“Ek verwag nie dat jy my om verskoning moet vra nie. Maar jy het geen grond vir jou beskuldigings teen my nie. Ek het wel grond vir myne, want jy kan nie ontken dat daardie danseres gisternag in jou tent deurgebring het nie.”
“Ek ontken dit ten sterkste! Sy het nie die nag in my tent deurgebring nie.”
“Werklik? Wat het sy dan daar kom soek? Wat het julle in die donker tent gedoen – mekaar grappies vertel?”
Louw Hattingh kners op sy tande. Pauli weet dit nie, maar sy was nog nooit so na aan ’n afgedankste loesing as nou nie! Hemel! Is die vroumens van haar verstand af? As hy haar al ooit rede gegee het om sulke gedagtes oor hom te koester … maar, ironies genoeg, het hy langer as ’n jaar ’n lewe van frustrasie en onthouding as getroude man gelei … en dit alles tevergeefs, besef hy nou. Hy kon ewe goed daardie aand toe hy haar kamer besoek het, gevat het wat hom wettig toekom. Haar dunk van hom sou nie vandag anders gewees het nie!
“Jy verbaas my, Pauli. Jy stel self nie belang nie, maar skreeu ten hemele as ’n ander vrou net na my kyk.”
Sy byt haar onderlip hard vas, en net ’n oomblik weifel haar oë voor syne. Dan lig die kennetjie weer parmantig.
“Jy is heeltemal reg. Ek stel nie belang nie. Nou nog minder as ooit tevore. Maar ek is nog jou vrou en dis ’n vernedering vir enige vrou as haar man ’n ander vrou met sy oë verslind, naarstiglik na haar in die geheim navraag doen en haar dan snags in sy tent ontvang. Dit … dit kan my nie traak of sy elke nag in jou tent deurbring nie, maar daar is ander ekspedisielede ook om in ag te neem. Wat meer is …” Sy aarsel. “Daar is ook nog ander mense op die eiland, buiten ons klompie, wat oë en ore en verstand het. Dokter Inaki was gister hier …”
“Dis nie vir my nuus nie. Hy lê by die kamp wanneer ons ander weg is.”
“Dis ’n leuen!”
“Dis die waarheid en jy weet dit. Ek stel ook nie belang in wat julle vir mekaar te sê het nie, maar julle moet dit liewer in die toekoms kortknip …”
“Ons het van jou gepraat …”
“Regtig? Wat het julle oor my te prate gehad? Hoe om van my ontslae te raak?”
“Louw, in hemelsnaam, dis nie nou die tyd vir sarkasme nie! Dis ernstige sake hierdie. Dokter Inaki het gesê ek moet jou waarsku …”
“O? Hý waarsku mý?” Hy lag kortaf. “My liewe mens, die skoen sit aan die verkeerde voet. Die waarskuwing moet van hierdie kant af kom, en dis presies wat nou gaan gebeur. Jy kan vir daardie liewe dokter Inaki van jou sê hy bly weg …”
“Louw! Hy was ernstig. Luister tog net ’n oomblik, asseblief! Hy het gewaarsku dat jy van daardie vroumens moet wegbly, of …”
“Of wat?”
“Of dit … dit kan gevaarlik vir jou word. Louw, asseblief!”
“Ag, so? En wie gaan dit vir my gevaarlik maak? Hý? Ek dog dan hy ken haar nie, weet nie eens wat haar naam is nie …”
“Ek weet …” Sy beduie moedeloos met haar hande, en met-eens verlaat al die woede haar. Sy voel ’n alleenheid in haar opstoot en die kankerende vrees begin opnuut in haar binneste vreet.
Al is haar teleurstelling in Louw so diep dat sy dit nie in woorde kan uitdruk nie, wil sy ook nie sien dat hy iets oorkom nie. “Ek verstaan niks hiervan nie, maar dit is wat hy gesê het ek vir jou moet sê. Dit kán lewensgevaarlik vir jou word. Hy het vasgestel dat jy in die geheim navraag na hierdie meisie gedoen het. Louw …” Nou pleit haar oë openlik, maar Louw is te kwaad om dit raak te sien. “Louw, asseblief, los hierdie ding. Ek vra dit nie ter wille van my nie. Ek besef dis seker nie die eerste keer dat jy sulke … e … episodes tydens jou ekspedisies raakloop nie. Ek veronderstel oral in die wêreld, selfs op die verste uithoeke, sal jy daardie soort vrou kry wat ’n man sal probeer verlei en …”
“Pauli! Sowaar, jy moenie dat ek my vandag te buite gaan nie!”
