'n Juffrou vir Skurwekop. Sarah du Pisanie

verdwyn.

      “Ek het gedink ou Zeus sal darem ’n bietjie vriendeliker wees ná die vakansie. Maar die miere byt! Dit byyyt!”

      Die vrolike stem hier naby haar kamerdeur laat Annie vinnig haar hand voor haar mond druk. Sy het hul humorsin onderskat. Hy is dus nie ’n sersant-majoor soos wat sy hom sou doop nie; nee, hy is Zeus, die hoof van die Griekse gode.

      “Haai, jy moet saggies, Persephone hoor vir jou.”

      “Wie is dit?” Die stem is nou beslis gedemp.

      “Ou Kobus sê ons het ’n vroumens hier in Jan Salie se kamer.”

      “Ek wil weet wie Persephone is, Pieter. Ek is nie so op die hoogte met die Grieke nie.”

      “Persephone was die mooi dogter van die godin van landbou.”

      ’n Gedempte gelag bars los en Annie giggel saam.

      “Wie was die een met die klomp slange op die kop?”

      “Ou Medusa.”

      “Wel, dalk lyk sy so! Geen regdenkende mens sal hier kom skoolhou nie, veral nie ’n mooi, jong juffrou nie.”

      Annie wens sy kan die stemme se eienaars sien.

      “Ou Kobus het haar mos gesien. Hoe sê hy, hoe lyk sy?”

      “Hy het te groot geskrik. Hy sê hy het nie nog tyd gehad om te kyk ook nie.”

      Annie stap na die spieël toe en kam haar hare. Sy trek haar rok se kraag reg en smeer ’n bietjie lipstiffie aan haar lippe.

      By die deur haal sy eers ’n slag diep asem. Sy het nou wel drie broers, maar dis darem nie heeltemal dieselfde as om dertig seuns gelyktydig aan te durf nie. Haar handpalms is klam toe sy die deurknop draai en uitstap op die stoep. Die geselskap droog eensklaps op en al die seunsgesigte draai stadig na haar kant toe. Daar is net omtrent tien van hulle, maar vir Annie voel dit soos ’n see van gesigte wat haar aanstaar. “Ek is juffrou Delport, jul nuwe onderwyseres.” Sy steek haar hand na die een naaste aan haar uit. ’n Kuiltjie kom speel wegkruipertjie in haar wang toe sy na die verdwaasde, ongelowige gesig kyk. “Wat is jou naam? Jy lyk of jy ’n spook gesien het.”

      “Pieter. Pieter van Greunen, juffrou.”

      “Goeiemiddag, Pieter.” Sy skud sy hand en hou dit dan uit na die een langs hom.

      “Org van Rensburg, juffrou.” Annie kan dadelik hoor dat dit die vrolike stem van netnou is.

      Sy groet die hele groep seuns met die hand en probeer om soveel name moontlik te onthou.

      “Kry ’n mens nie smiddae hier ’n bietjie koffie nie?” Sy kyk verlangend na die kombuis se kant toe.

      “Ja . . . ja, juffrou. Hulle sit dit altyd daar op die tafeltjie neer. Moet ek vir juffrou gaan haal?”

      “Ek sal dit self gaan kry, dankie, Org. Ek het net nie geweet of hier koffie is nie.”

      Hulle tou agter haar aan tot by die tafeltjie.

      “Gaan juffrou hier bly? Ek bedoel . . . hier in die koshuis?”

      “Ja, dit lyk nie juis of ek ’n keuse het nie.”

      Annie glimlag vir die seun met die mooi, bruin oë. Sy sal later hulle almal se name weer vra. Hierdie groep is seker nie van die matrieks nie. Hulle moet jonger wees. En hulle is beslis nie nuwelinge nie – daarvoor is hulle te bekend met die omgewing.

      Die seuns skink vir hulle ook koffie in en gaan sit saam met Annie onder die boom.

      “In watter standerd is julle?”

      Sy blyk toe reg te wees. Ses van hulle is in standerd agt en vier is in standerd nege.

      “Waar is al die matrieks dan? Ek het nog net vir Kobus, die hoofseun, ontmoet.”

      “Hulle is by die skool om die nuwelinge welkom te heet en so ’n bietjie rond te wys. Hulle sal nou-nou hier wees, juffrou.”

      “Ek het netnou gehoor meneer Kruger sê dat meneer Fourie siek is. Weet julle iets daarvan?”

      “Nee, juffrou, dis die eerste woord wat ons daarvan

       gehoor het en dis ook maar al . . . Maar meneer Kruger sal –”

      Annie kyk na die onnutsige gesiggie. As sy hom nou ’n halwe kans gee, sal hy allerhande goed oor Bertus Kruger kwytraak. Sy weet hulle wil haar toets en kyk aan wie se kant sy is.

      Haar lojaliteit kry egter die oorhand en sy praat hom vinnig dood.

      “Ja, siestog, nou gaan meneer Kruger baie sukkel, want ek is ook nog rou hier. Ek hoop maar net dat ek hom soveel moontlik sal kan help. Julle sal my tog maar moet bystaan.”

      Sy sien hoe hulle toeklap. Dis jammer. Maar sy kan nie dislojaal wees teenoor die skoolhoof nie. Dit maak nie saak wat haar gevoelens oor hom is nie. Sy en hy behoort ’n span te vorm. Sy voel baie sterk oor sekere dinge wat nie vir haar reg lyk hier nie, maar dis nie in haar aard om iemand agter sy rug te bespreek nie.

      “Lui daar saans ’n etensklok?”

      “Ja, juffrou.”

      “Nog ander klokke? Wat moet julle alles saans doen? Ek was nog nie vantevore by ’n landbouskool nie en beslis nog nooit in ’n seunskoshuis nie.”

      Die seuns lag. Hierdie juffroutjie lyk heeltemal hanteerbaar. Hulle sien vir haar kans. Hulle sal haar net moet toets en kyk hoe ver ’n mens met haar kan gaan. Sy sal moet oorgehaal word na hul kant toe.

      “Ons eet gewoonlik saans halfsewe, juffrou. Daar lui net een klok. Van halfagt af studeer ons in die eetsaal tot halftien.”

      Sy wil nie die seuns ophou nie, dalk is daar nog dinge wat hulle moet doen. Sy verdwyn dus gou weer na haar kamer toe. Met beklemming sien sy hoe hulle saamkoek om haar te bespreek toe die deur agter haar toegaan. Hierdie klompie gaan moeilik wees. Hulle gaan haar toets en sy sal net moet sorg dat sy die toets slaag. Sy sal graag wil sien dat die seuns meer ontspanne is en dat hier ’n bietjie meer vrolikheid heers, maar darem nie ten koste van alle reëls en dissipline nie. Sy sal maar geduldig moet wag en kyk wat die toekoms vir haar inhou hier op Skurwekop.