra maar net of hý jou daardie storie vertel het. Hoe het hy gesê het dit gebeur?”
“Hy … hy het nie op besonderhede ingegaan nie, maar … die tekens is baie duidelik daar dat hy aangerand is.”
“Maar hy het jou nie die besonderhede gegee nie? Dis darem vreemd dat hy op ’n onskuldige wandelinkie so onnodig aangerand word. Die eilandbewoners het wel hul foute, maar hulle sal nie so iets doen nie.”
“Dit was nie ’n eilandbewoner, altans, ’n gewone een, wat dit gedoen het nie – en jy weet dit, dokter Inaki!”
“Dis ’n baie ernstige beskuldiging teen die goewerneur van die eiland, Ohutea.” Sy oë vernou. “As ek dan die man was wat hom aangerand het, hoekom dra alleen hy letsels van ons skermutselinkie? Hy is ’n veel frisser en sterker man as ek. Dit moes dan ek gewees het wat vandag gehawend daar uitgesien het, nie waar nie?”
“Ek weet nie hoe dit gebeur het nie, maar ek wéét jy sit daaragter, dokter Inaki, en dit net omdat jy jaloers is op ’n onskuldige man!” Haar stem is skor.
“Onskuldig?” Ook sy stemtoon styg ietwat. “Ontken jy dat Analola een nag by hom in die tent was?”
“Ja! Dit was nie sy nie. Ek … ek weet nie hoe jy daarvan weet nie, maar dit was nie sy nie! Dit was … doktor Meyer.”
“O? Jou Louw word al meer van ’n supermens, kom dit voor, nie waar nie? Daar is nou al ’n derde vrou in die prentjie. Hoe het dit dan gebeur dat die ander vrou by jou man in sy tent is as jy veronderstel is om elke nag in sy arms te slaap?”
“Ons het rusie gemaak daardie dag. Ek het toe daardie nag in die ander tent gaan slaap, en doktor Meyer sou nie so ’n kans laat verbygaan om Louw te probeer … e … beïndruk nie. Sy is verlief op hom.”
“Ja. Dit weet ek ook. Enigeen kan dit sien.” Hy sit haar ’n oomblik in stilte en beskou, maar die pleitende blou oë doen niks aan sy hart nie.
“Dokter Inaki, as jy my nie wil glo nie, kan jy self kom kyk.”
“Kom … kyk?”
“Ja. Ek gee jou toestemming om vannag by Louw se tent te kom inloer. Jy kan ons die hele nag afloer ook as jy wil. Miskien … as jy met jou eie oë sien … sal jy glo dat Louw Hattingh geen belangstelling hoegenaamd in hierdie Analola het nie, of kan hê nie.”
“En hoe gaan jy jou vervreemde man oorhaal om hierdie stukkie drama op die planke te bring?”
Sy trek haar asem skerp in. Net die feit dat Louw se lewe op die spel is, verhoed dat sy opspring en hom na sy peetjie stuur.
“Dit verg nie veel aanmoediging van ’n vrou om ’n verliefde man te oorreed om haar te liefkoos nie.”
“Nee, natuurlik nie. En professor Hattingh is juis so verlief op sy blonde vrou.”
“Presies. Hy was dit nog altyd. Ek is die vrou in Louw Hattingh se lewe, dokter Inaki – of jy dit wil glo of nie. Daar is nie plek vir ’n geleerde doktor nie en nog minder vir ’n danseres. Jy, as ’n geleerde man, behoort darem te weet dat jou Analola beslis nie ’n man soos Louw Hattingh se maat is nie. Jy oorskat haar aantrekkingskrag en jy onderskat myne.”
Sy staan op en hy volg haar voorbeeld. Hul oë ontmoet toe sy uitdagend laat hoor: “Kom gerus vannag kamp toe en kom oortuig jouself dat jy belaglik is. En wat jy gaan sien, gaan niks meer wees as wat elke nag – of so te sê elke nag – in daardie tent gebeur nie.”
Sy sien die verstilling in sy oë en die effense, baie effense twyfel. Sy sê niks verder nie, stap net uit en sy weet, sonder dat hy haar dit in soveel woorde hoef te sê, dat hy hierdie vreemde uitnodiging gaan aanneem. Dokter Inaki gaan vannag kamp toe kom … Daarvan is sy seker.
