Daar is iets betowerends aan sy glimlag. Betowerend en ook baie, baie gevaarlik. Jenna weet sy behoort dit nie te doen nie, maar sy aanvaar die uitdaging. Sy beweeg asof vanself nader na hom toe. Net hierdie een dans, beloof sy haarself. Net om te voel hoe dit voel om met hierdie arrogante blikskottel te dans. Uit pure nuuskierigheid.
Sy versluierde blik speel oor haar gesig toe hy sy hand om haar middel laat gly. Haar wang raak aan die growwigheid van sy baadjie. Die man lyk soos ’n prins in sy tuxedo, registreer dit by haar. Hy ruik lekker en hy voel goed teen haar lyf. Groot en stewig en standvastig. Soos ’n rots! Vir ’n oomblik voel sy gekoester teen alle gevare, veilig, geborge, asof hierdie man haar met sy groot, warm liggaam sal beskerm teen wat haar ook al wil aanval. Sy stry verbete teen die lekkerkry-warmte wat deur haar sprei.
Hierdie man sal soos ’n dwelm op ’n mens inwerk, waarsku Jenna haarself. Hy sal ’n waansin in jou wakker maak wat jou aan die hemel sal laat raak. Hy is net te aantreklik, te sterk, te gevaarlik om goed te wees vir die hart wat in ’n vrou se borskas klop.
Hou jou kop bymekaar, spreek sy haarself ernstig aan. Onthou die musiek, hierdie heerlik meesleurende musiek wat jou wil wegvoer na ’n fantasieland, sal weer ophou. En die koue, kliniese klanke van die werklikheid gaan nugterheid bring wat jou verleë sal laat.
Maar sy verloor die stryd ...
Dis of hulle liggame saamsmelt toe hy haar oor die dansvloer begin stuur.
“Dis ’n tango,” fluister hy in haar hare.
“Ek weet.” Haar stem is skor.
“Kan jy die tango dans?”
“So op ’n manier.”
As my hart dit sal hou, sou sy kon byvoeg. Want die tango is die dans van die liefde. En die lus. Die tango is gemaak vir verleiding, vir warm, polsende passie. Wanneer ’n vrou die tango dans, gee sy haar oor aan ’n man, dans sy willoos, gehoorsaam, waar hy haar lei. Met haar rug na die gevaar. Wanneer ’n vrou die tango dans, speel sy met vuur.
Sy voel sy spierkrag onder haar hande. Soos ’n renperd met ingehoue energie. Daar is ’n dierlike drang in haar wat haar dwing om op te kyk in sy donker oë waarin daar ’n vuur brand wat sy nie in sy spreekkamer gesien het nie. Dis asof iemand anders die bewegings van haar lyf oorneem, asof haar voete die ritme van die dans gehoorsaam sonder dat sy beheer het daaroor.
Vir ’n oomblik druk hy sy gesig in haar hare. ’n Sug ontsnap uit sy liggaam. “Die tango is ’n wonderlike dans,” sê hy met sy mond teen haar slaap.
“Ja,” stem sy saam. “Dit is.”
Sy wil meer sê, iets slims sodat hy sal weet sy is nie so onnosel soos wat sy klink nie, maar sy vertrou nie haar stem nie. Sy’s bang dat die begeerte wat asof van nêrens af in haar lyf kom klim het, daarin gehoor sal word. Dat hy sal weet ...
Ek wíl so vasgehou word, dink sy begerig. Deur ’n man soos hierdie. ’n Man met ’n borskas waarteen jy kan skuil, ’n man met ’n adamsappel soos hierdie, ’n man soos hierdie ...
Vir ’n klein ewigheid vergeet sy van alles. Van haar pa wat teen ’n afdraand afgly sonder dat sy hom kan keer, van Frederick en sy verraad, van Koekemoer Internasionaal wat soms meer van haar vra as wat sy het om te gee, en selfs van Amanda wat iewers op hierdie man wag om na haar terug te keer.
“Die tango het ’n ryk geskiedenis,” hoor sy hom sê.
“ ’n Mens is nie veronderstel om te praat terwyl jy die tango dans nie.”
“Maar fluister is seker toelaatbaar.”
Sy skrik vir die intimiteit waarmee hy na haar kyk.
“ ’n Mens is ook nie veronderstel om te glimlag nie,” sê hy en glimlag af na haar. “Dis ’n baie dramatiese dans.”
“Die man en die vrou ... is ook nie veronderstel om mekaar ... in die oë te kyk nie,” stamel sy.