Haar kop ruk op, en weer styg die hartseer en woede in haar op.
“Dis nie meer vir my ’n raaisel hoekom jy altyd so gretig is om weg van die huis af te wees nie – die een ekspedisie na die ander sedert ons getroud is. Dis soveel interessanter weg van die huis, nie waar nie? Selfs al was daar nie altyd ’n Polinesiese godin in die omtrek nie, was doktor Zelia Meyer altyd byderhand om die tydjie interessant te hou.”
“Liewe hemel! Waarmee sal jy nog vorendag kom? Ek begin regtig dink jy is nie meer heeltemal normaal nie, my vrou.”
“Miskien is ek nie.” Sy swyg ’n oomblik. Louw is seker reg. Geen normale mens kan nog iemand liefhê wat haar so verneder het nie, wat sulke dinge doen soos wat Louw gedoen het nie. Ja, sy moet mal wees! “Maar dit het niks met die feit te doen dat dokter Inaki baie ernstig is en sy waarskuwing bedoel het nie. Dis nou vir jou om te besluit wat om daarmee te doen.”
“Ja, en ek sal jou sommer dadelik sê wat ek daarmee gaan doen. Jy kan vir jou dokter Inaki sê ek sê hy kan met sy dreigemente en al na sy aku-aku toe vlieg! En ek het vir hom ook ’n waarskuwing. Sê vir hom as ek hom weer naby jou vang, foeter ek hom totdat daar nie ’n heel plek aan sy liggaam is nie – en ek is óók ernstig!”
“Louw!”
“Ja! En vir jou, dametjie, het ek ook ’n waarskuwing.” Hy druk sy wysvinger byna teen haar neus se punt. “Jy sorg dat Inaki na my waarskuwing luister, want nadat ek hom gefoeter het, sal ek met jou kom afreken. Jy lei my nou al lank genoeg rond asof ek ’n mak aap is. My vrou het nie nodig om elders te gaan soek nie. Ek is mans genoeg om haar gelukkig en tevrede te hou.”
Die soveelste keer ruk Pauli se asem in haar keel vas.
“Jy … jy sal nie aan my raak nie!”
“Nie? En wie gaan my keer? Inaki?”
Sy staar verstom na hom op, skud haar kop heen en weer in verdwasing. Daar is niks wat sy sedert gisternag meer begeer as om Louw se vrou te wees nie, maar … nie op dáárdie manier nie, nie solank sy hom moet deel nie en nie solank hy haar neem net om sy gesag of woede uit te stort nie.
Meteens is die geproes van ’n perd en dan die geluid van perdepote hoorbaar. Met ’n onheilspellende lig in sy oë swaai Louw in sy spore om en is met een tree buite. Hy staar die verdwynende ruiter agterna …
Dan kom Zelia ongeërg uit die rigting van haar eie tent gestap en Louw kyk haar skerp aan, maar ontspan toe sy onskuldig en reguit in sy oë opkyk.
“Dokter Inaki was hier.”
“So sien ek. Wat wou hy gehad het?”
“O, hy … e … nie juis iets besonders nie. So terloops verneem of ons vordering maak en toe gery.”
“Ek verstaan.” Sy gesig is soos graniet en hy stap blindelings weg.
Zelia aarsel. Dan volg sy hom stadig, gaan sit langs hom op die platform van ’n moai. Dit lyk asof hy glad nie van haar bewus is nie. Dis eers toe sy huiwerig begin praat dat hy sy blik wegskeur van die niks waarna hy gestaar het.
“Louw, ek wil my nie inmeng nie. Jou … e … huweliksake was nog altyd net joune, maar … as ’n goeie vriendin en iemand wat die wêreld se respek vir jou het …” Sy kyk hom onseker aan. “Moet ek liewer stilbly?”
“Nee, gaan voort. Wat wil jy sê?”
“Pauli se optrede vanoggend aan die ontbyttafel … Dis nie die eerste keer dat sy vreemd optree nie. Ek ken haar weliswaar nie goed nie, maar sy tree tog sedert ons op die eiland aangekom het, vreemd op. Of … of verbeel ek my dit?”
Sy lippe vorm weer ’n strak lyn, sy blik dwaal na die kamp en bly dan op ’n tent rus.
“Nee, jy het heeltemal gelyk. Ek moes haar dwing om saam te kom.”
“Maar hoekom het jy? Toemaar, jy hoef nie te