Toe sy by die kamp kom, sien sy tot haar ontsteltenis dat die ander drie reeds terug is. Haar hoop dat sy ongesiens die kamp kan binnesluip en dat niemand tot dusver haar afwesigheid agtergekom het nie, sterf ’n vinnige dood.
Zelia is die eerste wat haar gewaar en haar mond is smalend toe sy by Pauli verbystap op pad na haar tent.
“Ek wonder soms watter soort mens jy is, Pauli. Selfs nie die feit dat Louw gisternag byna deur jou minnaar vermoor is, hou jou van hom af weg nie.”
“Ek is nie so seker dat dokter Inaki die enigste verdagte op die lys is nie, doktor Meyer. Waar was jý gisternag?” Pauli lig haar ken op en kyk vas terug.
Zelia ruk merkbaar, maar met ’n bewonderenswaardige poging behou sy ’n Stoïsynse gesigsuitdrukking. Net haar oë skiet vuur.
“Jy moet mal wees! Ek was in my tent, natuurlik! En dink jy werklik ék sal Louw wil vermoor?”
“Nee, nie vir Louw nie – maar miskien die een wat by hom was.”
“Jy is van jou verstand af! Ek het gisternag nooit ’n voet buite die tent gesit nie.”
“Jy lieg, Zelia – en ons albei weet dit.” Sy stap dadelik aan en voel hoe Zelia se blik in haar rug boor. Sy voel bewerig. Hoe meer sy oor hierdie moontlikheid dink, hoe aanvaarbaarder klink dit dat Zelia agter gisternag se gebeure kan sit. Zelia word opgevreet deur jaloesie. Sy sal van enige mens, veral enige vrou, wat in die pad van haar toekomsplanne staan, korte mette maak.
Soos dokter Inaki, moet sy Zelia Meyer ook nie op haar baadjie takseer of aan haar indrukwekkende grade beoordeel nie. Pauli weet dat daar veel meer onder die uiterlike voorkoms skuil as waarvan ’n mens ooit kan droom. Dit kan ook wees, besef sy, dat Zelia en dokter Inaki kop in een mus is. Albei is mal van jaloesie en albei is tot enigiets in staat …
Toe sy die kantoortent binnekom, kyk sy teen Louw se streng gesig en professor Islinger se bekommerde een vas. Louw staan met iets in sy hand.
“Wat is dit daardie?”
“’n Koevoet – deel van ons ekspedisiegereedskap.”
Pauli frons en kyk Louw vraend aan.
“Hoekom staan en kyk julle daarna asof dit iets vreemds is? Wat is so snaaks daaraan?”
“Nee. Dit lyk maar soos enige koevoet. Daar is niks snaaks daaraan nie, behalwe … behalwe dat dit verlore was en weer gevind is.”
Haar gesig lyk al meer verward.
“Hoekom … sê jy dit so snaaks? Was dit gesteel?”
“Ja. Uit ons gereedskapkis dáár,” en hy beduie met sy hand na die hoek van die tent waar al die ekspedisiegereedskap opgestapel lê.
Pauli se blik gaan vraend na professor Islinger, wie se oë afgewend bly, dan terugdraai na Louw.
“Waar kry jy dit toe?”
“Waar dit gebruik is … om ’n rotsstorting te veroorsaak.”
“’n Rotsstorting?”
Nou is sy heeltemal verward, en Louw se oë bly uitdrukkingloos, so ook sy stem toe hy ongeërg na sy voorkop wys.
“Ja. Hierdie rotsstorting.”
Sy kyk hom met ontsetting aan. Dan was dit nooit ’n aanranding nie! Op hierdie oomblik besef sy eers werklik hoe naby haar man aan sy dood was! En iemand het daardie rotsstorting doelbewus veroorsaak. Die koevoet in Louw se hande is die dodelike bewys daarvan. En dit is die koevoet wat uit die ekspedisie se eie gereedskapkis gesteel is.
Haar stem is skor, verwese. “Louw,” sy het vergeet dat professor Islinger ook nog daar is, “Louw, jy … jy kan tog nie werklik dink dis … dis ek … wat so iets sou doen nie!”
Hy