Veral nie met die intensiteit waarmee hy dit doen nie.
“Nee, hulle moet verby mekaar kyk, doer ver die toekoms in.”
Hy pluk haar nader aan hom. “Reëls is gemaak om gebreek te word,” fluister hy in haar oor, sy asem warm teen haar wang.
Ja, dink sy. Net hierdie één keer. Net vir ’n oomblik.
Sy hou haar blik versluier, gee haar oor aan die towerkrag van die oomblik. Met die vaste wete dat dit nie vir altyd kan aanhou nie, dat hierdie droommooie oomblik ’n hersenskim is wat binnekort in die niet gaan verdwyn.
Tot haar verbasing voel sy trane agter haar oë brand. Wat gaan met haar aan? Wat wil sy van hierdie man hê? Hy’s ’n vreemdeling. ’n Dokter! Háár dokter! Die kardioloog wat vroeër die week met ’n kennersoog na die werking van haar hart gekyk en na haar ander organe geluister het. Sy probeer die kliniese atmosfeer van die ondersoekkamer herroep sodat nugterheid kan terugkeer, maar tevergeefs. Daarvoor is die musiek te mooi, oorspoel die ritme haar te gewelddadig en is die man in wie se arms sy dans, hopeloos te oorweldigend.
Toe sy skielik ’n koue luggie teen haar warm wang voel, kyk sy op. “En nou?” vra sy sag toe sy sien hulle bevind hulle op die balkon van die danssaal.
Hy antwoord nie, wys net met sy hand na die toneel voor hulle – die moederberg, die fosforblink branders wat soos wilde perde na die strand toe aangerol kom.
“Daar is iets wat ek vir jou moet sê,” laat hoor hy na ’n rukkie. “En dit kan nie langer wag nie.”
Sy kyk op na hom, kom dan agter dat sy arm nog steeds om haar middel rus.
“Ek wil jou nie langer as ’n pasiënt hê nie. Ek kan nie. Ek sal jou na een van my kollegas verwys en jou lêer na hom stuur. Onthou dus wanneer jy vir ’n opvolgbesoek kom dat dit nie by my sal wees nie.”
Sy weet nie wat sy verwag het nie, maar dis asof hy haar met ’n emmer koue water in die gesig gooi. Is dít hoekom hy met haar gedans het? Om haar sag te maak sodat sy nie ’n bohaai daaroor sal maak dat hy haar na ’n ander dokter skuif nie?
“Hoekom nie?” vra sy en ruk van hom af weg. “Is dit omdat ek dit gewaag het om jou teë te gaan? Omdat ek nie saamstem met die manier waarop jy jou pasiënte blykbaar die een na die ander slagpale toe stuur nie? Wat het geword van vrye keuse? Mag jou pasiënte nie self oor hul behandeling besluit nie? Is dít die probleem?”
“Hokaai!” Hy hou sy hand in die lug. “Dit het niks daarmee te doen nie, Jenna.”
“Ek dink dit het. Ek dink jy’s nie gewoond daaraan dat iemand jou, of enige van jou medeslagters se metodes bevraagteken nie. En ek dink dis baie onregverdig van jou om nou ’n koue skouer in my rigting te draai net omdat ék dit gewaag het.” Sy sit haar hande in haar sye. “Ek dink ek het die volste reg gehad om dit te doen.”
“Wag nou, Jenna, ek wil nie met jou baklei nie.”
“Nee, seker nie. Don’t rock the boat! Dis wat almal glo. Die dokter se woord is wet en almal aanvaar dit so. Almal vertrou hul geneesheer, want hy’t mos daardie wonderlike Hippokratiese eed afgelê en dit maak outomaties van hom ’n edele man. Ek het ook vroeër so gedink, ek het geredeneer dat ’n dokter nie soos enige ander sakeman sal optree nie, dat die edelheid van sy beroep hom daarvan sal weerhou. Maar ek was verkeerd. Dit het ek gesien toe my pa in die hospitaalgange beland het, en eers vrygelaat is nadat sy mediese fonds behoorlik gemelk is en hy na liggaam en gees versnipper is.”
“Jy verstaan my heeltemal verkeerd.”
Maar sy laat haar nie stilmaak nie. “Vir maande, nee, jare al word daar angiogramme gedoen wat miskien nie eens nodig was nie, en links en regs word stents vir hartpasiënte ingesit. As jy ’n draai by ’n kardioloog gemaak het, kon jy maar weet dat dit jou voorland sou wees. Want soos ek verstaan van my kollegas wat ’n sake-analitiese studie daaroor gedoen